Η Νεφέλη Φασούλη ξεδιπλώνει τη μουσική της διαδρομή στο deBόp

Αναμφίβολα, η Νεφέλη Φασούλη είναι μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις - ή καλύτερα υπενθυμίσεις - ότι υπάρχει νέα γενιά στο ελληνικό τραγούδι και είναι εδώ! Έχει παίξει στο πλευρό πολλών αναγνωρισμένων μουσικών, μα κυρίως έχει γίνει γνωστή από τη συνεργασία της με τον Φοίβο Δεληβοριά τα τελευταία χρόνια. Με αφορμή, λοιπόν, το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο "Ο κόσμος σου", που κυκλοφορεί από τη United We Fly, σε στίχους και μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, αφηγείται την ιστορία της στο debop.

- Πότε άρχισες το ταξίδι της μουσικής;

Το ταξίδι της μουσικής, ακαδημαϊκά, ξεκίνησε για μένα στην πρώτη δημοτικού, όταν η μητέρα μου με πήρε από το χέρι και με πήγε στο ωδείο της γειτονιάς. Εκεί ζήτησα να ξεκινήσω βιολί, γιατί έπαιζε ο παππούς μου και το έβλεπα, ήξερα πως ακούγεται πολύ όμορφα. Βέβαια, στην αρχή  ο ήχος ήταν πολύ πιο ζόρικος και οξύς και η απογοήτευση δεν άργησε να έρθει! Έκανα για 6 - 7 χρόνια και παράλληλα θεωρία. Στην εφηβεία, αποφάσισα πως η κλασική μουσική δε με αφορά και ασχολήθηκα με τα μαθήματα του σχολείου περισσότερο. Τραγουδούσα όμως σε χορωδίες και γιορτές σχολείου για πολλά χρόνια. Τελικά, αφού έδωσα πανελλήνιες και πέρασα, ξεκίνησα μαθήματα τραγουδιού. Έγινε λοιπόν το τραγούδι ο έρωτας μου και η αγάπη μου η παντοτινή και ελπίζω αυτό το ταξίδι να κρατήσει για όσο γίνεται περισσότερο!

- Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Οι επιρροές μου έρχονται από πολλά μουσικά είδη, διότι αγαπάω τη μουσική σαν μία οντότητα. Από μικρή αγαπώ την τζαζ, οπότε οι κλασικές τζαζ τραγουδίστριες όπως η Fitzgerald και η Vaughan είναι στο καθημερινό μου playlist. Αλλά και οι πιο σύγχρονες τραγουδίστριες όπως η Nai Palm, η Lianne la Havas, και άλλες πολλές. Δεν παραλείπω όμως να αφιερώνω χρόνο στα πιο «οικογενειακά» μου ακούσματα που είναι κυρίως ερμηνευτές λαϊκού ρεπερτορίου όπως η Ελένη Βιτάλη, η Χαρούλα Αλεξίου και η Μαρία Δημητριάδη. Γενικά, αγαπώ τη δεξιοτεχνία στο τραγούδι και όλες οι τραγουδίστριες που σας ανέφερα, κάνουν με τη φωνή τους κάτι μοναδικό και αξιοθαύμαστο.

- Πότε πήρες την απόφαση να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική;

Ουσιαστικά δεν την πήρα ποτέ. Απλώς το ένα πράγμα έφερε το άλλο και από τη μία δουλειά πήγαινα στην άλλη ασταμάτητα. Μόνο ο κορονοϊός έβαλε ένα εμπόδιο και κάναμε αυτήν την επίπονη παύση. Ξεκίνησα από φοιτητικές μπάντες σε φεστιβάλ, μετά με περισυνέλεξε ο Βασίλης Καζούλης στο σχήμα του, έπειτα ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος και τελικά ο Φοίβος. Είχαμε αρχίσει να δουλεύουμε με τον Φοίβο πριν καν τελειώσω το πανεπιστήμιο, με πρόγραμμα full time, οπότε σε εκείνη τη φάση δεν τέθηκε το ερώτημα ποιο επάγγελμα θα ακολουθήσω, αφού το έκανα ήδη. Η ζωή τα έφερε από μόνη της και είμαι πανευτυχής για αυτό!

