Συζητώντας με τον Ηλία Μουλά: «Πρέπει να ονειρευόμαστε. Είναι υποχρέωσή μας».

Συζητώντας με τον Ηλία Μουλά: «Πρέπει να ονειρευόμαστε. Είναι υποχρέωσή μας».

Ανάμεσα σε όλα τα καλά της παράστασης «Mojo» που ανεβαίνει στο θέατρο Πόρτα, θεωρούμε ότι ανακαλύψαμε το διαμαντάκι που κρύβει. Λέγεται Ηλίας Μουλάς, είναι εξαιρετικά ταλαντούχος, νεότατος (22 χρονών), εκκολαπτόμενος και πολλά υποσχόμενος, προσέλκυσε από την αρχή το ενδιαφέρον μας και για αυτό τον συναντήσαμε. Θέλαμε να μάθουμε πολλά, είπαμε ακόμα περισσότερα, τον κα-τα-συ-μπα-θή-σα-με και τώρα που προσπαθώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου για να σας μεταφέρω την ουσία της συζήτησής μας, τρώω τα donuts που έφερε να μας κεράσει (!) κι ακόμα χαμογελάω ευχαριστημένη (που τον γνωρίσαμε και για όσα μας άφησε σαν εντύπωση να πάρουμε μαζί μας).
Χαλαρώσαμε από την στιγμή που μπήκε στο χώρο και με το χαμόγελο και την θετική του ενέργεια, ήπιαμε καφεδάκι κι αρχίσαμε να συζητάμε.

 

Δεν θα μπορούσαμε να μην ρωτήσουμε καταρχάς για την 3η συνεργασία του με το Θωμά Μοσχόπουλο («Το νησί των θησαυρών», «Λίλιομ» και «Mojo»).
Ηλ. Μουλάς: Είμαι τυχερός που έχω συνεργαστεί με το Θωμά ήδη τρεις φορές, παρόλο που όπως έχω ξαναπεί δεν πιστεύω στην τύχη. Γνωρίστηκα με το Θωμά μέσω της σχολής, καθώς είχα δάσκαλο τον Αργύρη (Ξάφη). Υπήρξε αμοιβαία συμπάθεια εξ΄ αρχής. Αυτό που με τράβηξε στο Θωμά είναι ότι, παρόλο που έχουμε διαφορά ηλικίας, εκείνος είναι πολύ κοντά σε μας όσον αφορά τη σκέψη του. Έχει μια τρέλα για την τέχνη, η οποία μου θυμίζει τον εαυτό μου. Τον είδα πέρα από σκηνοθέτη και σαν φίλο- μέντορά μου. Είναι πολύ ανοιχτός σε ιδέες και κάτι άλλο που μου αρέσει πάρα πολύ σε εκείνον είναι ότι, ενώ έχεις να κάνεις με έναν σκηνοθέτη τέτοιου βεληνεκούς και με τόσες δουλειές στο ενεργητικό του, σ΄ αφήνει να κάνεις λάθη! Του αρέσει να κάνεις λάθος κι έτσι σου επιτρέπει να βρεις το δρόμο σου με τον δικό σου τρόπο. Σε άλλες περιπτώσεις μπορείς να κομπλάρεις. Με το Θωμά υπήρξε από την αρχή ένα κλικ στη σχέση μας. Μια βόλτα ή μια συζήτηση μαζί του, μου δίνουν πάντα πάρα πολλά πράγματα κι εκτός θεάτρου. Εν ολίγοις τον έχω σαν «δεύτερο» μπαμπά μου. Μου τα έφερε ωραία το σύμπαν.

 

Για την παιδική παράσταση «Το νησί των θησαυρών».
Ηλ. Μουλάς: Ήταν η πρώτη δουλειά που έκανα εκτός σχολής μαζί με το Θωμά Μοσχόπουλο, τον Αργύρη Ξάφη και τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο. Ήταν αποκάλυψη να παίζεις για τα παιδιά. Είναι το πιο σκληρό κοινό. Αυτό που αισθάνονται, ακόμα και την ώρα που είσαι πάνω στη σκηνή, στο βγάζουν με αμεσότητα. Επίσης, είναι και οι καλύτεροι ηθοποιοί, πρέπει πάντα να τα παρακολουθούμε τα παιδιά.

