Janet Λιοδάκη | Hidden Paradise
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος συνεργάζεται για πρώτη φορά με την εικαστικό Janet Λιοδάκη, παρουσιάζοντας την ατομική της έκθεση με τίτλο Hidden Paradise, σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης Ίριδας Κρητικού.Τα εγκαίνια της έκθεσης θα λάβουν χώρα την Πέμπτη 11 Μαΐου 17:30-22:30, ενώ η έκθεση θα είναι ανοιχτή στο κοινό ήδη από τις 4 Μαΐου με διάρκεια έως τις 3 Ιουνίου 2023.
Ερχόμενος στην έκθεση ο θεατής εισέρχεται αυθόρμητα στη γαλήνη που προσφέρει η φύση, βιώνοντας την εναλλαγή από την πολύβουη ζωή της πόλης με έναν μοναδικό τρόπο. Παρατηρώντας κανείς τα έργα της Janet Λιοδάκη βλέπει όλων των ειδών τα λουλούδια και τους καρπούς να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του. Όλες οι αισθήσεις ενεργοποιούνται, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να τα αγγίξεις, να τα μυρίσεις ακόμα και να τα γευτείς. Η καλλιτέχνις επιχειρεί μέσα από τα έργα της να μεταφέρει τον θεατή στο δικό της ησυχαστήριο, στον κήπο της και στην πανέμορφη Κρήτη, τα αντιθετικά τοπία της οποίας την έχουν μαγέψει και αποτελούν την πηγή έμπνευσης της.
Η ίδια καλλιτέχνις δηλώνει για τα έργα της: «Με γοητεύει η σκέψη ότι δεν μπορεί να είναι έτσι, δεν μπορεί να υπάρχει τόση τελειότητα και όμως έτσι είναι και είναι εδώ. Σε έναν κόσμο όπου όλα αλλάζουν στη στιγμή και όπου όλα είναι ρευστά, η φύση είναι μια μοναδική, καταπληκτική δύναμη που μας δείχνει τελικά πόσο μικρός και ασήμαντος είναι ο άνθρωπος...Η φύση έχει αυτή την αέναη δύναμη, τη δυνατότητα της αυτοθεραπείας και τη δύναμη της εξακολουθητικής ανανέωσης. Μπροστά της νιώθω δέος και θαυμασμό, και αυτό ακριβώς επιχειρώ με αμείωτη λαχτάρα να ζωγραφίσω. Η λεπτομέρεια είναι το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο για τα έργα μου».
Η Ιστορικός Τέχνης Ίρις Κρητικού αναφέρει για την έκθεση: «Η φύση, η τόσο πλούσια και ατελεύτητη, εξακολουθεί να εκπλήσσει τη ζωγράφο με κάθε ματιά. Στην προσπάθεια απόδοσης ετούτης της έκπληξης, γεννιούνται τα έργα αυτά που πάλλονται από ζωντάνια και από ρυθμό, από κίνηση και εκρηκτική έκφραση. Ο μέγας μικρόκοσμος του κρητικού λόγγου είναι εξακολουθητικά εδώ, χαϊδεύει τα πέλματα, προσκαλεί σε μοναχικούς περιπάτους όσους ξέρουν πώς να μην προσπερνούν»...«Ο μαγικός κόσμος ετούτων των κήπων που αγγίζει την τελειότητα, ο παλμός των χρωμάτων με τη θαυμαστή ικμάδα και τις μυριάδες χροιές, η ποικιλότητα των σχημάτων με τις σαγηνευτικές φυσικές φόρμες, τα θροΐσματα και τα θωπεύματα ενός μικρόκοσμου του κοντινού βλέμματος που ποτέ δεν εφησυχάζει, κατακτώντας τη σφαίρα του ρεαλιστικού, τρέπονται εξαιτίας της σχεδιαστικής και της ζωγραφικής τους δεινότητας-ερήμην της ίδιας της δημιουργού-σε υπερρεαλιστικούς λειμώνες της ψυχής, της καρδιάς και του νου. Σε τόπους ευφορικής και διαλογικής αναψύξεως που εισηγούνται μια θεμελιώδη απαρχή, μια άλλη προσέγγιση της αιωνιότητας».
