Οι Μουσαφίρηδες επισκέφτηκαν τους Killgrave

Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου

Οι Μουσαφίρηδες αποφάσισαν να κάνουν άλλη μια επίσκεψη και αυτή τη φορά έγινε στους Killgrave. H σκέψη να βρεθούμε με τους Killgrave κάποια στιγμή, υπάρχει από τότε που τους είδαμε live πρώτη φόρα τον Νοέμβριο του ’22 στο Bad Tooth παρέα με τους πολύ αγαπημένους μου Zakula.

 

Ξέρεις…δεν υπάρχει κάποια νόρμα για το ποια μπάντα θέλουμε να επισκεφτούμε. Όπως μάλλον έχεις καταλάβει είμαστε πρώτα από όλα οπαδοί και ασχολούμαστε σχεδόν εμμονικά με ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική. Έτσι, όταν μια μπάντα μας ιντριγκάρει είτε μουσικά είτε σαν attitude, θέλουμε να βρεθούμε καταρχήν γιατί θέλουμε εμείς να τους γνωρίσουμε καλύτερα, αλλά και γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να δοθεί ένα βήμα στη μπάντα να μιλήσει για όλα αυτά που συνωμότησαν για να φτάσουν στο σήμερα.

Με αφορμή τη συμμετοχή τους στο New Long Fest, επικοινωνήσαμε με τα παιδιά και το ραντεβού δόθηκε στο πολύ φιλόξενο χώρο του Bombtrack Recording Studio, όπου εκεί κάνουν τις πρόβες τους αλλά και ηχογράφησαν το δίσκο τους: “Rise of the Black Fang”.

 

Ο δίσκος ξεκίνησε να γράφεται την εποχή της καραντίνας, με τον Βασίλη στα drums και τον Χρήστο στη κιθάρα και τελείωσε όταν πια είχαμε βγει από αυτή τη μαύρη περίοδο. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο και επέλεξαν την ασπρόμαυρη διχρωμία στο εξώφυλλο, καθώς η μία πλευρά γράφτηκε την εποχή της καραντίνας και η άλλη πλευρά με full lineup αφού είχε τελειώσει αυτό το μαρτύριο.

Την ώρα που φτάσαμε, πετύχαμε τη μπάντα στη μέση της πρόβας τους και αμέσως κατάλαβα πόσο σοβαρά παίρνουν τον ήχο τους. Είχα κάτσει μπροστά στα monitor και ο ιδιοκτήτης του studio μου είπε ότι δεν θα ακούσω από εκεί, γιατί οι Killgrave κάνουν πρόβα μόνο με τα in-ear που έχουν και στα live για να ξέρουν ακριβώς τι ήχο θα έχουν όταν παίζουν. Έτσι μπήκαμε μέσα στο studio, φορέσαμε ακουστικά και ξεκίνησε το party.

Ο ήχος των Killgrave είναι κάτι μεταξύ metalcore, hardcore αλλά και με πολλά deathy περάσματα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με έναν έξαλλο τραγουδιστή, που έχει στη φαρέτρα του από μπάσα growl μέχρι κραυγές, σε πιάνουν από τον λαιμό και σε παίρνουν μαζί τους σε αυτό το ταξίδι, χωρίς μάτσο διάθεση ή υπέρμετρη τεστοστερόνη από την οποία δυστυχώς ματώνει το είδος.

Αφού τελείωσαν την πρόβα τους ανεβήκαμε στο σαλονάκι του studio για να κουβεντιάσουμε μαζί τους όλα αυτά που έχτισαν για να καταλήξουν να δημιουργήσουν τους Killgrave.

Για τη προέλευση του ονόματος της μπάντας, το εξώφυλλο του δίσκου και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες, ο καθένας μπορεί με ένα γρήγορο ψάξιμο να βρει πληροφορίες. Αυτό που θέλουμε εμείς από τα συγκροτήματα που έχουμε συντονιστεί τόσο πολύ με τον ήχο τους, είναι να έχουμε μια πιο διεισδυτική ματιά στο background των μελών, αλλά και να συζητήσουμε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας πως η καθημερινότητα και τα κοινά βιώματα έρχονται να δημιουργήσουν μια μπάντα με κοινό όραμα.

