«Τελευταίος Γιάνκης» του Άρθρουρ Μίλερ | Σκην.: Α. Καρυστιανού

«Δεν είμαι μοιρολάτρης, δεν θεωρώ ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον άνθρωπο, αλλά σαφώς πιστεύω ότι ο πάγος όπου στεκόμαστε είναι πολύ λεπτός και από στιγμή σε στιγμή μπορεί να σπάσει»

Ένα από τα τελευταία και πιο ώριμα έργα του Άρθουρ Μίλερ, ο «Τελευταίος Γιάνκης» (1993), ανεβαίνει στη σκηνή με αφορμή τις διαχρονικές θεματικές του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα: την κοινωνική απομόνωση, την ηθική παρακμή, και την σύγκρουση του ατόμου με ένα σύστημα που δεν επιτρέπει σε κανέναν να υπάρξει ελεύθερα.

Μέσα από τις παράλληλες ιστορίες δύο ζευγαριών, ο Μίλερ ξετυλίγει την αποδόμηση του αμερικανικού ονείρου —και μαζί του καπιταλιστικού μοντέλου ζωής— σε ένα μεσοαστικό περιβάλλον, όπου η επιτυχία μετριέται με χρήμα, και κάθε ηθική ή πνευματική αξία υποτιμάται δραματικά.

Ο Λιρόι, ο «τελευταίος Γιάνκης», απόγονος του ιστορικού Χάμιλτον, εργάζεται ως ξυλουργός. Αρνείται να προδώσει τις ηθικές του αξίες και εκπροσωπεί με τη σιωπηλή του αξιοπρέπεια μια εποχή που χάνεται. Η σύζυγός του, Πατρίσια, βυθίζεται στην κατάθλιψη, όχι μόνο λόγω της οικονομικής δυσχέρειας, αλλά επειδή βλέπει τα όνειρά της να καταρρέουν. Νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική, όπου γνωρίζει την Κάρεν —μια γυναίκα σαφώς πλουσιότερη, που παρ’ όλα αυτά νοσεί εξίσου βαθιά, βυθισμένη στα χάπια και την απόγνωση ενός κόσμου που ορίζει τα πάντα με γνώμονα το χρήμα.

Ο σύζυγος της Κάρεν, ο κύριος Φρικ, επιτυχημένος και ευκατάστατος, αδυνατεί να κατανοήσει τη συναισθηματική κατάρρευση της γυναίκας του. Μέσα από τις συναντήσεις των δύο ζευγαριών, ο Μίλερ υφαίνει ένα πολυεπίπεδο σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, τη μοναξιά και την ψευδαίσθηση της επιτυχίας.

Με καυστικό, σχεδόν μαύρο χιούμορ —όχι τόσο συνηθισμένο στη δραματουργία του— και μια αφοπλιστική λιτότητα, καρπός της μακράς εμπειρίας του στη ζωή και στο θέατρο, ο Άρθουρ Μίλερ καταθέτει ένα έργο που μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ο «Τελευταίος Γιάνκης» είναι ταυτόχρονα πολιτικός και προσωπικός. Αναδεικνύει την ασφυκτική περιχαράκωση του ατόμου στον πυρήνα της «ιεράς» οικογένειας, τη συλλογική απάθεια και την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής από ένα αδηφάγο σύστημα. Με πρωταγωνιστές ζωντανούς, αληθινούς χαρακτήρες, το έργο υπενθυμίζει ότι το ατομικό και το συλλογικό δεν μπορούν ποτέ να διαχωριστούν.

Συντελεστές

Συντελεστές
Κείμενο: Άρθρουρ Μίλερ
Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης
Σκηνοθεσία: Αγγελική Καρυστινού
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Μουσική: Αρχοντούλα Μαρούση
Βοηθός σκηνοθέτη: Μελίνα Καριώρη
Video – Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Φωτογραφίες – Κατασκευή Αφίσας: Δώρα Πανταζοπούλου
Μακιγιάζ: Πάνος Ερμίδης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Νταίζη Λεμπέση
Υπεύθυνη παραγωγής: Λία Κίκερη
Παραγωγή: ΕΩΣ Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία
Παίζουν: Πέρης Μιχαηλίδης, Ναταλία Στυλιανού, Μένη Κωνσταντινίδου, Βαγγέλης Ψωμάς
Διάρκεια: 70 λεπτά

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.