Το ελληνικό blues...

Μεγάλωσα με τα ρεμπέτικα ακούσματα. Θυμάμαι τον εαυτό μου πολλά βράδια να αποκοιμιέμαι και στα αυτιά μου είχα τα ρεμπέτικα τραγούδια, που έπαιζαν από τις ταβέρνες γύρω από το σπίτι μας. Την θυμάμαι αυτή την αίσθηση σαν σήμερα.
Ένιωθες τον πόνο και τον καημό που έβγαινε μέσα από την ψυχή των ερμηνευτών... Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Μιτσάκης, Παπαϊωάννου, Καλδάρα. Αυτά τα ακούσματα με συνόδευαν κι αργότερα στη ζωή μου. Κάθε φορά που μελαγχολούσα, όταν ήμουν στεναχωρημένη με κάποιο συμβάν, τότε κατέβαζα τα ρολά στο σπίτι, έβαζα ρεμπέτικα τραγούδια και χόρευα μόνη μου! Απίθανη αίσθηση και λύτρωση.
Αυτό με βοηθούσε πολύ να διαχειριστώ τον πόνο μου. Η ρεμπέτικη μουσική για εμένα δρούσε πάντα σαν φάρμακο. Τώρα πια μεγάλωσα αρκετά και δεν έχω την ίδια ενέργεια όπως τότε, όμως ακόμα, κάθε φορά που θα ακούσω ρεμπέτικη μουσική η ψυχή μου χαμογελάει, και έχει τύχει μάλιστα, κάποιο Σάββατο στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου "Στην Υγειά μας βρε παιδιά", να σηκωθώ και να ρίξω μια μικρή στροφή! Ο σύζυγός μου γελάει και όλο μου λέει: "Δεν κρατιέσαι!".