Από το τουμπελέκι στα κρουστά, κι έπεται συνέχεια!

Όταν με την μεταπολίτευση ξεκινήσαμε να ακούμε παραδοσιακή μουσική την οποία ακούγαμε επί δικτατορίας από στρατιωτικές μπάντες, ανακάλυψα μεταξύ άλλων δύο μικρασιάτες συνεργάτες της Δόμνας Σαμίου: τον Μαθιό Μπαλαμπάνη που έπαιζε τουμπελέκι το οποίο λάτρεψα, και τον Νίκο Στεφανίδη που έπαιζε κανονάκι, ένα όργανο που επίσης μου άρεσε πολύ για τον γλυκό του ήχο. Πήγα σε μια συναυλία που είχαν δώσει οι δυο τους χωρίς κάποιο άλλο όργανο, και για δυο ολόκληρες ώρες ο Νίκος Στεφανίδης έπαιζε την μελωδία στο κανονάκι και ο Μαθιός Μπαλαμπάνης αυτοσχεδίαζε με το τουμπελέκι. Φαινόταν τόσο εύκολο. Είχα σκεφτεί λοιπόν πως ήθελα κι εγώ να μάθω να παίζω αυτό το καταπληκτικό όργανο, το τουμπελέκι. Ήταν όμως δύσκολο να βρεις δάσκαλο εκείνες τις εποχές. Αργότερα  βρέθηκα στο Βέλγιο και εκεί δυστυχώς δεν έχει τους ελληνικούς ρυθμούς που λατρεύω, όπως είναι τα 9/8 και τα 5/8, κι έτσι δεν μου έκανε αίσθηση να μάθω το όργανο. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα έτυχε να δω μια διαφήμιση κάποιας μουσικής σχολής για τουμπελέκι. Αμέσως έτρεξα και νομίζω πως έκανα πάρα πολύ καλά.

Είμαι συνεπώς πολύ χαρούμενη γιατί μαθαίνω να παίζω κρουστά σε ένα κέντρο Μουσικών και Εικαστικών Τεχνών που λέγεται «Το σπίρτο» στο Χαλάνδρι. Είναι μια ιστορία που για εμένα ξεκίνησε εντελώς απροσδόκητα.  Ο δάσκαλός μου λέγεται Τάκης Βασιλείου, αλλά το πραγματικό του όνομα είναι: ο Τάκης που έχει παίξει παντού, και τελευταία μάλιστα με Ξαρχάκο και Χατζηνάσιο. Πιο πολύ όμως μου αρέσει μια μπάντα όπου είναι μέλος και λέγεται Chouska, που σημαίνει πιπερίτσα! Αυτή η μπάντα παίζει βαλκανικούς ρυθμούς αλλά με τζαζ  χρωματισμούς. Αρχικά λοιπόν, ξεκίνησα με το τουμπελέκι και είδα πως οι ήχοι που βγάζει έχουν πολύ μεγαλύτερη ποικιλία απ' ότι νόμιζα. Στην πορεία ανακάλυψα τις μπαγκέτες κι έτσι άφησα το τουμπελέκι για λίγο. Κατά τον δάσκαλό μου, οι μπαγκέτες βοηθούν να χαλαρώσουν τα χέρια ώστε να μπορέσεις να μάθεις πιο εύκολα οποιοδήποτε κρουστό όργανο. Μαθαίνεις επίσης να διαβάζεις τις νότες για κρουστά, πράγμα που είναι πολύ πιο απλό απ' ό,τι με άλλο όργανο. Πιάσαμε το βιβλίο του 19ου αιώνα γνωστό σε όλους τους ντράμερ:  το "Stick control" όπου έμαθα τα τέταρτα και τα όγδοα, και πρόσφατα φτάσαμε στα δέκατα έκτα. Ο δάσκαλος τότε μου είπε να πιάσω τις μπαγκέτες κι όπου είχε "διπλά" στην άσκηση, δεν θα χτυπούσα πάνω στο "practice pad" που είναι ένα στρογγυλό λάστιχο που κάνει "rebound" όταν παίζεις,  αλλά πάνω στο στεφάνι του "pad" για να έχω διαφορετικό ήχο. Στο επόμενο μάθημα η άσκηση εξελίχτηκε περισσότερο. Μου είπε να χτυπάω με το αριστερό σταθερά στο λάστιχο ρυθμικά όπως κάνει ένα χρονόμετρο, και με το δεξί θα χτυπούσα σε ότι άλλο έβρισκα γύρω μου όπως για παράδειγμα μια πλαστική λεκάνη ή ένα τσίγκινο πιάτο. Τότε για εμένα έγινε μια απίστευτη αποκάλυψη. Ενώ είχα ξεκινήσει με το τουμπελέκι ξαφνικά βρέθηκα να κρατάω μπαγκέτες, να ανακαλύπτω καινούργιους ήχους και  να φαντάζομαι τον εαυτό μου να κάθεται σε μια ντραμς. Νιώθω ότι ανοίγουν οι πόρτες της δημιουργικότητας για εμένα και αυτό μου δίνει απροσδόκητη χαρά. Έχω παίξει πιάνο, κιθάρα, ακόμα και φλογέρα, όμως τα κρουστά σου δίνουν γενικά κάτι πιο άμεσο, νιώθεις ότι συμμετέχει ακόμα και το σώμα σου. Κάθε φορά που τελειώνει το μάθημα και μετά απ' όλη αυτή τη φυσική άσκηση, νιώθω σαν να φεύγω από ένα μάθημα γιόγκα, δηλαδή μου φαίνεται ότι υπερίπταμαι πάνω από τον κόσμο. Όλα τα προβλήματα φαίνονται τόσο μικρά και ασήμαντα… Όντως πρόκειται για ένα καταπληκτικό συναίσθημα. Σε όσους αρέσει ο ρυθμός, προτείνω ανεπιφύλακτα να μάθετε κρουστά.