- Έχεις συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες επί σκηνής, όπως προανέφερες τον Βασίλη Καζούλη και τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, αλλά έγινες ευρέως γνωστή από τη χρόνια συνεργασία σου με τον Φοίβο Δεληβοριά. Τι έχεις αποκομίσει από αυτές τις εμπειρίες ως τώρα;

Όπως λέει και το τραγούδι, «η ζωή και η σκηνή», που περιλαμβάνεται στο δίσκο μου που το έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς, μία τέτοιου είδους συνεργασία σου δίνει πολλή αγάπη και στήριξη, πάνω στη σκηνή και κυρίως κάτω από αυτήν. Πέρα από το πρακτικό κομμάτι, την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση να μπορείς να στέκεσαι πάνω σε ένα πάλκο και να τραγουδάς, το να είσαι δίπλα σε φωτισμένους ανθρώπους όπως ο Φοίβος και οι συνεργάτες του σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο ολοκληρωμένο, πιο δεκτικό. Όλες αυτές οι εμπειρίες που έχουμε ζήσει με έχουν καθορίσει και με καθορίζουν τόσο σαν χαρακτήρα όσο και σαν καλλιτέχνη και του είμαι ευγνώμων, γιατί το φως του αντανακλάται τόσο στο έργο του όσο και στη συνεργασία μας!

- Παρά το μεγάλο διάστημα της καραντίνας, κυκλοφόρησε πρόσφατα ο πρώτος προσωπικός σου δίσκος. Πώς προέκυψε αυτό και ποιο κομμάτι ξεχωρίζεις;

Η ιδέα υπήρχε πάντοτε στα σκαριά αλλά τόσο ο Φοίβος όσο και εγώ νιώσαμε πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η σωστή στιγμή για να ολοκληρωθεί ένας υπέροχος κύκλος συνεργασίας. Τα τραγούδια γράφτηκαν ανάμεσα στα δύο λοκντάουν, επομένως πολλά από αυτά αντανακλούν συναισθήματα και καταστάσεις που βιώσαμε αυτούς τους δύο χειμώνες. Σίγουρα ξεχωρίζω το ομώνυμο «Ο κόσμος σου» αφού μου σπαράζει την καρδιά κάθε φορά που το ακούω και το τραγουδάω, αλλά και το «Δεν ξέρω με τι μοιάζει» αφού μέχρι να διαμορφωθεί αυτό το άλμπουμ, είχα πολύ χάος μέσα στο κεφάλι μου που δεν ήξερα πως να το εκφράσω, δεν έβρισκα τις λέξεις. Την αγωνία μου αυτή, λοιπόν, ο Φοίβος την έκανε ένα υπέροχο τραγούδι, με την πιο συγκινητική μουσική και ενορχήστρωση.

- Πιστεύεις ότι η πανδημία έχει επηρεάσει ριζικά τον χώρο της τέχνης;

Πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον κλάδο! Καταρχάς, έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο εργασιακό πλήγμα για χιλιάδες ανθρώπους. Με την πλειοψηφία των καλλιτεχνών να ζει από ένα αργοπορημένο κατά δύο μήνες επίδομα, με το να επιβάλλονται αδικαιολόγητες χωρητικότητες ώστε οι μικρότερες παραγωγές να μην προβαίνουν σε διοργανώσεις και με τον φόβο ότι ανά πάσα στιγμή θα σε κλείσουν και θα κατέβει η παράσταση, νομίζω ότι καθίσταται σαφής η περιφρόνηση του κλάδου. Θεωρώ βέβαια πως αυτή η πανδημία επηρεάζει αναπόφευκτα και τον τρόπο που δημιουργούμε, τον τρόπο που υπάρχουμε στη σκηνή, τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς τον κόσμο αλλά και τον τρόπο που ο κόσμος αντιμετωπίζει εμάς. Είναι λίγο σαν να μην ολοκληρώνεται αυτό που έχουμε ονειρευτεί, να υπάρχει δηλαδή ένας κόφτης στην «ταχύτητα». Μακάρι να μην μας μείνει από όλο αυτό ο φόβος και η καχυποψία και να ανταμώνουμε και πάλι όπως παλιά...

