Ραστώνη (Η τέχνη του να κάνεις τίποτα) / a mixtape

Πολλές φορές, σε αυτή τη ζωή το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι... τίποτα!
Απλά ξαπλώνεις και παρακολουθείς τα λεπτά και τις ώρες να περνούν.
Πρέπει να το κάνεις αυτό γιατί η αίσθηση που παίρνεις είναι σαν να επιπλέεις στο σύμπαν και να γίνεσαι ένα με όλα τα σώματα που περιστρέφονται στο γαλαξία. Τις περισσότερες φορές, αυτές οι στιγμές συνοδεύονται από μουσική και μοναξιά και δεν είναι καθόλου κακό, να είσαι μόνος σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή.

Είναι η δύναμη που τα ισοπεδώνει όλα, το απόλυτο τίποτα. Όμως κατά έναν περίεργο τρόπο εκεί συμβαίνουν όλα. Βγαίνει η ψυχή σου αντικριστά και έχετε τις πιο ωραίες κουβέντες χωρίς να χρειαστεί να μιλήσετε και ίσως έτσι, σιγά σιγά, να αρχίσετε να χαράσετε το μέλλον... 
Η πραγματικότητα και η συμβατικότητα υπάρχουν, απλά για λίγο κι εξαλείφονται και έτσι δεν μπορούν να σε πνίξουν.

Οι αισθήσεις και αυτές, γίνονται εντονότερες και κάποιες από τις πέντε σταματούν να υφίστανται. Ακούς ήχους που δεν είχες προσέξει, οσφρίζεσαι μυρωδιές που δεν σου κινούσαν πριν το ενδιαφέρον. Η όραση χάνεται, μιας και τα μάτια παραμένουν κλειστά. Η αφή με τη σειρά της, εξαλείφεται αφού παραμένεις ακίνητος και στάσιμος στο πέρασμα του χρόνου. Η γεύση και αυτή το ίδιο.
Έτσι λοιπόν η ραστώνη αναχαιτίζει όλες τις κακές στιγμές, εξιτάρει όσα μυρίζεις και ακούς και ίσως (έστω και για λίγο),τα βελτιώνει.

Όπως και να έχει, νομίζω πως είναι κάτι καλό, που κάθε ένας από εμάς χρειάζεται να κάνει αραιά και που και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το συγχέει με την τεμπελιά.
Είναι το κουμπί της παύσης της ζωής που διανύουμε και η αναζήτηση της εσωτερικής μας πραγματικότητας και αλήθειας. Ή ακόμα και η επαναφορά του εσωτερικού μας συστήματος. Καθένας μπορεί να το μεταφράσει όπως νομίζει καλύτερα.

Κάποιοι φυσικά, μπορεί να πουν, ότι είναι χαμένος χρόνος. Όμως ο χρόνος υπάρχει πραγματικά; Και αν ισχύει αυτό, πώς και από ποιον ορίζεται; Δυστυχώς δεν έχω τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και δεν νομίζω πως είμαι ο αρμόδιος να λύσω κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, γνωρίζω πολύ καλά ότι ο χρόνος είμαστε εμείς και οι γύρω μας. Είμαστε μια γραμμή που εμφανίζεται για λίγο στο σύμπαν και μετά χάνεται. Ένας μετεωρίτης συναισθημάτων, ενέργειας και εμπειριών. Οπότε ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτή τη γραμμή να αρχίσει πάλλεται και να λάμπει λιγάκι, πριν χαθούμε.

Αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη, μπορεί να γίνει μόνον αν ψάξουμε μέσα μας να δούμε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, θα χρειαστεί εσωτερική επισκόπηση και η ραστώνη είναι ένα από τα πολλά εργαλεία που έχουμε...

Και επίσης μην ξεχνάς ότι οι μεγαλύτερες ιδέες γεννήθηκαν, κοιτάζοντας απλά το ταβάνι.