Φυλλοστωρμνή * | Σκην.: Γ. Μπακαλός
Η Φυλλοστωρµνή είναι µια σκηνική σύνθεση που εκτυλίσσεται σε έναν µη-τόπο, µετά την κατάρρευση του γραµµικού χρόνου. Δεν είναι µια απάντηση, αλλά µια απορία: τι σηµαίνει να υπάρχουµε σήµερα, όταν οι βεβαιότητες διαλύθηκαν και το µέλλον δεν έρχεται; Πού βρισκόµαστε ως σώµατα, ως συλλογικότητες, ως ερωτικές επιθυµίες που επιµένουν παρ’
όλα αυτά;
Η σκηνή λειτουργεί σαν κάψουλα-καταφύγιο: ένας χώρος όπου παρελθόν, παρόν και µέλλον έχουν ήδη καταρρεύσει σε θραύσµατα. Μια φράση του Μπάρτ, ένα σωσίβιο, ένα τραγούδι των Joy Division, µια selfie, ένα άγγιγµα — όλα συνυπάρχουν, χωρίς γραµµικότητα αλλά µε ανθρώπινη επιµονή να διασωθούν. Κι ανάμεσα τους, ο έρωτας: όχι σαν αφήγηση, αλλά σαν παλμός· σαν η µμικρή σπίθα που αντιστέκεται στη φθορά.
Οι ηθοποιοί δεν παίζουν χαρακτήρες· είναι επιζώντες µμιας κοινωνίας που άλλαξε ριζικά. Με τα σώματά τους κουβαλούν µνήµες και επιθυµίες σαν τελετουργικά αντικείµενα, και τις ξαναζούν: πότε παιχνιδιάρικα, πότε εξαντληµένα, πότε τρυφερά. Κάθε σκηνή γίνεται µια σιωπηλή προσευχή πριν τη νύχτα. Μια χορεία από φωνές χωρίς φωνή, που επιµένουν να συγκροτούν κοινότητα — και να κρατούν τον έρωτα ζωντανό, όταν όλα γύρω τους αποσυντίθενται.
Η Φυλλοστωρµνή είναι µια πολιτική χειρονοµία σιωπής και επιθυµίας. Δεν αφηγείται γεγονότα, αλλά τη στιγμή που η συλλογικότητα ξαναγίνεται σώµα· εκεί όπου η µνήµη γίνεται πράξη και η ποίηση τρόπος αντίστασης. Και ο έρωτας — εύθραυστος, ατελής, ατελείωτος — λειτουργεί σαν αυτό το λεπτό νήµα που ενώνει όσους απέµειναν. Δεν απεικονίζει µια εποχή· αναζητά µια νέα χορικότητα, µια κοινή παρουσία που γεννιέται από την ανάγκη του τώρα. Είναι ένας τελετουργικός χώρος όπου η µνήµη βιώνεται συλλογικά· ένα έργο που αναρωτιέται πώς στεκόµαστε µαζί — χωρίς χρόνο, χωρίς αφήγηση, χωρίς ρόλους — µόνο µε την επιθυµία να κρατήσουµε κάτι κοινό. Και µέσα σε αυτό το “κοινό”, ο έρωτας γίνεται κι αυτός κοµµάτι της αντίστασης: µια θερµότητα που δεν σβήνει.
Μέσα στα θραύσµατα, είµαστε ακόµα εδώ!
* Η “Φυλλοστωρμνή” είναι ένας φαντασιακός όρος. Δηλώνει έναν χώρο όπου τα θραύσματα — του χρόνου, της μνήμης, των σωμάτων — συσσωρεύονται και σχηματίζουν νέο έδαφος.
Ένα όνομα για έναν τόπο που δεν προϋπήρξε, αλλά γεννιέται από ό,τι πέφτει και ό,τι μένει.
Σημείωμα Συγγραφέα - Σκηνοθέτη
Για μένα, η Φυλλοστωρμνή είναι μια πράξη επιμονής. Μια προσπάθεια να σταθούμε μέσα στο χάος — όχι για να το ελέγξουμε, αλλά για να το ζήσουμε συλλογικά. Γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να ξαναβρούμε το σώμα ως τόπο πολιτικής πράξης· να θυμηθούμε ότι το θέατρο δεν είναι φυγή, αλλά μια κοινότητα σε δοκιμασία. Μια πράξη σιωπηλής αντίστασης απέναντι στην ταχύτητα, στην εξουσία της εικόνας, στην παραγωγικότητα που εξαντλεί. Εδώ δεν υπάρχουν ήρωες — υπάρχουν επιζώντες. Σώματα που κουβαλούν ιστορίες, σιωπές, μνήμες, και προσπαθούν να βρουν πώς να σταθούν πλάι ο ένας στον άλλον. Να μοιραστούν την εξάντληση και τη ζεστασιά της στιγμής. Μέσα σε αυτό το πεδίο, ο έρωτας ως έννοια και το παιχνίδι ως φόρμα επικοινωνίας γίνονται μορφές αντίστασης. Περνούν από σώμα σε σώμα, από γλώσσα σε γλώσσα, άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε ειρωνικά, μεταμορφώνοντας τη σκηνή σε πεδίο έκφρασης ιδεών και ρήξης. Οι ιστορίες μπλέκονται, οι ρόλοι αλλάζουν, οι μορφές παλεύουν να βρουν το σχήμα τους μέσα στη ρευστότητα του τώρα. Η Φυλλοστωρμνή κινείται ανάμεσα στο ιερό και το γελοίο, στο πολιτικό και το ερωτικό, στο τελετουργικό και το ποπ. Εκεί, ανάμεσα στις αντιφάσεις, βρίσκω το αληθινό θέατρο — εκεί όπου το σώμα, η μνήμη και η φαντασία συναντιούνται. Δεν με ενδιαφέρει η βεβαιότητα, αλλά η παρουσία. Η στιγμή που κάτι γεννιέται χωρίς να ξέρεις γιατί. Η στιγμή που θυμάσαι πως ακόμη και μέσα στα συντρίμμια, υπάρχει πάντα ένα φύλλο που πέφτει αργά, που γεννιέται και μας θυμίζει ότι είμαστε ακόμα εδώ.
Συντελεστές
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γιώργος Μπακαλός
Παίζουν: Λάμπρος Παπαγεωργίου, Βίκη Σκορδαλή, Γιώργος Μπακαλός
Φωτισμός: Γιάννης Καρράς
Κοστούμια – Σκηνικά: Μαγδαληνή Λίνα Λεβάντες
Κινησιολογία: Άννα Καραμήτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελένη Ζαφείρη / Γεράσιμος Ζερβός
Βίντεο: Άρης Βεντέρτσης
Τίτλοι βίντεο: Μελίνα Μπουκουβάλα
Πρωτότυπη μουσική βίντεο: Stevan Lung
Αφίσα: Σάββας Καραμπίνος
Αφισέτα: Ηρώ Σταυράκου
Διάρκεια: 110 λεπτά