- Πέρα από τον Φοίβο Δεληβοριά, στον δίσκο έχεις συνεργαστεί με τον Δημήτρη Μεντζέλο και τον The Boy. Πώς είναι να περιτριγυρίζεσαι από τόσο ηχηρά ονόματα;

Σίγουρα πολύ ωραία εμπειρία, αλλά στην τελική, αυτό που σου μένει και αυτό που θες είναι να περιτριγυρίζεσαι από φοβερούς ανθρώπους και μπορώ να πω πως μέχρι τώρα έχω σταθεί πολύ τυχερή ως προς αυτό! Για τον δίσκο εργάστηκαν άτομα που θέλω να τους έχω στη ζωή μου για πάντα, σαν φίλους καρδιακούς, από τους μουσικούς, τους ηχολήπτες μέχρι τους σκηνοθέτες, όλους. Ο Φοίβος, γνωστός σε όλους για αυτό που είναι, μου έχει σταθεί όσο κανείς. Ο Δημήτρης Μεντζέλος είναι ένας υπέροχος και ασύλληπτα ευφυής καλλιτέχνης. Με το που τον πήραμε τηλέφωνο για το αν θέλει να συμμετέχει, δέχθηκε από την πρώτη στιγμή, έφερε τη ρίμα του και τη θετική του ενέργεια στο στούντιο και έγινε ένα αξέχαστο session. Το ίδιο και ο The Boy, με περισσή αγάπη και ευγένεια, οραματίστηκε ακριβώς αυτό που θέλαμε κι εμείς και έβγαλε ένα τόσο συγκινητικό αποτέλεσμα, που όταν το είδα ξέσπασα σε κλάματα. Όλα αυτά είναι ζήτημα χημείας, αλλά νομίζω πως τα συγκεκριμένα «ηχηρά ονόματα» είναι και υπέροχοι άνθρωποι και τους ευχαριστώ για την «ψυχή» που έβαλαν στον δίσκο μας!

- Ποια είναι η άποψή σου για τις home studio παραγωγές και την ευκολία που προσφέρει το διαδίκτυο;

Στη φάση που είμαστε τώρα και την εξέλιξη της μουσικής τεχνολογίας, δε νομίζω πως μια home studio παραγωγή έχει να ζηλέψει σε κάτι οποιαδήποτε στούντιο παραγωγή. Απλώς το home studio απαιτεί αρκετή τεχνογνωσία και εξοπλισμό και κατά τη γνώμη μου άνθρωπο που ξέρει να τον χειριστεί πολύ καλά, όπως ο Finneas για την Billie Eilish. Αλλιώς η πληροφορία είναι χαώδης και δύσκολο να ελίσσεσαι μόνος σου μέσα σε αυτήν. Πρέπει να το έχεις μεράκι και να μελετάς συνέχεια ώστε να παρακολουθείς τις εξελίξεις. Όσο για το διαδίκτυο, πράγματι προσφέρει μια ευκολία, άλλοτε χρήσιμη και άλλοτε επικίνδυνη. Χρήσιμη για την προώθηση της δουλειάς και την προσβασιμότητα στο έργο σου, με τον κίνδυνο όμως, αυτή να χαθεί ανάμεσα σε άλλες. Πάντως αυτό που παρατηρώ είναι ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να ασχολούνται με τη μουσική και να παίζουν, μιας και πολύ άμεσα μπορούν να το μοιραστούν με το διαδικτυακό τους κοινό και αυτή η «έκθεση» τους κινητοποιεί να πιάσουν ένα όργανο.

