Μαρία Παπαγεωργίου: "Η αγκαλιά και η αγάπη είναι μεγάλες σταθερές για μένα"

Εν μέσω ενός προγράμματος με πυρετώδεις προετοιμασίες, μιας που η φετινή χρονιά βρίσκει τη Μαρία Παπαγεωργίου σε εξαιρετικά παραγωγικό στάδιο, συναντηθήκαμε στο θέατρο Πορεία, όπου συμμετέχει αυτόν τον καιρό στην παράσταση "Holybitch". Συζητήσαμε για όλα αυτά με τα οποία καταπιάνεται. Η τραγουδοποιός που σύντομα θα γιορτάσει τα 15 χρόνια επίσημης μουσικής παρουσίας με μια μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη την Πέμπτη 5 Ιουνίου, αναπτύσσεται στωικά και ήσυχα. Εισήλθε στην ελληνική σκηνή στις απαρχές της κρίσης και δεν έχει σταματήσει να απλώνει τα φτερά της προς πολλές κατευθύνσεις. Το 2025 είναι σίγουρα η χρονιά που το αποδεικνύει αυτό. 

Θα το πάρω χρονικά. Πες μου πρώτα για την πρόσφατη συνεργασία σου με τον Monsieur Minimal.

To «Λαβ Φορ Εβερ» είναι το τρίτο μας παιδί, όπως λέω. Για μένα ο Minimal είναι ο άνθρωπος που κάνει εδώ και χρόνια σοβαρή pop, με απόλυτη συνέπεια και θαυμάσια αισθητική. Αν τον γνωρίσει κάποιος, θα καταλάβει ότι είναι καθαρός. Αυτό που βλέπεις είναι ακριβώς αυτό που είναι. Κάθε του πρόταση είναι πρόκληση για μένα. Αν και στην αρχή πάντα του λέω όχι, στο τέλος καταλήγω στο ναι (γέλια). Μου ζητάει κάθε φορά να κάνουμε video clip σε ένα ιστιοπλοϊκό… Σε αυτό του έχω βάλει φρένο. Ποιος ξέρει; Μπορεί να συμβεί αυτό στο επόμενο παιδί μας. Το κομμάτι μας είναι, λοιπόν, καλοκαιρινό και ερωτικό. Χωρίς πολλά πολλά.

Τι θα παρουσιάσεις την Πέμπτη 15 Μαΐου σε συνεργασία με το El Sistema Greece;

Είναι ένα project που στήνεται κάθε χρόνο στο Ίδρυμα Νιάρχος. Αναθέτει σε συνθέτες να βρουν ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες και να γράψουν μαζί ένα τραγούδι. Εγώ είμαι μία από τους επτά που συμμετέχουμε φέτος. Είναι ένα κομμάτι που έγραψα με τους άνδρες των φυλακών Κορυδαλλού. Συγκεντρώσαμε λέξεις και φράσεις που τους απασχολούν, έγραψα μια ιστορία με αυτές και έτσι δομήθηκε το τραγούδι.

Πες μου για τα βιβλία σου.

Το βιβλίο που έβγαλα παλιότερα για την αγχώδη διαταραχή και λέγεται «Μια χαραμάδα πανικού» ήταν εξαντλημένο αλλά τώρα θα επανεκδοθεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Θα είναι η τέταρτη έκδοση αυτή. Μέσω αυτής της συνεργασίας, γεννήθηκε και μια καινούρια ιδέα. Έκατσα και έγραψα κάποια μικρά διηγήματα. Θα κυκλοφορήσουν και αυτά σε ένα βιβλίο που θα λέγεται «Γάβγισμα». Βασικά θα βγουν μαζί αυτά τα δύο βιβλία στα τέλη του μήνα.

Πες μου για την παράσταση «Holybitch» που συμμετέχεις και φιλοξενούμαστε τώρα στον χώρο της.

Ήταν αναπάντεχη αυτή η συνεργασία. Γνώρισα την Έλλη Παπακωνσταντίνου μέσω της Τάνιας Τσανακλίδου που είναι φίλη μου. Από το πρώτο ραντεβού η χημεία μας ήταν διακριτή και έτσι δέχτηκα να μπω στο project της. Μου αρέσει πολύ αυτή η εμπειρία που είναι θαρραλέα και ιδιαίτερη. Παρατηρώ πώς «σπάνε» τα όριά τους όλα τα μέλη της ομάδας. Το έργο καταπιάνεται με πολλά θέματα και σίγουρα δε σε αφήνει αδιάφορο. Το να γράψω εντωμεταξύ τα τραγούδια της παράστασης ήταν μεγάλο στοίχημα για μένα, αφού δε γράφω συχνά. Ουσιαστικά η παράσταση φτιάχτηκε για να παρουσιαστεί στο Βερολίνο. Απλά ξεκινήσαμε να παίζουμε εδώ. Θα πάμε στο Βερολίνο για 22 ημέρες τον Ιούνιο και θα δώσουμε πέντε παραστάσεις.