Οπότε πήραμε τα πράγματα από την αρχή για κάθε μέλος ξεχωριστά. Η περιέργεια των μουσαφίρηδων ξεκίνησε με τον Στάθη ο οποίος είναι ο τραγουδιστής του σχήματος. Ο Στάθης ξεκίνησε με μια σχολική μπάντα στη Χαλκίδα, τους “Danger by Design”. Οταν όμως πέρασε σε σχολή στην Αθήνα ξεκίνησε κάτι καινούργιο. 

 

 

Στάθης: Πέρασα σε σχολή στην Αθήνα και όταν κατέβηκα με κάποια παιδιά που γνώρισα σχηματίσαμε τους “Revenge of the Giant Face”.

Βαγγέλης: Μαζί με τον Γιάννη Γκόλφη που είναι τώρα παίζει κιθάρα στους Calyces.

 

 

Στάθης: Ναι. Ήταν μια περίοδος που το hardcore άρχισε να αναμιγνύεται με το death και αυτή ήταν και η κατεύθυνση της μπάντας.

Βαγγέλης: Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι σε κάποιες φωτογραφήσεις που κάνατε, φορούσες μπλουζάκι Cult of Luna. Είναι τελείως άλλος ήχος.

Στάθης: Πολλές φορές το κάνεις αυτό και τελείως ποζέρικα και δεν έχω πρόβλημα με αυτό (γέλια). Να φοράς ένα μπλουζάκι τελείως διαφορετικό από τον ήχο που έχεις έτσι για να προκαλέσεις συζήτηση.

Ο Στάθης ήταν στους “Revenge of the Giant Face” μέχρι το 2015 και στη συνέχεια μπήκε στους Gomgoma όπου εκεί έπαιζε drums.

Στάθης: Οι Gomgoma είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα μπάντας που τους νοιάζει μόνο να παίξουν μουσική. Είναι ακραίοι, αγρίμια και δεν μπορείς να τους βάλεις σε καλούπι.

 

 

Μέχρι να έρθει η καραντίνα ο Στάθης δοκίμασε να μπει σε διάφορα projects αλλά τελικά δεν προχώρησε κάτι. Μέχρι που ήρθε ο Βασίλης (drummer των Killgrave) και του πρότεινε να παίξουν μαζί.

Στάθης: Τα παιδιά τα ήξερα μέσω κοινών γνωστών αλλά και τι είχαν κάνει μουσικά. Όταν μου έβαλε ο Βασίλης να ακούσω το υλικό τους μου θύμισε At The Gates, μια μπάντα που γουστάρω πολύ και που φωνητικά αυτό προσπαθούσα να κάνω. Μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός ότι στην καραντίνα φάνηκε ποιοι ήθελαν να παίξουν μουσική και ποιοι απλά έσερναν το κουφάρι τους σε διάφορα live και τα παιδιά μου έδειξαν ότι τους αρέσει να παίζουν μουσική, οπότε είπα ότι αφού είναι αυτή η ενέργεια την καβαλάω.

 

 

Μπάσο στους Killgrave παίζει ο Στέλιος, ο οποίος είναι ένας από τους πιο τεχνικά άρτιους μπασίστες που έχω δει live. Όταν αναφέρομαι βέβαια σε τεχνική αρτιότητα, δεν εννοώ το πόσο ματαιόδοξος είναι κάποιος για να δείχνει τις ικανότητές του, αλλά την αισθητική που έχει για να καταλάβει τι ταιριάζει σε κάθε ήχο και πως μπορεί να απογειώσει μια μελωδία.

 

Ο Στέλιος ξεκίνησε να παίζει μπάσο σε μία σχολική μπάντα που έπαιζαν διασκευές Metallica και στη συνέχεια μπήκε στους Χάος Εγένετο (μπορείτε να τους βρείτε και ως Πλεγμα). Οι Χάος Εγένετο έπαιζαν κάτι μεταξύ thrash και κλασσικού metal και είχαν ελληνόφωνο στίχο.