- Είναι εύκολο να βιοπορίζεται ένας νέος μουσικός σήμερα;

Σίγουρα όχι. Για να βιοπορίζεται αποκλειστικά από τη μουσική, πρέπει αρχικά να παίζει σε πολλά και διαφορετικά σχήματα. Δε νομίζω πως φτάνει το ένα. Το επάγγελμα του μουσικού είναι ελεύθερο, με αποτέλεσμα να παίζουν ρόλο οι πολλές γνωριμίες και οι διαφορετικές εμπειρίες που τυχόν έχεις. Η σκηνή όμως είναι μικρή και οι μουσικοί πολλοί, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις αν θα δουλεύεις τον επόμενο μήνα και πόσο. Αν θες λοιπόν να βιοπορίζεσαι από αυτό είτε πηγαίνεις όπου μπορείς για δουλειά χωρίς να μπορείς να είσαι ιδιαίτερα επιλεκτικός ως προς το καλλιτεχνικό σου γούστο είτε στρέφεσαι σε άλλου τύπου δουλειά όπως η διδασκαλία. Σε κάθε περίπτωση αυτά τα δεδομένα αφορούν την προ - καραντίνας εποχή , αφού η σκηνή τώρα είναι συνταρακτικά μικρότερη και τα live μετριούνται στα δάχτυλα. Δεν μπορώ να ξέρω τι έρχεται για τον κλάδο τον προσεχή χειμώνα, αλλά σίγουρα δε θα είναι εύκολο.

- Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μακριά από τη μουσική;

Με τίποτα! Και να μην το έβλεπα ως «επάγγελμα» και πάλι κάπου θα πήγαινα ερασιτεχνικά να τραγουδήσω, σε χορωδίες, σε ωδείο. Ήδη το κάνω δηλαδή, συνδυαστικά με τις συναυλίες. Με τη μουσική ίπταμαι πάνω από την πραγματικότητα, ενώ οτιδήποτε άλλο κάνω, νιώθω πως με τραβάει κάτω σε αυτήν. Τη στιγμή που τραγουδάμε πάνω στη σκηνή, νιώθω πως συμβαίνει κάτι στον οργανισμό μας ανεξήγητο, που μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε τα πάντα. Αντίθετα, στην καθημερινή μου ζωή είμαι αρκετά φοβιτσιάρα, αγχώδης και καθόλου σίγουρη για αυτό που κάνω. Εκείνη τη στιγμή, όμως, έρχονται όλα στη θέση τους και αν το στερηθώ αυτό, νιώθω πως θα εγκλωβιστώ σε μία μόνιμη «ανασφάλεια».

- Τι ακούς αυτήν την περίοδο; Πες μου πέντε τραγούδια που υπάρχουν συχνά στη λίστα σου.

Λοιπόν τώρα που είναι καλοκαίρι προσπαθώ να ακούω χαρούμενα και φωτεινά πράγματα, να είμαι σε αρμονία με τον καιρό. Π.χ. το Heaven του Isaiah Sharkey, το Get Sun των Hiatus Kayote, το Them Changes του Thundercut και άλλα πολλά! Από ελληνικά ακούω διάφορα τραγούδια της Καίτης Γαρμπή που ήρθε και τα σάρωσε όλα στην Ταράτσα του Φοίβου και έκτοτε έχω φάει κόλλημα με τον ύμνο «Επιτέλους», ενώ πάντα υπάρχει στο playlist το «Ba-tida de coco», με τη φωνή της Αρλέτας που μου φέρνει μια γλυκιά καλοκαιρινή μελαγχολία.

- Ποια είναι τα σχέδιά σου;

Το καλοκαίρι έκανα όσα πιο πολλά μπάνια και live μπόρεσα, για να βγάλω το άχτι μου από τον μαύρο χειμώνα που πέρασε. Στις 20 Σεπτεμβρίου θα κάνω ένα γιορτινό live ως επίσημη παρουσίαση του δίσκου μου «Ο κόσμος σου» στο Gazarte, με καλεσμένους φίλους και συντελεστές! Σας περιμένω όλους εκεί!

- Κλείσε με έναν αγαπημένο σου στίχο.

Θα κλείσω με έναν αγαπημένο μου στίχο από το κομμάτι Casa Malaparte, ως ευχή για το καλοκαίρι- για πολλά τέτοια φιλιά και καλοκαιρινούς έρωτες:

«Και του φιλιού σου η ερημιά, θα ‘χει από την ομορφιά, που τη διώξαν από τον κόσμο,

Κι ο διψασμένος μου βυθός, θα ‘χει κάτι από το φως, που δεν χώρεσε σε έναν νόμο».

Εισιτήρια για το live στο Gazarte στις 20 Σεπτεμβρίου μπορείτε να βρείτε εδώ .