ΜΑΡΘΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ | TεFRα
Kάποτε υπήρχαν πεύκα.
Εκείνα τα πεύκα ήταν διαφορετικά.
Ήταν πεύκα για να έχουν κάτω χαλίκι
πευκοβελόνες για να πλέκεις περιδέραια
ελαφριά όπως ο άνεμος που τα έλυνε
εύθραυστα όπως ο αυχένας
που θα τα φορούσε
για λίγα μόνο λεπτά.
Ήταν πεύκα
για να κάνουν το δάσος
για να βγάζουν ρετσίνι
για τις ξύλινες βάρκες
ρετσίνι που
στα δάχτυλα κολλούσε
ενώ το έπλαθες
ευωδίαζε τρυπούσε τα ρουθούνι
όπως τα σχίνα.
- Φοίβη Γιαννίση, Λειμώνες [απόσπασμα]
Η Μάρθα Δημητροπούλου παρουσιάζει στην τρίτη ατομική της έκθεση στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα το νέο της έργο με τίτλο ΤεFRα. Πρόκειται για μία γλυπτική εγκατάσταση μεγάλου μεγέθους που απαρτίζεται από τεφροδόχους κατασκευασμένες από πευκοβελόνες.
Η φύση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της καλλιτεχνικής έμπνευσης της Μάρθας Δημητροπούλου. Οι πευκοβελόνες, κυρίαρχο υλικό των γλυπτών της, αποτελούν στοιχείο άρρηκτα συνδεδεμένο με την καλλιτέχνη, καθώς η ίδια ζει μέσα σε ένα πευκοδάσος. Στα γλυπτά της, αυτό το ευτελές υλικό, μετουσιώνεται σε έργα τέχνης που σχολιάζουν την αισθητική της εξουσίας, της υπερδύναμης και της πολυτέλειας.
Ο Δημήτρης Αντωνίτσης, επιμελητής και εικαστικός, σχετικά σημειώνει ότι: «Είναι εύλογο ότι η γλύπτρια κατασκευάζοντας 400 τεφροδόχους με το γνώριμο υλικό της πευκοβελόνας σχολιάζει με το δικό της προσωπικό τρόπο όχι μόνο τη διάσταση της θνητότητας και του εφήμερου αλλά και την αρχέγονη σχέση μας με το θάνατο μέσα από την άνιση πάλη του σύγχρονου πολιτισμού με τη φύση. Ειδικά όταν τα προηγούμενα γλυπτά της καλλιτέχνιδος όπως Crown, 2009, Mercedes S500, 2013, Grand Chandelier, 2014 δονούνται στη συχνότητα του φετίχ και του υπέρτατου καταναλωτισμού. Πιστεύω πως η εγκατάσταση TεFRα έχει κάθε λόγο να αποτελέσει το κύκνειο άσμα της ενασχόλησης της Δημητροπούλου με αυτό το υλικό. […]
Σε εποχές απώλειας και τραύματος (εγκλεισμός, αποξένωση, φόβος), όλο και πιο συχνά, την τελευταία διετία, ακούμε για μεθόδους TFR (Trauma First Response), πώς να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την απώλεια και το τραύμα με συγκεκριμένη μεθοδολογία. Η Δημητροπούλου μας προτείνει με τα δικά της αντανακλαστικά το TFR ως TεFRα, και μας το παρουσιάζει σαν τη δικιά της προσωπική Πομπηία. (Τρέμε Gus van Sant). Άλλωστε, ο Goethe πρώτος παρατήρησε ότι η Πομπηία είναι σημαντική, όχι επειδή μας δείχνει πόσο σύντομη είναι η ζωή , αλλά επειδή τονίζει τη διαχρονικότητα της τέχνης της.»
Απόσπασμα από το κείμενο του Δημήτρη Αντωνίτση για την εγκατάσταση ΤεFRα, Αθήνα 2022
Η Μάρθα Δημητροπούλου γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Αποφοίτησε το 1997 από την ΑΣΚΤ (Ζωγραφική), το 2000 από το RCA (Master στην Γλυπτική) και το 2006 από το UEL, (Professional Doctorate στις Καλές Τέχνες), με υποτροφία του ΙΚΥ.
Φέτος, συμμετέχει στην έκθεση DREAM ON, οργάνωσης ΝΕΟΝ, στο χώρο του πρώην Δημόσιου Καπνεργοστασίου, με επιμέλεια Δ. Παλαιοκρασσά.
Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αναφέροντας ενδεικτικά τις: Twenty Forever, Hydra School Projects, Ύδρα, Ελλάδα (2019), Integral I, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αθήνα (2017), Απαξία/Αξία/Υπεραξία: Μεταξύ «έργου» και «τέχνης», ΙΣΕΤ, Ύδρα, Ελλάδα (2014), Mimicry, Costa Navarino Engaging Art, Μεσσηνία, Ελλάδα (2014), Κοινή Θέα in situ εγκατάσταση στο Εθνικό Θέατρο κτίριο Τσίλλερ, Αθήνα (2011), Io non parlo italiano, ex Convitto Palmieri, piazzetta Carducci, Λέτσε, Ιταλία (2005), Domestic Alien, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αθήνα, Ελλάδα (2004), Arkadia in the City, Marble Hill House, Richmond, Λονδίνο, Μ.Βρετανία (2002).