Στέλιος: Δεν εκτιμήθηκε ποτέ ότι είχαμε ελληνικό στίχο

Βαγγέλης: Είναι πολύ ιδιαίτερο για τον συγκεκριμένο ήχο να έχει ελληνικό στίχο.

 

 

Στέλιος: Τότε φαντάσου ήμουν 17-18 χρονών και πετύχαμε τις εποχές του Atlantis FM. Γενικά δεν είχα καμία σχέση με αυτό που λέμε ελληνική σκηνή μέχρι τα 27-28 μου. Άκουγα άλλα πράγματα, όπως death, prog αλλά και fusion funk. Να σου πω την αλήθεια δεν μου άρεσε το κλίμα της ελληνικής σκηνής εκείνη την εποχή.

Βαγγέλης: Ε…όταν μου λες ότι είχατε μπλέξει με τον Atlantis FM, ήταν περίεργα τα πράγματα.

Στέλιος: Δεν ΕΙΧΑΜΕ μπλέξει. Τα παιδιά είχαν κάτι γνωριμίες. Εξάλλου μπασίστας είμαι…η γνώμη μου δεν μετράει (γέλια).

Ο Στέλιος έχει παίξει μουσική σε πάρα πολλές μπάντες(Gravebane, Lloth, Calyces κ.α.) και αυτό που ήθελε πάντα ήταν απλά να παίζει μουσική.

 

 

Στην κουβέντα που κάναμε τόνισε ότι τον έχει ενοχλήσει και τον ενοχλεί ακόμα το ροκσταριλίκι που βγάζουν μπροστά κάποιες μπάντες. Την αγάπη για τη μουσική βρήκε και ως κοινό τόπο με τη funk μπάντα των Rolling Fellows, αλλά και στους Calyces όπου ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο και ήταν μέλος μέχρι το 2019.

Στέλιος: Πάντα ήθελα να βρίσκω μπάντες που θα έχω την ελευθερία να παίξω το μπάσο που θέλω.

(σ.σ. τσέκαρε και τη death metal μπάντα που συμμετέχει τώρα. Τους Caelestia)

Με τον Βασίλη (drums) και τον Χρήστο (κιθάρα) γνωρίζονταν αρκετά χρόνια και κάποια στιγμή βρέθηκαν σε ένα bar τυχαία, όπου εκεί του είπαν ότι έχουν κάποιο υλικό και θα ήθελαν να παίξει μπάσο. Του έβαλαν να ακούσει το υλικό και ενώ δεν άκουγε ποτέ hardcore ή punk που ήταν το background των υπόλοιπων, το βρήκε πολύ ενδιαφέρον και αμέσως ξεκίνησαν δουλεύουν παρέα.

Στέλιος (μπάσο): Οι Killgrave είναι από τα πιο σοβαρά πράγματα που έχω κάνει μουσικά και μέχρι να έρθει και ο Στάθης (φωνή) δουλέψαμε πάρα πολύ τον ήχο μας.

Χρήστος (κιθάρα): Ενώ ποτέ δεν είπε κανείς σε κανέναν τίποτα. Ο καθένας ήταν ελεύθερος να φέρει τις ιδέες του.

Στάθης (φωνή): Αυτή η μπάντα έχει λειτουργήσει μόνο με τις αναφορές και το γούστο του καθενός και τυχαίνει αυτά να συνάδουν. Είναι πάρα πολύ εύκολο απλά δεν το παίρνει κανείς απόφαση.

Στέλιος (μπάσο): Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ και αυτό που θέλω είναι αυτός που θα έρθει στο live μας και θα πληρώσει εισιτήριο, να το φάει όλο και να γυρίσει σπίτι και να αισθάνεται χαρούμενος. Αυτό λείπει γενικά. Δεν έχουν σημασία ούτε τα likes, ούτε τα posts. Αυτό πήρα από τους Killgrave. Την όρεξη να κάνουμε μουσική χωρίς να έχουμε ανάγκη να πληρώσουμε likes ή οτιδήποτε άλλο.