Σύντομο Βιογραφικό:
Η Τζανέτ Λιοδάκη γεννήθηκε το 1953 στο Sheffield της Αγγλίας, ενώ από το 1975 ζει και εργάζεται μόνιμα στα Χανιά. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στο Winsdor College, σπούδασε στο High Wycombe College of Technology με κατεύθυνση τις εικαστικές τέχνες για ένα έτος (1970) ενώ από το επόμενο έτος σπούδασε στο Cardiff College of Arts, ζωγραφική και γλυπτική (1971-1973). Εκθέτει σταθερά στην Ελλάδα από το 1973, ενώ παρέδιδε μαθήματα ζωγραφικής και σχεδίου σε παιδιά δημοτικού και γυμνασίου για αρκετά χρόνια (1994-2000).
Η πρώτη ομαδική έκθεση στην οποία έλαβε μέρος στην Ελλάδα ήταν στο Βρετανικό Συμβούλιο στην Αθήνα, με Βρετανούς καλλιτέχνες που ζούσαν στην Ελλάδα. Έχει πραγματοποιήσει 12 ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 35 ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Αγγλία.
Τα έργα της έχουν δημοσιευθεί σε 12 καταλόγους ομαδικών εκθέσεων, μεταξύ αυτών σε έναν κατάλογο ομαδικής έκθεσης της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων και στον κατάλογο του Μουσείου Εικαστικών Τεχνών της Συλλογής Κ. Σχιζάκη. Έργα της Τζανέτ Λιοδάκη βρίσκονται στον σύλλογο Εικαστικών Τεχνών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Βρετανίας καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, την Αγγλία, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ.
Η περιπέτεια του κήπου
Όταν πηγαίνω στην εξοχή και κοιτώ τον ήλιο
και το αχανές πράσινο και όλα γύρω να είναι ανθισμένα,
τότε λέω στον εαυτό μου «ναι, πράγματι, όλα αυτά, μου ανήκουν!»
Henri Rousseau
Ιδού που στη βαθιά σκιά της φυλλωσιάς, κοιμάται ένα τζιτζίκι. Μια πεταλούδα ξεδιψά γοργά, στην ήσυχη κοιλάδα του παχύφυλλου. Μια αραχνούλα υφαίνει διάφανα φτερά, στην αγκαλιά των αμπελιών. Ένα μικρούλι γιασεμί κάνει την πέτρα σκαλωσιά, να ταξιδέψει. Ένα μπουμπούκι σπρώχνει ολοένα τον κισσό, μήπως ανθίσει. Στην ενδοχώρα των ιβίσκων, χορεύουνε τρελό χορό τα μελισσόπουλα. Στην άκρη της άνοιξης, η αειφόρος φλέβα της ζωής, θριαμβικά αναβλύζει...
«Κοιτάζω από το παράθυρο...βλέπω τον κήπο στον ήλιο, βλέπω τον κύκλο της φύσης. Κάθε μέρα αλλάζει...κάθε ώρα φαίνεται αλλιώς. Η ομορφιά είναι εκθαμβωτική, είναι αυτή που είναι, δεν χρειάζεται επεμβάσεις ή προσθέσεις. Με γοητεύει η τελειότητα και όμως έτσι είναι και είναι εδώ. Σε έναν κόσμο όπου όλα αλλάζουν στη στιγμή και όπου όλα είναι ρευστά, η φύση είναι μια μοναδική, καταπληκτική δύναμη που μας δείχνει τελικά πόσο μικρός και ασήμαντος είναι ο άνθρωπος...».
Καθώς μοιράζομαι με την Τζάνετ Λιοδάκη τα συναρπαστικά έργα και τις πολύτιμες σκέψεις της, εισχωρώντας στην πολυσχιδή ενδοχώρα του κήπου της, συνειδητοποιώ πόσο η εμπειρία του εγκλεισμού άλλαξε για πολλούς από εμάς το ηχόχρωμα των μικρών πραγμάτων, τη συνθήκη της ενδιάμεσης όρασης. Η δυνατότητα να κοιτάς εντατικά και να ακούς ψιθυριστικά, το προνόμιο να ψηλαφίζεις εξαρχής και να οσφραίνεται την αύρα του αέρα και η χαρά να γεύεσαι στην ώρα τους τους ώριμους καρπούς ενός μικρού περίκλειστου παραδείσου, τράπηκε για όσους επιθυμούσαν να «δουν», από τη στιγμή που ο χρόνος σταμάτησε, σε πολύτιμο εγχειρίδιο αυτογνωσίας. για την Τζάνετ Λιοδάκη, η ενδοσκιπική ετούτη συνθήκη της ιδιωτικής γεωφυσικής ενσυναίσθησης, υπήρξε κρατούσα στη ζωή και το έργο της ήδη νωρίτερα.