Στο Mojo σε ξεχωρίσαμε. Μίλησε μας για τον ρόλο σου και την «παρέα» αυτή, η οποία πάνω στη σκηνή δείχνει ιδιαιτέρως δεμένη.
Ηλ. Μουλάς: Είμαι ο Σκίνυ Λουκ. Ένας πιτσιρικάς στο Λονδίνο, ο οποίος είναι ένας ρομαντικός ψευτόμαγκας. Είναι ένα ρομαντικό παιδί που νομίζει ότι είναι γκάνγκστερ. Όλοι στο έργο πουλάμε μια τσάμπα μαγκιά. Αυτός ο ρομαντισμός του με συγκίνησε όταν διάβασα το έργο. Έχει ένα δικό του κώδικα ηθικής, που θεωρεί ότι είναι σωστός, πιστεύει στην οικογένεια, στα παιδιά και είναι αισιόδοξος με ένα δικό του τρόπο. Πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει μια δική του ουτοπική ευτυχία, μέσω σκληρής δουλειάς, αλλά αυτό μάλλον δεν ισχύει σε ένα σάπιο σύστημα όπως αυτό που ζει, δεν λειτουργεί ακριβώς έτσι το πράγμα διότι εύκολα σε μαχαιρώνουν πισώπλατα. Εκείνος έχει πίστη στα άτομα: στον Μίκυ (τον μάνατζερ), στους φίλους του, οι οποίοι παρόλο που τον βρίζουνε και τον κακομεταχειρίζονται, πιστεύει σε αυτούς και τους αγαπάει. Αν και ποτέ δεν ακούγεται η λέξη σ’αγαπώ αλλά αντ’ αυτής κάποια βρισιά, δείχνει εμπιστοσύνη στους γύρω του και για αυτό την πατάει στο τέλος. Είναι πολύ πιστός στον μάνατζέρ του κλαμπ, που τον έχει πάρει από πολύ μικρό στη δουλειά και τον βοηθάει κι αυτό συνιστά τη δύναμή του αλλά και την αδυναμία του ταυτόχρονα. Στην αρχή δεν τον συμπάθησα, αλλά αυτό που με ξεκλείδωσε ήταν η ατάκα του «κάποια στιγμή μπορεί να θέλω να κάνω παιδιά». Δείχνει την βαθύτερη ανάγκη κάθε ανθρώπου να πιστεύει σε μια ουτοπική ευτυχία, ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Σε ένα σημείο του έργου λέει ο Σουίτς «Μια χαρά είμαι. Πεθαίνω.» κι αυτό αντικατοπτρίζει ποιοι είναι αυτοί οι τύποι.
Όσον αφορά την παρέα. Υπήρξε πολύ απελευθερωτικό το ότι είμαστε έξι άντρες και μπορέσαμε να είμαστε όσο κάφροι θέλαμε στις πρόβες, «κανιβαλίζαμε» ο ένας τον άλλο, σε έναν θετικό ανταγωνισμό. Να το πάρουμε όλο αυτό και συλλογικά να το πάμε ψηλά. Μέσα από το πείραγμα φτιάχναμε σταδιακά την ομάδα, πριν ξεκινήσει κανονικά η πρόβα ήμασταν σχεδόν οι ρόλοι, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Γελάσαμε πολύ, περάσαμε πολύ καλά και οι τρεις πιο έμπειροι βοήθησαν εμάς τους νεότερους ηθοποιούς. Ήταν πολύ ανοιχτοί και πολύ έτοιμοι να δώσουν πράγματα κι έτσι βοήθησαν να δέσουμε σαν ομάδα. Τους ευχαριστούμε για αυτό!