Μέσα σε όλα αυτά, γιορτάζεις τα 15 σου χρόνια με μια συναυλία στην Τεχνόπολη. Πώς κύλησαν αυτά τα χρόνια;

Κάθε μεγάλη συναυλία είναι ένα ακόμη σκαλοπάτι από το οποίο μπορεί να ανεβαίνεις ψηλότερα, αλλά σου προσφέρει και τη θέα να κοιτάξεις πίσω. Είναι σημαντικό ότι η ομάδα μεγαλώνει πάνω στη σκηνή, κάτω, πίσω και μπροστά. Δε θα είναι εμφάνιση αφιέρωμα στα 15 χρόνια. Δε θα ανατρέξω σε παλιούς μου δίσκους. Δε θα είναι περίληψη της διαδρομής μου αλλά συμπερίληψη.

Μιας που το λες, τι βλέπεις να έχεις αφήσει πίσω;

Ωραία ερώτηση αλλά θα ήθελα να μην απαντήσω ακόμη! Θα ήθελα να το μοιραστώ μετά τη συναυλία.

Οι συναυλίες για τον Μίκη Θεοδωράκη, με την Τάνια Τσανακλίδου, στην Κίνα, πώς προέκυψαν;

Είναι μια υπόσχεση που είχα δώσει στον ίδιο πριν πεθάνει. Τον ρώτησα πού ήθελε να πάει και δεν το είχε ακόμη τότε καταφέρει και μου απάντησε στην Κίνα. Του είπα να μου δώσει 10 χρόνια και θα τον πάω εγώ. Οι άνθρωποι της παραγωγής μου πίστευαν ότι είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα, οπότε κάποια στιγμή ξέχασα την ιδέα… Είχα προτείνει στην Τάνια να έρθει μαζί αλλά δεν περίμενα ότι θα πραγματοποιηθεί το σχέδιο. Μετά όμως, δύο από τα κορίτσια που συνεργάζομαι για τα σεμινάρια φωνητικής μου στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισαν να το τρέξουν. Το έτρεξαν για δύο χρόνια με την κινεζική πρεσβεία και να, που τελικά τα κατάφεραν! Μας περιμένουν σε τρεις διαφορετικές πόλεις. Σαγκάη 27 Ιουλίου, Πεκίνο 29 Ιουλίου και Τζιανγκσί 2 Αυγούστου. Όταν πήγα κάποια στιγμή στο μνήμα του Μίκη με το δεξί του χέρι, τον Γιώργο Αγοραστάκη, πάγωσα όταν με ενημέρωσε πως του είχε εμπιστευτεί ότι ήθελε να συνεχίσω το λυρικό του έργο… Οπότε, όπως αντιλαμβάνεσαι, αυτές οι συναυλίες δεν έχουν εμπορικό χαρακτήρα αλλά συναισθηματικό. Όποιος θέλει εντωμεταξύ μπορεί να μας ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι, που θα γίνει με απόλυτη ασφάλεια, σε συνεννόηση με την κινέζικη πρεσβεία. Μπορείτε να βρείτε τις πληροφορίες για αυτό το ταξίδι στο site του γραφείου που το έχει αναλάβει (Music Path Productions).

Τι έχεις κερδίσει από τη διδασκαλία της φωνητικής;

Φτιάχνω μικρές κοινότητες. Υπάρχουν ηλικίες από όλο το φάσμα. Όταν υπάρχει αποδοχή και οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια, τότε αυτό που έχουν μέσα τους τους οδηγεί στην ολοκλήρωση και την ισορροπία.

Πόσα μουσικά όργανα παίζεις;

Καλά; Κανένα (γέλια). Η κιθάρα είναι το βασικό αλλά παίζω επίσης πιάνο, μπάσο, τύμπανα και διάφορα κρουστά…

Έχεις παίξει και άλλες φορές στο εξωτερικό;

Όχι. Τόσο καιρό δεν ταξίδευα γιατί φοβόμουν τα αεροπλάνα. Όταν έγραψα τους στόχους που ήθελα να κατακτήσω με τη νέα χρονιά, είχα βάλει να ανοίξει τα φτερά μου και εκτός ελληνικών συνόρων… Τελικά έγινε. Υποσυνείδητα στόχευσα εκεί και πιστεύω πως είναι σημαντικό να λες μέσα σου και να γράφεις τις επιθυμίες σου. Συνήθως δεν το κάνουμε γιατί φοβόμαστε πως αν ανοίξουμε το τετράδιο μετά από κάποιον καιρό, θα νιώσουμε ότι αποτύχαμε. Μπορεί τα περισσότερα να μη γίνονται ακριβώς αλλά μπορεί να προκύψουν παρόμοια και νέα πράγματα.