Βαγγέλης: Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό να κάνεις promo.

Στέλιος: Όχι, αλλά προτιμούμε τα λεφτά μας να τα δίνουμε στον εξοπλισμό μας και σε ό,τι είδες κάτω στην πρόβα για να γινόμαστε καλύτεροι.

 

 

Οι Killgrave διασκεδάζουν τρομερά στα live που κάνουν και μάλιστα κάποια στιγμή μας είπε ο Στέλιος ότι ακόμα και τα λάθη που κάνουν τα γλεντάνε. Ωστόσο καταλαβαίνεις ότι μέσα στα χρόνια που ασχολούμαστε με τη σκηνή και σε όλα αυτά τα live που είχαμε την τιμή να βρεθούμε, κάποια πράγματα τα βλέπουμε λίγο διαφορετικά και μας κάνουν εντύπωση.

Δημήτρης: Πολλές μπάντες, πάνω στο άγχος τους να μην κάνουν λάθος χάνουν τον αυθορμητισμό του live

 

Σε ένα live των Killgrave στο An Club είχα φωτογραφική μαζί μου και προσπαθούσα απεγνωσμένα να τραβήξω καμία φωτογραφία. Λέω απεγνωσμένα γιατί αντί να τραβάω φωτογραφίες, χόρευα και έκανα headbanging με τη μηχανή στον αέρα. Μετά το τέλος του live ο Βασίλης (drums) μου είπε χαμογελώντας: “Σε είδα που πάλευες να τραβήξεις φωτογραφίες”. Μπορείς να καταλάβεις τη σημειολογία αυτής της πρότασης; Ένας άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τα τύμπανα, έχει επαφή με τον κόσμο και παίρνει την ενέργειά του.

Στάθης (φωνή): Το 2025 δεν έχεις πολλά καινούργια πράγματα να πεις μουσικά. Συναίσθημα έχεις να χτυπήσεις.

 

Τον Βασίλη (drums) τον πετυχαίνω πολύ συχνά σε live της σκηνής και είτε μέσω της μπάντας είτε σαν μονάδα στηρίζει όσες περισσότερες κινήσεις της σκηνής μπορεί (παζάρια δίσκων, live κτλ.). Το παίξιμό του είναι επίσης άρτιο αλλά το στυλ του είναι κοφτό, κάτι που μας έχει συνηθίσει το punk και το hardcore. Φαίνεται να είναι ο πιο ταγμένος από όλους καθώς δήλωσε κατηγορηματικά ότι μόνο στους Killgrave θέλει να παίζει και ότι δεν θέλει να έχει κάποιο άλλο παράλληλο project για να μην του παίρνει ενέργεια.

 

Βασίλης (drums): Ξεκίνησα να παίζω drums στο γυμνάσιο. Μετά από λίγο καιρό, 1997-'98, έφτιαξα με κάτι μεγαλύτερα παιδιά από εμένα τους Point of View όπου ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα. Στη συνέχεια άρχισα να γνωρίζω όλα τα “τομάρια” (γέλια) του Χαλανδρίου και το 2002 σχηματίσαμε τους Volume 69. Σε αυτό το σχήμα ήμουν εγώ, o Σπύρος Βατικιότης που έγραψε και μουσική για το “Rise of the Black Fang” όπως και o Άρης από τους Sarabante και ο Μιχάλης Μυτιληναίος από τα Τοξικά Απόβλητα.

Οι Volume 69 στη συνέχεια έγιναν For What Is Worth. Το 2004 κυκλοφόρησαν το album “Evil Will Grow”, το 2005 το split: “Walk The Plank” μαζί με Xlos, Vodka Juniors και 925.

 

 

Η συνέχεια βρίσκει τον Βασίλη στους Endsight. Η μπάντα κινήθηκε προς το thrascore και κυκλοφορήσαν το “...to a Falling World” το 2010 όπου σε αυτό τραγουδούσε ο Άρης των Sarabante και πλέον Cursed Blood και το “A Vicious Circle” το 2013 αλλά με διαφορετική σύνθεση.