 

Στο ρόλο σου υφίστασαι όμως είδους εκφοβισμό και καταπίεση. Αυτό είναι που σε διαχωρίζει από όμως υπόλοιπους ρόλους. Είσαι το παραπαίδι, το παιδί για όλες τις δουλειές… Κι από πάνω γίνεσαι και θύμα… Ονειρεύεσαι όμως μέσα σου να γίνεις θύτης κάποια στιγμή, να το ανταποδώσεις; Ή απλά επιζητάς την ηρεμία σου και την «κοινωνική ανέλιξη» σου;
Ηλ. Μουλάς: Για αυτό είναι και τόσο τραγικός αυτός ο ήρωας. Για παράδειγμα ο Μπέμπης τα είχε πάντα όλα έτοιμα, ενώ ο Σκίνυ έχει δουλέψει για να φτάσει εδώ που είναι, για αυτό υπάρχει και η κόντρα μεταξύ τους. Αλλά νομίζω ότι ο λόγος που υφίσταμαι όλη αυτή την καταπίεση είναι η βαθιά πίστη ότι για καλό γίνεται όλο αυτό, θα δουλέψω και θα φτάσω εκεί που θέλω. Μόνο που δεν έχει καταλάβει ο Σκίνυ ότι μέσα σε αυτό το σύστημα δεν πάει έτσι. Υπάρχει δολοπλοκία, η σχέση του «έλα να κάνουμε εμείς τη δουλειά και να φάμε τον άλλο». Έχει αγνά κίνητρα, δεν είναι κακοπροαίρετος. Πιστεύει στην ιεραρχία και είναι υποταγμένος στον Μίκυ. Αυτό μου λένε, αυτό θα κάνω. Δεν έχει δική του αντίληψη και στο τέλος την πατάει.

Κινηματογράφος ή θέατρο; Ποιο είναι περισσότερο Ηλίας;
Ηλ. Μουλάς: Πιο Ηλίας είναι το θέατρο. Επειδή σαν άνθρωπος δουλεύω με το ένστικτο, με το σώμα μου, το θέατρο μου δίνει μια ελευθερία. Αλλά λατρεύω τον κινηματογράφο επειδή δουλεύω πράγματα κόντρα στον εαυτό μου, τα οποία δύσκολα ακουμπάω στη ζωή μου. Ασχολούμαι με λεπτομέρειες του εαυτού μου που αλλιώς δεν θα το έκανα. Με ξεβολεύει και αυτό μου αρέσει. Έχει τη μαγεία της στιγμής ο κινηματογράφος, των δευτερολέπτων. Στο θέατρο ακολουθείται μια πορεία που ξεκινάει από τη στιγμή που μπαίνεις στο θέατρο για πρόβα. Πάνω στη σκηνή νιώθω πιο άνετα, ηρεμεί η καρδιά μου, ενώ όταν βρίσκομαι μπροστά από την κάμερα χτυπάει πιο γρήγορα. Γεγονός πάντως είναι πως θέλω να τα ανακαλύψω και τα δύο, δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.

Από τη μια υπάρχει η λεγόμενη κρίση, όμως μέσα από αυτήν επήλθε η αναμενόμενη καλλιτεχνική έκρηξη. Έτσι λοιπόν όπως έχουν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, μπορεί ένας νέος ηθοποιός (που πάντα ήταν ανασφαλές επάγγελμα) να ονειρεύεται;
Ηλ. Μουλάς: Όλοι πρέπει να ονειρευόμαστε. Ασχέτως με το τι κάνουμε. Δυστυχώς  το να είσαι ηθοποιός ή καλλιτέχνης εν γένει σήμερα είναι κάπως ελιτίστικο. Δεν έχουν όλοι την οικονομική άνεση να ασχοληθούν με αυτό, αλλά αν εμείς οι νέοι, η γενιά μας, δεν ονειρευτεί, δεν πιστέψει σε άλλους ανθρώπους, σε άλλους καλλιτέχνες, αν δεν προσπαθήσουμε να το κάνουμε συλλογικά αυτό που θέλουμε, τι νόημα έχει; Εμείς ΠΡΕΠΕΙ να ονειρευόμαστε. Είναι υποχρέωση μας.

