Η Nalyssa Green ή αλλιώς Βιολέτα επιστρέφει στο deΒόp και νιώθει όμορφα και με τα δύο ονόματά της!

Τη συνάντησα στο ολοκαίνουριο Jukebox, στο Μεταξουργείο (Ακαδήμου 16, Αθήνα) . Πρόκειται για έναν νέο χώρο στο σπίτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Το Jukebox θέλει να μεταφέρει τους θαμώνες και τους επισκέπτες του με μια χρονοκάψουλα σε εποχές όπου βασίλευαν το jukebox, τα βινύλια, τα βιβλία και η vintage αισθητική. Ανάμεσα, λοιπόν, σε ταξίδια, συναυλίες και dj set, η Nalyssa / Βιολέτα είναι έτοιμη να μιλήσει για τα νέα της σχέδια, τις εμπειρίες που αποκόμισε έως τώρα και πολλά ακόμα...

- Πού βρίσκεσαι αυτήν τη στιγμή;

Βρίσκομαι σε δημιουργική φάση. Η νέα χρονιά άρχισε με πολύ δραστήριο τρόπο αφού έχω κάνει κάποια live με το που μπήκε το φθινόπωρο. Πρόσφατα ήμουν στο Άνθος Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη.

- Από πού βγήκε το «Nalyssa»;

Ήταν το όνομά μού σε ένα παιχνίδι και έτσι το κράτησα.

- Ωραίο είναι πάντως και το «Βιολέτα». Τι νιώθεις περισσότερο αλήθεια, Βιολέτα ή Nalyssa; 

Παλιά δε μου άρεσε το Βιολέτα. Τώρα μου αρέσει. Γενικά μου αρέσει που έχω δύο ονόματα διαφορετικά σαν να είναι δυο διαφορετικές πλευρές μου.

- Πώς άρχισε η σχέση σου με τη μουσική;

Από όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι να ακούμε μουσική στο σπίτι. Ειδικά η μεγαλύτερη αδερφή μου, άκουγε πάρα πολλά πράγματα, οπότε μάλλον κάπως έτσι επηρεάστηκα. Μάλιστα, έκανα μαθήματα αρμονίου και ακορντεόν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Στη συνέχεια, πήρα μια κιθάρα, αλλά δεν έκανα μαθήματα. Έγραφα πάντα στίχους όμως και κάπου στο λύκειο ξεκίνησα να γράφω τραγουδάκια. Παρ’ όλα αυτά, μετά το σχολείο μου βγήκε έντονα η διάθεση να βρίσκομαι σε συγκροτήματα και να κάνω live.

- Σου έρχεται μια πρώτη μουσική ανάμνηση ως ακροάτρια;

Ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία να ακούω Pink Floyd. Θυμάμαι να ακούω με ευλάβεια συνέχεια το «Dark side of the moon» σε βινύλιο. 

- Σε βοήθησαν τα μαθήματα που έκανες μικρή;

Ξέρω τις νότες από τότε αλλά δεν ασχολήθηκα πάλι από τότε με τη θεωρία.

- Επομένως, είσαι αυτοδίδακτη κυρίως.

Ναι, αν και ξέρω λίγο να διαβάζω... Πιστεύω ότι σίγουρα πήρα κάτι από τα μαθήματα αλλά το θυμάμαι περισσότερο ως τραυματική εμπειρία, γιατί δε μου άρεσε ιδιαίτερα η διαδικασία. 

- Διακρίνεις διαφορές ανάμεσα σε αυτοδίδακτους μουσικούς και αυτούς που έχουν λάβει ακαδημαϊκή γνώση;

Έχουν σίγουρα διαφορές, όπως σίγουρα έχουν και οι δύο τρόποι συν και πλην. Οι αυτοδίδακτοι μουσικοί έχουν έναν κάπως ελεύθερο τρόπο ενώ οι ακαδημαϊκοί είναι πιο πειθαρχημένοι σε αυτό που κάνουν.

- Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Beatles, Radiohead, Παύλος Παυλίδης, Φοίβος Δεληβοριάς και Λένα Πλάτωνος είναι μερικές μεγάλες επιρροές μου. Επίσης, κάτι που θέλω να πω είναι ότι έχω αναμφίβολα επηρεαστεί από όσους μουσικούς έχουμε παίξει παρέα όλα αυτά τα χρόνια. Έμαθα τη δουλειά από όλη αυτήν την αλληλεπίδραση. Τα πρώτα χρόνια έκανα δεύτερα φωνητικά και έπαιζα ως μουσικός σε γκρουπ. Οπότε, όσοι υπήρξαν συνεργάτες μου στο παρελθόν και αυτοί που είναι φυσικά ακόμα, έχουν ασκήσει μεγάλη επίδραση πάνω μου. 

- Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο γνωστή η δουλειά σου. Πώς αισθάνεσαι για αυτό;

Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Εξάλλου, όλο αυτό αρχίζει από μέσα μου, από μια ανάγκη επικοινωνίας. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει κάπου να φτάσει. Άρα, όσο βλέπω ότι υπάρχουν αποδέκτες που συνδεόμαστε, ακόμα και αν δε γνωριζόμαστε, αυτό μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση.

- Έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό η στροφή σου στον ελληνικό στίχο;

Όταν τραγουδάς στη γλώσσα που σκέφτεσαι και μιλάς, τότε η επικοινωνία γίνεται πιο άμεση.  Βέβαια, ακόμα και όταν έγραφα στα αγγλικά, την ίδια σημασία είχε ο στίχος για μένα, αλλά τώρα νιώθω σαν να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο ανάμεσα σε μένα και τους ακροατές.

- Υπάρχει μια γενικότερη στροφή στον ελληνικό στίχο. Πώς σου φαίνεται αυτό;

Το απολαμβάνω! Την εποχή που έκανα την πρώτη στροφή στα ελληνικά, αισθάνθηκα ότι υπήρχε μια γενικότερη ανάγκη να εκφραζόμαστε στα ελληνικά ενώ παλιότερα, το ίδιο πίστευα και για τα αγγλικά. Παλιά μου έλειπε πολύ το ελληνικό στοιχείο στην εναλλακτική μουσική.

- Ξεχωρίζεις κάποιον από την ελληνική σκηνή είτε ελληνόφωνη είτε αγγλόφωνη;

Ξεχωρίζω πάρα πολλούς και φοβάμαι μην ξεχάσω κάποιον… The Boy, Pan Pan, Log Out, Δεσποινίς Τρίχρωμη, Tango with Lions, Nefeli Walking Undercover, Tsolimon, Kristof, Sophie Lies, Σούπερ Στέρεο και Θανάσης Τζίνγκοβιτς, Capette, Melentini, papithedog. tv, The Callas, Mazoha… Είναι μεγάλη η λίστα. 

- Η ατμόσφαιρα που δημιουργείς στα τραγούδια έχει κινηματογραφικό χαρακτήρα. Συγκαταλέγεται το σινεμά σε αυτά που σε έχουν επηρεάσει;

Πολλά πράγματα τυχαίνει να με εμπνέουν και μου έχει συμβεί αυτό και με ταινίες. Τελευταία, μου αρέσει πολύ να γράφω για μια εικόνα, να υπάρχει δηλαδή μια εικόνα, την οποία επενδύω μουσικά. 

- Έχεις γράψει μουσική για σινεμά;

Έχω γράψει μουσική για δύο ταινίες μικρού μήκους και θέλω να το ξανακάνω.

- Η εμπειρία σου με το θέατρο ποια είναι;

Έχω δουλέψει πολλά χρόνια γράφοντας μουσική για θέατρο. Έχω συμμετάσχει επίσης ως performer και μουσικός. Μου άρεσε πολύ αυτός ο κόσμος, έχει κάτι το μαγικό. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά και μου έκανε εντύπωση σε σχέση με τη μοναχική δημιουργία των τραγουδιών. Επιπλέον, είναι δύσκολος χώρος, διότι έχει πάρα πολλές ώρες δουλειάς και τα έργα που δούλεψα, ήταν πολύ βαριά και εσωτερικά. Είναι αρκετά σαγηνευτικό όλο αυτό αλλά μπορεί να γίνει και κουραστικό. Αντιθέτως, η μουσική μπορεί να γίνει πολύ ελαφριά, ακόμα και αν τα θέματα που πραγματεύεται είναι σκληρά.

