Η Μάρω Παπαδοπούλου στο deBop

Η Μάρω Παπαδοπούλου αποτελεί μία ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού. Όλες τις οι θεατρικές της επιλογές υποδηλώνουν το ανήσυχο πνεύμα της. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το είδος της», έναν μονόλογο-φόρο τιμής στη σπουδαία Αμερικανίδα ποιήτρια, Αν Σέξτον. Εμείς ξεκλέψαμε λίγο από το χρόνο της για να μας μιλήσει για το σύμπαν της Σέξτον.

 

Τι Σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη βιογραφία αυτής της σπουδαίας ποιήτριας: 

Αρχικά η ίδια της η ποίηση. Την γνώρισα μέσα από ένα αναλόγιο που είχε στήσει η Ίρις Χατζηαντωνίου και με κάλεσε να πω τα δικά της ποιήματα. Ήταν ο τρόπος και το ύφος της γραφής της που μου ταίριαξε απίστευτα. Και στη συνέχεια ανακάλυψα ότι αυτή η ειλικρίνεια, η προσωπική έκθεση που τη διέπει, μαζί με ένα αιχμηρό χιούμορ και αυτοσαρκασμό ήταν και στοιχεία της προσωπικότητας της Sexton. Η ζωή της είχε τραγικά γεγονότα, πάλη με την ψυχική ασθένεια, αλλά και πάθος, έρωτα, δημιουργία.

Το μονόλογο που παίζετε τον έχετε σκηνοθετήσει κιόλας. Πόσο εύκολο είναι αυτό ως διαδικασία;

Καθόλου εύκολο. Έως αδύνατο θα έλεγα, εκτός αν είσαι ένας προικισμένος και έμπειρος σκηνοθέτης ή ηθοποιός. Ο λόγος που δεν «παρέδωσα» το κείμενο μου να με σκηνοθετήσει κάποιος ήταν ότι είχα κάνει εγώ πολύ προσωπική έρευνα και είχα ταυτιστεί πολύ με το υλικό. Είχα εικόνες και επιθυμίες ερμηνευτικές που ήθελα να δοκιμάσω για μένα. Επειδή δεν μπορεί λοιπόν να είσαι «μέσα» και να προτείνεις και ταυτόχρονα «έξω» για να παρατηρείς, κάλεσα την χορογράφο Μαρία Κολιοπούλου , τον συγγραφέα και κινηματογραφιστή Σπύρο Μαντζαβίνο και τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Μπάμπη Γαλιατσάτο να είναι εκείνα τα «απ’ έξω μάτια και αυτιά», οι  «καθρέφτες», οι οποίοι παρατηρούσαν, πρότειναν, σχολίαζαν, επιβεβαίωναν ή όχι τις δικές μου προτάσεις. Απλά η τελική ευθύνη ήταν δική μου αλλά η δουλειά συλλογική. Αν με ρωτούσατε, ειλικρινά, θα έλεγα ότι αυτή η δουλειά δεν έχει σκηνοθέτη με την κλασσική έννοια του όρου.

Μελετώντας για την Αν Σέξτον, υπάρχει κάτι που δεν είναι ευρέως γνωστό και θα θέλατε να μοιραστείτε;

Είναι μια μικρή λεπτομέρεια η οποία με ενθουσίασε όταν την ανακάλυψα, μέσα στη σελίδες του βιβλίου  «Anne Sexton a self-portrait in letters» το οποίο ήταν σημαντική πηγή για μένα. Η Sexton λάτρευε την Ella Fitzgerald, σε στιγμές χαρές γέμιζε το σπίτι με τους ήχους της και χόρευε από δωμάτιο σε δωμάτιο. Όταν έμαθε ότι η Ella και ο Count Basie θα έδιναν μια συναυλία στο Cape Cod αποφάσισε να πάει με κάθε τρόπο. Έπεισε την εφημερίδα Boston Globe να την στείλει ως δημοσιογράφο στη συναυλία για να γράψει για αυτήν. Η εφημερίδα εξασφάλισε εισιτήρια για κείνην και τους φίλους της και δωρεάν διαμονή. Μέτρησε με ευλάβεια τις 1200 λέξεις του άρθρου της γιατί έλεγε ότι θα μπορούσε να γράψει πενταπλάσιο. Στον εκδότη ομολόγησε ότι η κριτική της ήταν κάπως ανορθόδοξη αλλά ευχήθηκε να της δοθεί ξανά μια τέτοια ευκαιρία. Την Ella Fitzgerald τη θεωρώ προσωπικά την απόλυτη γυναικεία φωνή όλων των εποχών και φυσικά τραγούδια της δε θα μπορούσαν να λείψουν από την παράσταση.

