«Καλή Νίκη» ένα βιβλίο για τα ΝΑΙ της καρδιάς μας | Μία συνέντευξη με τον Χρήστο Δασκαλάκη

Το καινούριο βιβλίο του Χρήστου Δασκαλάκη έχει τίτλο «Καλή Νίκη» και έχει ήδη κερδίσει τη «μάχη» των πωλήσεων μιας και έγινε best seller μέσα σε δύο μόλις μήνες από την κυκλοφορία του. Και αυτό όχι γιατί υπόσχεται έρωτες, ίντριγκές και ακαταμάχητους διαλόγους, αλλά γιατί προσφέρει ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, σε μια ζωή διαφορετική, λιτή και άκρως ενδιαφέρουσα. Η «Καλή Νίκη» είναι μια αληθινή ιστορία που με τον πιο απλό τρόπο μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου η πίστη στον εαυτό μας, η υπομονή και τα όνειρα μπορούν να μας φέρουν την πολυπόθητη νίκη, όσο άνισος κι αν είναι ο αγώνας μας. Από ένα μικρό νησί του Αργοσαρωνικού και ένα μοναστήρι χωρίς ηλεκτρισμό, νερό και τηλέφωνο, ο Χρήστος Δασκαλάκης, κατάφερε να μας αποδείξει ότι κάποιες φορές τα απλά και τα λίγα είναι το καλύτερο εφόδιο για να γεμίσουμε τη ζωή με τα ουσιαστικά και τα πολύτιμα.

Μοιραζόμαστε όσα συζητήσαμε μαζί του…

Αρχικά θέλω να σε ρωτήσω πώς είναι η εμπειρία του να ζεις σε ένα μοναστήρι, σε μια τόσο τρυφερή ηλικία.
Νομίζω ήταν κάτι που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω τότε. Ένιωθα ότι μάλλον αυτή η συνθήκη ήταν κάτι συνηθισμένο. Άλλοι το καλοκαίρι πήγαιναν διακοπές και άλλοι πήγαιναν στο μοναστήρι. Ως ένα παιδί που είχε, λίγο πριν, βρεθεί σε μια καινούρια οικογένεια, καινούριο τόπο και καινούριο σπίτι, ζούσα τα πάντα για πρώτη φορά. Έτσι έγινε και με το μοναστήρι. Και, περιέργως, πρέπει να ήμουν περίπου εννέα ετών, ένιωσα πολύ όμορφα μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Ένιωσα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ασφαλής και ευπρόσδεκτος.

Τι είναι αυτό που σου έκανε τη μεγαλύτερή εντύπωση εκεί;
Η ηρεμία. Η γαλήνη. Η απλότητα των πραγμάτων. Όλα εκεί έμοιαζαν αρμονικά και με νόημα. Ένιωθα ότι έτσι έπρεπε να είναι η ζωή. Ήταν σαν να είχα βρει ένα ήρεμο και φιλόξενο σπίτι.

Πόσο ανάγκη είχες αυτή την ηρεμία εκείνη την περίοδο της ζωής σου;
Τεράστια ανάγκη. Κουβαλούσα πολλά στην πλάτη μου, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ένιωθα θλιμμένος και φοβισμένος.  Χαμένος θα έλεγα! Και χρειαζόμουν μια «κατεύθυνση», χρειαζόμουν να αντλήσω από κάπου δύναμη. Και η παραμονή στο μοναστήρι, μακριά από τον κόσμο και τα βλέμματα του, αποδείχτηκε ένα πολύτιμο καταφύγιο.

Μέχρι που εμφανίστηκε στη ζωή σου η Καλλινίκη. Θυμάσαι πώς ένιωσες την πρώτη φορά που τη συνάντησες;
Θυμάμαι μόνο ένα φωτεινό πρόσωπο να μου χαμογελά. Παρόλο που ήταν «τυλιγμένη» μέσα στο μαύρο της ράσο, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα έναν άνθρωπο να λάμπει ολόκληρος. Με το που με κοίταξε στα μάτια και είπε το όνομα μου, αφέθηκα. Σαν να είχε την ικανότητα να δει τι υπάρχει στην ψυχή μου, τι μου συμβαίνει, τι νιώθω, και ήταν εκεί να καλύψει κάθε κενό και ανάγκη. Όλες οι μοναχές στο μοναστήρι ήταν υπέροχες και δοτικές μαζί μου. Εκείνη όμως έγινε αμέσως ο φύλακας άγγελός μου.

Πόσο δύσκολο ήταν όταν η Καλλινίκη έφυγε τελικά από τη ζωή σου, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο;
Ήταν η τρίτη και πιο δυνατή απουσία της ζωή μου μέχρι εκείνη την ηλικία. Απουσίες που σε αυτή την ηλικία τις βιώνεις σαν «απόρριψη». Είχα βιώσει ήδη δύο ισχυρές απορρίψεις στη ζωή μου, μία ως βρέφος και μία στην ηλικία των πέντε ετών. Την απουσία της Καλλινίκης όμως την ένιωσα πολύ πιο βαθιά γιατί καταλάβαινα πλέον τα πάντα και ήλπιζα ότι αυτή τη φορά δε θα μείνω ξανά μετέωρος και μόνος. Ευτυχώς, σαν σφουγγάρι είχα προλάβει να ρουφήξω κάθε της λέξη, κάθε συμβουλή, κάθε στιγμή μου μαζί της. Και τώρα, μεταφέροντας τα όλα στο βιβλίο, νιώθω ότι ακούω ακόμα τη φωνή της να μου λέει «θα τα καταφέρεις»…