Είναι μια πολύ έντονη χρονιά για σένα.

Είναι τόσο δημιουργική και ενδιαφέρουσα χρόνια που κάποια στιγμή έπαθα υπερκόπωση! Συνεργασίες, σεμινάρια φωνητικής, live… Νιώθω ευλογημένη αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο είχα κουραστεί. Αυτήν την περίοδο προσπαθώ να ανακτήσω δυνάμεις και να συνεχίσω με χαμόγελο.

Υπάρχουν ημέρες που δεν κάνεις τίποτα;

Όχι και δε σου κρύβω ότι περισσότερο με κουράζει πως δεν μπορώ να νιώσω ξενοιασιά μέσα στη μέρα. Με το που ξυπνάω, επειδή όλα περνούν από το χέρι μου, κάνω «δουλειές γραφείου» μέχρι να μπορέσω να βρω τον χρόνο για να πιάσω την κιθάρα. Έχω ένα χαρτί με όσα πρέπει να κάνω μέσα στη μέρα και αυτό ολοένα και μεγαλώνει (γέλια). Μου λείπει ξενοιασιά και ξεκούραση.

Είπες πριν ότι γράφεις σπάνια. Γιατί;

Γιατί πάντα θαύμαζα κάποιους τραγουδοποιούς που έτυχε να γνωρίσω και αντλούσα πρωτογενές υλικό από κείνους. Πίστευα ότι δεν το είχα πολύ με το να γράφω τα δικά μου και δεν το εξασκούσα. Βέβαια, τα τελευταία δύο χρόνια έχω κάνει όσα δεν έχω κάνει στη ζωή μου (γέλια)...

Σε επηρεάζουν τα αρνητικά σχόλια;

Αν εννοείς την εποικοδομητική αρνητική κριτική, την αποζητώ και τη θεωρώ χρήσιμη. Μάλλον τη χρειάζομαι περισσότερο από τη θετική. Χαίρομαι που κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να μου κάτι ευχάριστο, θέλω και το μπράβο, αλλά δεν το κυνηγάω πολύ. Μετά τις συναυλίες συνήθως ψάχνω για δημιουργικά σχόλια που θα με κάνουν καλύτερη. Η κακεντρέχεια όμως δε με αφορά. Μπορεί να ταράζομαι αλλά καταλαβαίνω ότι προέρχεται από ανθρώπους που έχουν στερηθεί την αγάπη.

Ένας καλλιτέχνης μπορεί να μιλάει για τα κοινά μόνο μέσω της δουλειάς του;

Σπουδαία ερώτηση! Είμαστε σε μια εποχή ξεγυμνώματος. Ο μύθος μας δημιουργείται μέσα από την πορεία και την ευρεία αντίληψη. Δε μιλάω για το pop αλλά για το τραγούδι που μπορεί να μετακινήσει και να διαμορφώσει τη συνείδηση των πολιτών. Αυτό που έχει να κάνει με την ψυχαγωγία. Η ευχαρίστηση και η διασκέδαση είναι άλλο πράγμα! Δεν είναι απαραίτητο να λέμε την αποψάρα μας για όλα στα social media. Κοινωνική θέση είναι ο ακροατής να πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης ενισχύει την υγιή ένωση και την εξέλιξη της κοινωνίας. Αν κάποιος είναι τόσο μάγκας που το κάνει αυτό μόνο μέσα από το έργο του, τότε οκ.

Το pop δεν μπορεί να είναι φιλοσοφημένο δηλαδή;

Εξαρτάται τι pop κάνεις. Αν ακούσεις τον Stromae, κάνει καταπληκτική δουλειά! Χορεύω μαζί του κάθε πρωί αλλά έχει φροντίσει να έχει πολλά κοινωνικά στοιχεία στο έργο του. Αν το σκεφτείς, το pop έχει μεγαλύτερη ευθύνη, επειδή είναι δημοφιλές και έχει τη δυνατότητα να εξυψώσει τον ακροατή. Αν κάποιος απευθύνεται στον ακροατή της σκυλάδικης νοοτροπίας που τον απασχολεί να χορέψει για το φταίξιμο των άλλων, τότε αυτό είναι άλλο πράγμα.

Είναι κακό το σκυλάδικο;

Αν προσέξεις, τουλάχιστον παλιά, όταν έβγαινε ας πούμε ο Τερζής το ‘90, υπήρχαν ωραίες ενορχηστρώσεις και ένα ξένοιαστο κλίμα της εποχής, που χωρούσε το λαϊκό σε αυτό. Για δες πού έχει φτάσει ο σημερινός ακροατής ηθικά και αισθητικά! Δεν υπάρχει προβληματισμός.