 

 

Ο Βασίλης είναι φοβερά περήφανός για την πρώτη εποχή των Endshight, σε σημείο που θεωρεί ότι μέχρι στιγμής το “...to a Falling World” και το “Rise of the Black Fang” είναι τα καλύτερα πράγματα που έχει κάνει μουσικά, αλλά ο κύκλος των Endisight έκλεισε το 2015 και μετά για αρκετά χρόνια δεν έπαιξε μουσική μαζί με κάποιους άλλους μέχρι που ήρθε η καραντίνα. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας βρέθηκε στην επαρχία με ηλεκτρονικά drums και μαζί με τον Χρήστο (κιθάρα στους Killgrave) άρχιζαν να ανταλλάσσουν ιδέες διαδικτυακά. Αυτή ήταν και η αρχή των Killgrave.

Χρήστος (κιθάρα): Όταν γράφαμε τη μουσική λέγαμε ότι αν έρθει κάποιος για φωνή ή θα το απογειώσει ή θα το καταστρέψει.

 

 

Πάνω στη κουβέντα αυτό που είπα στους Killgrave είναι ότι μπορεί να μην είναι μια πολιτική μπάντα αλλά τους θεωρώ μια πολιτικοποιημένη μπάντα. Ο ήχος, οι στίχοι και όλο το attitude μου βγάζει κάτι έντονα πολιτικοποιημένο. Μπορεί ο Στάθης να μη διαβάζει τα κείμενά μου, αλλά στο review που είχα κάνει στο “Rise of The Black Fang”, είχα γράψει ότι ο δίσκος είναι ασπρόμαυρος γιατί μας έχουν καταστρέψει το κόκκινο.

Στάθης (φωνή): Δεν είναι πολιτικοποιημένο από μόνο του αυτό που κάνουμε, αλλά δεν είναι και άσχετο με ό,τι γίνεται γύρω μας.

Ο Χρήστος (κιθάρα) είναι ο πιο παλιός στη σκηνή και απολαμβάνει τα πειράγματα των υπόλοιπων για αυτό. Η ευγενική του φυσιογνωμία δεν σε προδιαθέτει σε καμία περίπτωση για τον τρόπο που παίζει κιθάρα Η προσέγγισή του είναι ενάντια σε κάθε φλυαρία και σε απόλυτη αρμονία με τους υπόλοιπους τρεις, βάζει την κορωνίδα του όγκου και της μελωδίας των Killgrave. Χωρίς ούτε ένα solo…ο δίσκος δεν έχει ούτε ένα solo! Μόνο ξεκάθαρα, βαριά και αριστοτεχνικά riff…

 

 

Ο Χρήστος ξεκίνησε να παίζει κιθάρα το 1992 και ήδη το 1993 συμμετείχε στην πρώτη του μπάντα και το ’94 έκανε το πρώτο του live με τη μπάντα Ασυδοσία, οι οποίοι δεν είχαν συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση. Όπως μας έλεγε ο Χρήστος έπαιζαν τα πάντα. Από metal, punk μέχρι funk. Με τους Ασυδοσία έπαιζαν συνεχώς μουσική μέχρι που κάποια στιγμή ήρθε ο στρατός και όταν γύρισαν, ξαναβρέθηκαν και αποφάσισαν να φτιάξουν τους Xlos.

 

 

Χρήστος: Με τους Xlos δεν υπήρχε κανένα μουσικό standard. Δοκιμάζαμε τα πάντα.

Βαγγέλης: Και το EP σας έχει ένα τεράστιο μουσικό φάσμα.

Χρήστος: Παίζαμε συνεχώς είτε σε μπαράκια, είτε σε υπόγεια και μας άρεσε όλο το κλίμα.