Σε ένα ποίημα της, η Σέξτον γράφει: "Έχω τόσα πολλά που θέλω να πω [...]αλλά οι λέξεις δεν είναι αρκετά καλές". Μπορούν οι λέξεις να χωρέσουν ένα ολόκληρο σύμπαν όπως στην περίπτωση της Σέξτον;

Νομίζω ότι ακριβώς στην περίπτωση της, οι λέξεις της, χώρεσαν το σύμπαν της. Είχε πει «δουλειά μου είναι οι λέξεις». Είναι θαυμάσιος ο πλούτος αυτού του σύμπαντος. Η παράσταση έγινε και για να το ανακαλύψουν περισσότεροι άνθρωποι.

Μπορεί η ποίηση να χωρέσει στο θέατρο;

Έχει ειπωθεί για την Sexton ότι «κατάφερε να φέρει το θέατρο στην ποίηση και την ποίηση στο θέατρο». Αυτό για μένα ήταν επίσης ένα μεγάλο στοίχημα. Πως μπορεί η ποίηση να υπάρξει στη σκηνή. Αρχικά σε επίπεδο κειμένου, με τον τρόπο που διαρθρώθηκαν τα ποιήματα και οι στίχοι με την αφήγηση. Και φυσικά στη συνέχεια με το λόγο. Πως ο ποιητικός λόγος μπορεί να γίνει προφορικός και να ακουστεί με όρους πραγματικότητας για τον θεατή. Εύχομαι να το έχω πετύχει.

Γιατί μια γυναίκα που γνώρισε την καταξίωση επιλέγει την αυτοκτονία; Τι είναι κατά τη γνώμη Σας αυτό που ωθεί στο απονενοημένο;

Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ με σιγουριά. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Η Sexton πάλευε με την μανιοκατάθλιψη και ο θάνατος της ασκούσε έλξη από νωρίς. Βρισκόταν όλη της τη ζωή σε θεραπείες. Μπορεί να μην ήταν πάντα οι ενδεδειγμένες... Όμως βρήκε καταφύγιο στη γραφή και τη δημιουργία. Ήταν στην πραγματικότητα «ένα μικρό κορίτσι που αναζητούσε αγάπη και προσοχή. Η καταξίωση βοηθάει αλλά δε γεμίζει τα βαθιά κενά. Προς το τέλος χώρισε τον άντρα της, μεγάλωνε, δεν μπόρεσε να ξανακάνει μια ερωτική σχέση που να τη γεμίζει, οι κόρες της μεγάλες πια έμεναν μακριά, δυσκολευόταν να εμπιστευτεί τους γιατρούς της, οι φίλοι είχαν κουραστεί να τη στηρίζουν διαρκώς, έπινε… Νομίζω ότι αφέθηκε στην αγκαλιά του θανάτου ήρεμη και αποφασισμένη, έχοντας όμως κερδίσει με την ποίηση επιπλέον 17 χρόνια ζωής.

Ετοιμάζετε κάτι άλλο το προσεχές διάστημα;

Διδάσκω και σκηνοθετώ την ερασιτεχνική ομάδα Freakασέ και θα ετοιμάσουμε μια παράσταση. Είμαι ακόμα πολύ συγκεντρωμένη στη Sexton για να υπάρξει χώρος για κάτι νέο.

 

Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη Μάρω Παπαδοπούλου!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.