Η Κρήτη που αυτή, μια κάτοικος του Βορρά αγάπησε, από τα ψηλότερα όρη ως τις βαθύτερες νότιες θάλασσεςμε τα αρχαία ναυάγια , από τους ερειπιώνες των λίθων ως τις γαλήνιες πεδιάδες, τους σταχτοπράσινους ελαιώνες και τα σκιερά περιβόλια, πρωταγωνιστεί στη ζωγραφική της. Το φως της, οι αντιθέσεις της, οι μακρινοί ήχοι της λύρας και τα εκρηκτικά χρώματά της που αναβλύζουν από τις τοιχογραφίες των παλαιών ημερών και το χύμα της ιστορίας, διαπερνούν το σπάνιο ζωγραφικό σύμπαν της όπου ο φόβος του κενού έλκει και στεριώνει με πλέξη πυκνή, ποιητικά κεντημένα εδάφια.
Γαλανό και κροκί,βαθυκόκκινο και απαλό ροδί, μενεξεδένιο και πορτοκαλί ενός καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος, εισχωρούν και περικυκλώνουν τις φαιές ρίζες και τους ψηλόλιγνους μίσχους του πράσινου, κεντούν τρυφερές ιστορίες σε τοξωτές συστάδες και λυγερές κορυφές.
Η φύση, η τόσο πλούσια και ατελεύτητη, εξακολουθεί να εκπλήσσει τη ζωγράφο με κάθε ματιά. Στην προσπάθεια απόδοσης ετούτης της έκπληξης, γεννιούνται τα έργα αυτά που πάλλονται από ζωντάνια και από ρυθμό, από κίνηση και εκρηκτική έκφραση. Ο μέγας μικρόκοσμος του κρητικού λόγγου είναι εξακολουθητικά εδώ, χαϊδεύει τα πέλματα, προσκαλεί σε μοναχικούς περιπάτους όσους ξέρουν πώς να μην προσπερνούν.
«Νιώθω βαθιά ηρεμία και γαλήνη, μια απρόσμενη ανακούφιση στους κήπους μου», συμπληρώνει η ζωγράφος. «Η φύση έχει αυτή την αέναη δύναμη, τη δυνατότητα της αυτοθεραπείαςν και τη δύναμη της εξακολουθητικής ανανέωσης. Μπροστά της νιώθω δέος και θαυμασμό, και αυτό ακριβώς επιχειρώ με αμείωτη λαχτάρα να ζωγραφίσω. Η λεπτομέρεια, είναι το πιο σημαντικό ίσως στοιχείο για τα έργα μου. Κάθε μικρό κομμάτι ενεργοποιημένης επιφάνειας, κάθε διαφορετική πινελιά ή απειροελάχιστη διαφορετική απόχρωση, ένα μικρό φωτεινό σημείο ή ένα πεσμένο φύλλο, αποκτούν στη δουλειά μου μια αυτοτελή σημασία».
Το σύμπαν γεννήθηκε ανήσυχο, και ποτέ έκτοτε δεν ήταν στατικό, γράφει αλλού με την βιωμένη και ανεπιτήδευτη σοφία που τοχ χαρακτηρίζει ο Henri Rousseau, ο αγαπημένος δημιουργός της ζωγράφου.
Ο μαγικός κόσμος ετούτων των κήπων που αγγίζει την τελειότητα, ο παλμός των χρωμάτων με τη θαυμαστή ικμάδα και τις μυριάδες χροιές, η ποικιλότητα των σχημάτων με τις σαγηνευτικές φυσικές φόρμες, τα θροϊσματα και τα θωπεύματα ενός μικρόκοσμου του κοντινού βλέμματος που ποτέ δεν εφησυχάζει, κατακτώντας τη σφαίρα του ρεαλιστικού, τρέπονται εξαιτίας της σχεδιαστικής και της ζωγραφικής τους δεινότητας-ερήμην της ίδιας τους της δημιουργού- σε υπερρεαλιστικούς λειμώνες της ψυχής, της καρδιάς και του νου. Σε τόπους ευφορικής και διαλογιστικής αναψύξεως που εισηγούνται μια θεμελιώδη απαρχή, μια άλλη προσέγγιση της αιωνιότητας.
Ίρις Κρητικού
Αρχαιολόγος-Ιστορικός της τέχνης
Επιμελήτρια της έκθεσης