Ήταν αυτός και ο λόγος που έγραψες την ιστορία της «Καλής Νίκης»;
Αρχικά ήθελα να μην ξεχάσω τις λέξεις τις. Ήθελα να μην ξεχάσω τον μικρό Χρήστο που έψαχνε από κάπου να πιαστεί. Ήθελα να μη χαθεί αυτός ο κόσμος ο γεμάτος ελπίδα, νόημα, απλότητα και αγιοσύνη. Από την άλλη, ήθελα ο αναγνώστης να πάρει ένα κομμάτι της δύναμης και της σοφίας που έκρυβαν οι λέξεις της. Ήθελα διαβάζοντας κάποιος το βιβλίο να γεμίσει με πείσμα, με δύναμη και να δώσει τη δική του μάχη, να διεκδικήσει το δικό του όνειρο.

Πόσο καιρό σου πήρε να γράψεις το συγκεκριμένο βιβλίο και πόσο εύκολο τελικά ήταν;
Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για χρόνια. Αλλά με δυσκόλευε. Το ξεκινούσα και το άφηνα. Έγραφα και έσβηνα. Τελικά το ολοκλήρωσα μέσα σε δύο χρόνια. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που έπρεπε να προστατέψω, πολλές πληροφορίες που έπρεπε να κρύψω, πολλά τα κομμάτια που έπρεπε να ενωθούν. Τελικά κράτησα τα βασικά, αυτά που έχουν σημασία, αυτά που αξίζει να μείνουν και που κουβαλάνε μέσα τους φως και αγάπη. Ήταν περίεργο ομολογώ να μοιράζομαι κάτι τόσο «πολύτιμο» και προσωπικό. Μα τελικά, καθώς μεγάλωνα και δούλευα με τον εαυτό μου, ερχόμουν όλο και πιο κοντά στη στιγμή του να νιώσω έτοιμος να γράψω για την πιο όμορφη γνωριμία της ζωής μου. Μια γνωριμία που μου άλλαξε και μου έσωσε τη ζωή.

Πώς αισθάνεσαι τώρα σε κάθε ανάγνωση της «Καλής Νίκης»; Τι γεύση σου αφήνει;
 Άλλες φορές χαμογελώ, άλλες φορές νιώθω μία ένταση, άλλες φορές με παίρνουν τα κλάματα. Στο τέλος νιώθω μια μικρή περηφάνια, μια ανάταση, νιώθω νικητής. Αυτό ακριβώς που ήθελε και η Καλλινίκη για εμένα.

Περίμενες ότι το βιβλίο της «Καλής Νίκης» θα έχει τέτοια αποδοχή και επιτυχία;
Περίμενα ότι θα υπάρξουν κάποιοι άνθρωποι που θα το αναζητήσουν γιατί ξέρουν τον τρόπο που γράφω, ξέρουν ένα κομμάτι της ιστορίας μου, ξέρουν τον τρόπο που μου αρέσει να προσεγγίζω τη ζωή. Όμως όχι, δεν περίμενα αυτή την αποδοχή. Και ακόμα δεν μπορώ να το ζήσω στο μέγεθός του. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ήταν να μεταφέρω κάτι αληθινό, όχι να κάνω μια επιτυχία. Για εμένα η «Καλή Νίκη» είναι ένα απλό, κατανοητό και γεμάτο εικόνες βιβλίο, που μοναδικό στόχο έχει να δώσει με τη σειρά του δύναμη στον κάθε αναγνώστη, όπως δύναμη έδιναν και σε εμένα τα βιβλία που μου έδινε να διαβάσω η Καλλινίκη. Τίποτα παραπάνω. Αν δέκα άνθρωποι μπόρεσαν να ονειρευτούν, να θυμηθούν, να συγκινηθούν ή να χαμογελάσουν, τότε αυτό είναι η επιτυχία μου.

Τι σημαίνει τελικά «Καλή Νίκη» για τον Χρήστο;
Να έχεις καταφέρει να συγχωρήσεις όσους σου στάθηκαν εμπόδιο, σε αδίκησαν ή σε πόνεσαν. Να μην αφήνεις τα Θέλω των άλλων να σκεπάζουν τα Ναι τα δικά σου. Να βρίσκεις τη δύναμη να προχωράς, να σφίγγεις τα δόντια, να πεισμώνεις και να διεκδικείς. Να αφήνεις πίσω σου το μαύρο και να κυνηγάς το φως. Να κοιμάσαι ήρεμος τα βράδια. Να κρατάς τον παράδεισο μέσα σου, όπως έλεγε και η Καλλινίκη. Δεν έχουν μείνει και πολλά να κάνουμε για να βρούμε την ευτυχία. Το πιο σημαντικό είναι να μηδενίζουμε και να ξεκινάμε με δύναμη και αισιοδοξία. Χωρίς βαρίδια, χωρίς θυμό, χωρίς πόνο. Μόνο το κουράγιο μας χρειαζόμαστε, ένα όνειρο, έναν καινούριο δρόμο και Καλή μας Νίκη…