- Τα τραγούδια σου περιλαμβάνουν έντονα το αστικό στοιχείο. Μάλιστα, έχεις πει ότι η Αθήνα έχει μια μοναδική «ομαρφασχήμια».

Παρόλο που η Αθήνα δεν είναι και η ομορφότερη πόλη του κόσμου, ακόμα και η σκοτεινιά της μου φαίνεται ελκυστική. Με εμπνέει και την αγαπώ πολύ. Είχα συχνά τάσεις φυγής στη ζωή μου αλλά στην πραγματικότητα δε νομίζω ότι θέλω ποτέ να φύγω από αυτήν την πόλη.

- Έχουν υπάρξει στιγμές που σκέφτηκες να σταματήσεις;

Αρκετές και κάποιες είχαν μεγάλη διάρκεια. Αν σκεφτείς ότι ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο δίσκο, έκανα 6 χρόνια για να δημοσιεύσω κάτι δικό μου, αυτά τα χρόνια ήμουν πολύ απογοητευμένη και έκανα ελάχιστα live. Έτσι όμως είναι η ζωή και οι κύκλοι της. Μετά, εξάλλου, από αυτήν την περίοδο που κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν είχα όρεξη να εκφραστώ, βγήκε το «Κοκτέιλ» και εμφανίστηκε ένας νέος κύκλος, ίσως πιο έντονος και από τον προηγούμενο. Φυσικά, θα ήταν εξίσου οκ, αν δεν είχα τη διάθεση να ξανακάνω μουσική. Δε χρειάζεται να έχω τη μανία, για να το κάνω όλο αυτό πάντα. Είναι μια ανάγκη που πρέπει να υπάρχει, αλλιώς νομίζω ότι δε βγαίνει με ωραίο τρόπο αυτό που κάνεις.

- Έχεις σπουδάσει ή ασχοληθεί με κάτι άλλο;

Ήμουν στο τμήμα ΜΜΕ και επικοινωνίας στο Καποδιστριακό αλλά δεν το τελείωσα. 

- Αν κοιτάξεις την πορεία σου, μπορείς να αναφέρεις τρεις στιγμές που σε έκαναν να νιώσεις την απόλυτη ευτυχία για αυτό που κάνεις;

Οι πρώτες εικόνες που μου έρχονται έχουν να κάνουν με συναυλίες, όπως το Ηρώδειο πέρυσι… Δεν έχω τις λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Επίσης, θυμάμαι έντονα την παρουσίαση του «Μπλουμ» στο Ρομάντζο και μικρές στιγμές που καταλαβαίνω ότι συνδέομαι με τον κόσμο από κάτω.

- Έχεις παίξει στο εξωτερικό κάποιες φορές (Αγγλία, Ολλανδία, Σκόπια, Τουρκία, Κύπρος). Πώς σου φάνηκε ο κόσμος εκεί;

Για να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν να τραγουδήσω στο διεθνές κοινό με ελληνική γλώσσα, αλλά τελικά αντίκρισα κάτι τελείως διαφορετικό. Το κοινό ήταν πολύ ζεστό παντού και φάνηκε να απολαμβάνει μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνει ακριβώς. Η πιο φανταστική εμπειρία από όλες αυτές ήταν στην Άγκυρα. Έχω κρατήσει ακόμα σχέσεις με κόσμο που γνώρισα εκεί. 

- Το «Κοκτέιλ» είναι το γνωστότερο σου κομμάτι. Πιστεύεις ότι μια μεγάλη επιτυχία μπορεί να είναι πρόβλημα στο τέλος;

Ευχαριστιέμαι πάρα πολύ που το τραγουδάκι μου έχει τέτοια πορεία αλλά υπάρχουν και πολλές φορές που βαριέμαι και αναρωτιέμαι γιατί άλλα τραγούδια δεν έχουν παρόμοια πορεία. Στο τέλος, όμως, είμαι ευγνώμων!