Έχω την αίσθηση πως ο σημερινός ακροατής ακούει λίγο από όλα.

Και πού πάμε; Δε λέω πάντα να ακούμε «σοβαρά» τραγούδια αλλά να "προσέχουμε" τι ακούμε. Για παράδειγμα, τι ωραία αισθητική έχει έχει ο Αντώνης Απέργης!

Μιας που είπες αυτό, τις προάλλες ξεκίνησε μια διαφωνία στα social media. Η Λένα Πλάτωνος είπε κάποια «αρνητικά» σχόλια για τον ΛΕΞ και στη συνέχεια κορυφώθηκε η διαμάχη των σχολιαστών όταν μαθεύτηκε ότι ο ΛΕΞ θα συνεργαστεί με τον Light, στο ίδιο άλμπουμ όπου υπάρχει το κομμάτι που έχει προσβλητικό στίχο για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Εσύ τι πιστεύεις για τον ΛΕΞ;

Όλα αυτά είναι παρωδικά και υπήρχαν πάντα. Στο παρελθόν απλά συνέβαιναν με γράμματα και εφημερίδες. Δεν υπήρχε τόση διάδραση γιατί δεν τα γνώριζε πολύς κόσμος. Ενώ τώρα τα μαθαίνουν όλοι λόγω διαδικτύου. Ο ΛΕΞ σίγουρα έχει αισθητική. Άσχετα αν αυτό που κάνει με αφορά ή όχι. Πριν βγάλει το τελευταίο άλμπουμ, η οργή και η εγωπάθεια που είχε, μου φαίνονταν σαν να μην ήταν υγιή στοιχεία για την κοινωνία. Όμως μετά κατάλαβα ότι κάθε εποχή έχει τον ποιητή της. Αφού διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο, υπάρχει ανάγκη για ποιητές. Το τελευταίο άλμπουμ με συγκίνησε και είμαι χαρούμενη που υπάρχει αυτός ο καλλιτέχνης. Διαφωνώ με τις διαφωνίες. Ας τον αφήσουμε να εξελιχθεί… Είναι 38 ετών ακόμη. Χαίρομαι που γεμίζει στάδια! Όταν ένας καλλιτέχνης γεμίζει στάδια, δε στερεί την πίτα από τη Μαρία. Είναι και αυτό σημαντικό να το πούμε.

Αν και είμαι παιδί και του hip hop, δεν είμαι φανατικός ακροατής του ΛΕΞ. Ωστόσο, δε νομίζω ότι μιλάει με εγωπάθεια. Περισσότερο καταλαβαίνω ότι μιλάει για την ατομική προσπάθεια, την προσωπική καλλιέργεια και τον μύθο του καθενός…

Αυτό που λες εξαρτάται από το ποιόν των ακροατών. Όταν έκανε ένα ερωτικό τραγούδι, θυμάμαι που πολλοί τον έκραξαν… Ας τον αφήσουμε να κάνει αυτό που επιθυμεί. Είναι υπό εξέλιξη. 

Πάντως νομίζω ότι το ελληνικό κοινό δίνει ξεκάθαρα προτεραιότητα στον στίχο σε σχέση με τη μουσική.

Ισχύει. Παρ' όλα αυτά, πάλι υπεσέρχεται ο παράγοντας του περιεχομένου των στίχων και η επιλογή του καθενός στην ταύτιση.

Εσένα τι σου έρχεται πρώτα όταν ακούς ή γράφεις ένα τραγούδι;

Συνειρμικά πάντα είχε ένα προβάδισμα η μουσική. Στην πορεία όμως συνειδητοποίησα ότι τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι αυτά που δεν καταλαβαίνεις τι προηγήθηκε.

Τι άλλο ετοιμάζεις;

Το καλοκαίρι θα παίξω στη Χίο, στην Κρήτη και σε ένα διήμερο στη Θεσσαλονίκη για τα Τέμπη. Εννοείται ότι θα βάλω μπρος τον δίσκο που ευελπιστώ να βγει μέσα στα 2025. Μέσα στον μήνα θα κυκλοφορήσει το πρώτο single από τη Stay Indepedent.

Θέλεις να κλείσεις με έναν στίχο που σε εκφράζει αυτήν τη στιγμή;

Είναι από ένα τραγούδι του Νίκου Κολλάρου που τραγούδησα παλιότερα... Η αγάπη τι να πάθει; Όταν πιέζομαι τον φέρνω στο μυαλό μου αυτόν τον στίχο. Η αγκαλιά και η αγάπη είναι μεγάλες σταθερές για μένα.