INFINITE BATTLE | Έκθεση σε Τρία Μέρη

Γυναίκα = Κόρη, Μάνα, Νοικοκυρά κάποιου

Η πρώτη και η τελευταία μέρα του πολέμου μένει πάντα ανεξίτηλη στη μνήμη των λαών και στις σελίδες ιστορικών μελετών. Σαν δύο τελείες στο χάος του παρελθόντος και ένα απέραντο κενό ανάμεσα σ΄ αυτές, που προσπαθούμε να διαγράψουμε χαράζοντας μια οριζόντια γραμμή. Η συλλογική μνήμη και η εμπειρία του Ανθρώπου δεν είναι ικανή να αποτρέψει τη γέννηση μιας νέας τελείας κάθε μέρα, κάθε χρόνο, κάθε αιώνα. Η πάλη των λαών, φύλων, ιδεολογιών συνεχίζεται με ατέρμονη επανάληψη μιας λούπας ενός πειραγμένου λογισμικού. Οι κοινωνίες ως κακομαθημένος γίγαντας που προχωράει μπροστά με βήματα μερμηγκιού, πατώντας ταυτόχρονα στο οικοδόμημα του πολιτισμού και της ελευθερίας. Το θύμα μετατρέπεται σε θύτη αναπαράγοντας συμπεριφορές που μαχόταν να ξεριζώσει. Η βία του ισχυρού απέναντι στον αδύναμο ως αλαζονεία της εξουσίας. Αναρίθμητες μάχες.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι παραδοσιακοί ρόλοι των φύλων συχνά καθόριζαν και περιόριζαν τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες των γυναικών. Μάλιστα πολλά θρησκευτικά δόγματα ακόμα και σήμερα ορίζουν κανόνες για τις γυναίκες. Καθώς οι κοινωνίες άλλαζαν οι γυναίκες απέκτησαν πολύ περισσότερες επαγγελματικές δυνατότητες πέρα από το να είναι απλές νοικοκυρές, επεδίωξαν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν τριτοβάθμια εκπαίδευση και να εργαστούν(;) Κι όμως είναι ερώτηση. Μία σύγχρονη ερώτηση.

Η βία κατά των γυναικών, είτε είναι ενδοοικογενειακή είτε μέσα στη κοινωνία, έχει μακρά ιστορία και διαπράττεται κυρίως από άνδρες. Σε ορισμένες κοινωνίες οι γυναίκες δεν έχουν αναπαραγωγικά δικαιώματα. Δεν έχουν δικαίωμα στο ίδιο τους το σώμα. Αλλά μιλάμε για γυναίκες, μιλάμε για θηλυκότητα. Ποιοι ανήκουν σε αυτή την τόσο αμφιλεγόμενη ομάδα; Στις τρανς γυναίκες, η ταυτότητα φύλου τους δεν ευθυγραμμίζεται με το αρσενικό φύλο το οποίο είχαν όταν γεννήθηκαν. Οι διεμφυλικές γυναίκες, αρκετές φορές, παρουσιάζουν χαρακτηριστικά φύλου που δεν ταιριάζουν στις τυπικές έννοιες της βιολογίας των γυναικών. Άρα τι είναι; Που ανήκουν; Ποια η φύση τους;

Η διαμάχη μεταξύ φύσης και ανθρώπου υπήρχε από τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού. Τον 21ο αιώνα η ένταση βρίσκεται σε ένα νέο πρωτοφανές ζενίθ. Η φύση αγκάλιασε το ένστικτο και το άυλο, ενώ ο πολιτισμός τη λογική, την ύλη και την τεχνολογία. Στη μέση βρίσκεται το οργανικό σώμα που βιώνει όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη της επιλογής στρατοπέδου. Παράγωγο αυτής της επίπονης λαχτάρας, η δυστυχία του να μην ανήκεις σε κανένα στρατόπεδο ξεκάθαρα, μέσα σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την επιτακτική ανάγκη της επιλογής.

Και κάπου στην άφατη πλευρά του ορίζοντα τα δύο άκρα να ενώνονται και να σμίγουν σε ένα λυτρωτικό Όλον. Θα είναι αυτή η τελευταία μας μάχη;