- Τι σου έχει μείνει από τα πρώτα χρόνια της μουσικής σου καριέρας;

Μου έχουν μείνει τα πάντα. Ξεκίνησα να μαθαίνω πώς γίνεται η όλη διαδικασία και ακόμα μαθαίνω φυσικά! Είχα πολλή όρεξη, επιθυμία και γνώρισα πολλά άτομα που είναι ακόμα συνοδοιπόροι μου. Υπήρξε και πολλή πίκρα, βέβαια, αφού η γενιά μου έπεσε σε πολλές δυσμενείς συνθήκες. 

- Πες μου τρεις συναυλίες που έζησες ως θεατής / ακροατής και σου έμειναν αξέχαστες.

Παύλος Παυλίδης σε κάποιο από τα πρώτα Up Festival στα Κουφονήσια. Radiohead σε ένα δάσος κάπου στο Βερολίνο, το 2008, που ήταν μια μαγική εμπειρία. Η πιο πρόσφατη όμως εμπειρία που πέρασα καταπληκτικά ήταν η παρουσίαση του τελευταίου δίσκου του Φοίβου Δεληβοριά στην Τεχνόπολη. 

- Παρατηρείται τελευταία τεράστια κοσμοσυρροή σε συναυλίες. Πιστεύεις ότι έπαιξε ρόλο η πανδημία και η διακοπή των εκδηλώσεων σε όλο αυτό;

Χαίρομαι αρχικά πάρα πολύ για αυτό! Πιστεύω ότι ναι, έπαιξε ρόλο η πανδημία και είχαμε την ανάγκη να συνυπάρξουμε. Επιπλέον, υπάρχει μια νέα γενιά που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσε να παρευρεθεί σε τέτοια δρώμενα και τώρα ήρθε η στιγμή!

- Γίναμε καλύτεροι μετά την πανδημία, αν υποθέσουμε ότι έχει τελειώσει όλο αυτό φυσικά;

Για μένα ήταν πολύ έντονο και δύσκολο αυτό που ζήσαμε. Με έκανε να σκεφτώ πολύ και με έκανε πιο ανθεκτική στο τέλος. 

- Τελικά η τέχνη μπορεί να μας βοηθήσει ώστε να γίνουμε καλύτεροι;

Αναμφίβολα, η τέχνη μας φέρνει αντιμέτωπους με το μέσα μας, με τον εαυτό μας. Βοηθάει, λοιπόν να δουλευτούμε περισσότερο και να αναμετρηθούμε με τα σκοτάδια μας. Όρους σαν το «καλύτεροι» και χειρότεροι» προτιμώ να μην τους χρησιμοποιώ, γιατί όλα σχετικά είναι. Ωστόσο, ένας κόσμος χωρίς την τέχνη θα ήταν πολύ άχαρος!

- Ποια είναι τα επόμενα σου σχέδια;

Έρχεται το «Συναισθηματική Αγωγή» Festival στο Gagarin, μαζί με The Boy, Δεσποινίδα Τρίχρωμη και Mazoha. Ακόμα, έχω κάποια τραγούδια στην άκρη, που σκέφτομαι σιγά σιγά να τα δουλέψω ώστε να γίνουν ένας επόμενος δίσκος. Τέλος, γράφω μουσική για μια σειρά και κάνω sound design για μια ταινία μεγάλου μήκους που δεν ξέρω αν μπορώ να ανακοινώσω ακριβώς προς το παρόν. 

- Κλείσε με έναν στίχο σου.

Είναι ένας καινούριος στίχος που μου έχει κολλήσει! Λέει "Μπαίνω στη θάλασσα μέχρι τη μέση

Η φούστα μου είναι όλο το νερό αυτού του κόσμου"

Ευχαριστούμε πολύ τον Άκη από το Jukebox και του ευχόμαστε καλή αρχή!