 

Θέλουμε να μας πεις λοιπόν τη δική σου αλήθεια. Αυτήν που προσπαθείς να περάσεις μέσα από αυτό που κάνεις.
Ηλ. Μουλάς: Η αλήθεια είναι ότι εγώ μπήκα μέσα σε όλο αυτό για να βρω τον εαυτό μου. Δεν ήξερα ποιος είμαι κι ακόμα δεν ξέρω απόλυτα, αλλά κάθε μέρα ανακαλύπτω ένα κομμάτι του μου, το οποίο δεν γνώριζα ότι υπάρχει. Τώρα σε σχέση με αυτό που με ρωτάτε, αν εγώ με την γνώση που παίρνω μέσα από αυτά που μαθαίνω καταφέρω να περάσω κάτι στον κόσμο, να μπορώ μέσω της σκηνής, να κάνω κάποιον να πάρει μαζί του μια ατάκα, ένα βλέμμα που θα τον κάνει να το ξανασκεφτεί σπίτι του, μια χαρά! Δεν ξέρω αν το καταφέρνω, αλλά θα το ήθελα πολύ. Ακόμα προσπαθώ να μάθω, να ανακαλύψω εμένα ώστε να μπορέσω να μεταδώσω κάτι κιόλας. Μου αρέσει και η αλληλεπίδραση. Δίνω κάτι, εσύ μου δίνεις κάτι άλλο και μαθαίνουμε μαζί.

Και τέλος τον ρωτήσαμε για έναν ρόλο που θα ήθελε πολύ να παίξει.
Ηλ. Μουλάς: Κοίτα στην ηλικία που βρίσκομαι και σαν παιδί τον ΄90s, που έχει μεγαλώσει με κόμικς και σούπερ ήρωες, θα μου άρεσε να παίξω τον Τζόκερ! Αλλά γενικότερα αν θέλετε, θα μου άρεσε να παίξω κάποιον τελείως κόντρα σε μένα. Κάποιον τύπο «ανώμαλο», που βιάζει, σκοτώνει κι ενώ είναι μακριά από μένα, να προσπαθήσω έστω για λίγο να μπω μέσα στα παπούτσια κάποιου τέτοιου τύπου και να ανακαλύψω πως γίνεται. Είναι τρομακτικό βέβαια να ανακαλύπτεις ότι τέτοιες συμπεριφορές μπορείς να τις κατανοήσεις, αλλά είναι και κάτι που θα ήθελα να τολμήσω.

Αντί επιλόγου θα σας μεταφέρουμε και μια ιστορία που μας διηγήθηκε. Μια ιστορία που του τη λέει η μαμά του και τη μεταφέρει κι εκείνος με τη σειρά του στους άλλους, επειδή την αγαπάει πολύ.
«Μου είπε κάποτε λοιπόν η μαμά μου: όλοι αγόρι μου γεννιόμαστε με ένα φωτεινό αστέρι πάνω στο κεφάλι μας, το οποίο όμως κάποια στιγμή θα σβήσει. Για αυτό φρόντισε το δικό σου αστεράκι να καταπιείς για να μην σβήσει ποτέ!!!».

Εμείς θα του ευχηθούμε κάθε επιτυχία σε ό,τι ακολουθεί από δω και πέρα και πάνω απ’ όλα να έχει ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι…

 

Ο Ηλίας Μουλάς βρίσκεται στις παραστάσεις «Λίλιομ» και «Mojo» στο θέατρο Πόρτα.

 

Το κείμενο συνετάχθη από τις συντάκτριες Γεωργία Σουβατζή και Έφη Χρυσού.

 

subscribe

Συμπληρώστε το email σας για να γίνετε συνδρομητής στο deBόp. Το email σας θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά από το deBόp και μόνο για την αποστολή της εβδομαδιαίας agenda και περιοδικών newsletter ευρύτερου πολιτιστικού ενδιαφέροντος. Καταχωρώντας εδώ το email σας, αποδέχεστε την πολιτική απορρήτου μας.