Από το ’94 μέχρι το 2005 ο Χρήστος έπαιζε σχεδόν με τα ίδια άτομα, αλλά εκείνη τη χρονιά αποφάσισαν να τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους. Την επόμενη χρονιά οι Vodka Juniors (που έκαναν παρέα) κανόνισαν ένα pirate tour και ο Χρήστος θέλοντας να ξεφύγει από μια άσχημη κατάσταση που βίωνε, τους είπε ότι θα πάει μαζί τους για να τους βοηθήσει όπου θέλουν και τελικά βρέθηκε να παίζουν μαζί.

 

 

Χρήστος: Από το 2007 μέχρι το 2015 έπαιξα με τους Vodka Juniors, αλλά όταν αποφάσισαν να το πάνε ένα βήμα παραπέρα, εγώ είχα τη δουλειά μου και δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Είναι κάτι που έχω σκεφτεί μερικές φορές. Ότι ίσως έπρεπε να ακολουθήσω αλλά δεν το έκανα.

Οπότε, από το 2016 ο Χρήστος έψαχνε αρκετά το μουσικό κομμάτι είτε φτιάχνοντας μουσική μόνος τους, είτε προσπαθώντας να φτιάξει σχήματα αλλά δεν βρέθηκε κάτι που να τον κάνει να θέλει να μπει μέσα σε αυτό. Τελικά ήρθε η εποχή της καραντίνας και μαζί με τον Βασίλη ξεκίνησαν να παίζουν μαζί.

Χρήστος: Είχα ανάγκη να βρεθώ με κάποιον σε ένα studio και να πω “Ναι αυτό είναι! Αυτό θέλω” αυθόρμητα.

Βαγγέλης: Είχατε στο μυαλό σας να παίξετε αυτόν τον ήχο. Το συζητήσατε.

Χρήστος: Ποτέ!

Στέλιος: Εδώ έχουμε σημεία hardcore και εγώ δεν άκουγα hardcore ποτέ.

Στάθης: Έχει διαφορά η προσέγγιση ενός ακροατή με αυτή ενός δημιουργού. Μπορεί να σου αρέσουν οι Cult of Luna, αλλά αν πας να παίξεις σαν αυτούς τότε βάζεις ένα “πρέπει” στο αποτέλεσμα. Τίποτα δεν πρέπει!

Οι Killgrave δεν πιστεύουν στη διάκριση του underground και του μη-underground στη σκηνή και ούτε ότι κάποιος μπορεί να σώσει την ποιότητά του χαρακτηρίζοντας τη μουσική του underground. Σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας τόνιζαν ότι δεν τους ενδιαφέρουν οι ταμπέλες και θέλουν ο κόσμος να ευχαριστιέται το γεγονός ότι επέλεξε να δει live τους.

H κουβέντα έμεινε αρκετά στο πως είναι στημένη η σκηνή και το γεγονός ότι πλέον η υπάρχει μια όμορφη πολυχρωμία. Μια τέτοια πολυχρωμία θα δούμε και στο New Long Fest φέτος, όπου οι Killgrave θα παίξουν τη Κυριακή 27 Ιουλίου και από ό,τι μας είπαν θα μας παρουσιάσουν και καινούργιο υλικό.

 

Οι Killgrave, όπως και κάθε συγκρότημα που στέκεται στη σκηνή με όραμα, καταφέρνουν να δημιουργούν στιγμές και δεν υπάρχει κάποιο live τους να μη θυμάμαι κάτι όμορφο είτε μουσικά είτε με την παρέες που ήμασταν εκεί. Είναι στιγμές που μας βγάζουν από ο άγχος των υποχρεώσεων που έχουμε και την ατελείωτη λίστα των “πρέπει”.

Οι Killgrave. στη κουβέντα που είχαμε, μας θύμισαν ότι η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια. Είναι η ανάσα που κρατάει ζωντανή την ψυχή μας, η γέφυρα ανάμεσα στο “είμαι” και στο “ονειρεύομαι”. Όσο  κι αν μεγαλώνουμε, όσο κι αν αλλάζουν οι ρόλοι μας, αυτό που ψάχνουμε είναι οι στιγμές που ανέφερα παραπάνω και οι Killgrave μας τις έχουν χαρίσει απλόχερα. Ευχαριστούμε!