Ο Θείος Άρης πήγε στο 4ο Φεστιβάλ Μουσικής Χάλκης

Στη Χάλκη δεν πας ποτέ για ένα μόνο λόγο. Μέσα σου πρέπει να έχεις μαζέψει μια σειρά από καλούς λόγους για να βρεθείς στο πλοιαράκι που θα σε πάει από την Σκάλα Καμείρου στο ήσυχο λιμανάκι της.

Ένας από τους λόγους, ο βασικός, ήταν το 4ο Φεστιβάλ Μουσικής Χάλκης – Δημήτρης Κρεμαστινός, που φιλοξενήθηκε από τις 6 έως τις 10 Σεπτεμβρίου, σε διάφορα σημεία του οικισμού της Χάλκης.

Για πέντε ημέρες, η Χάλκη φιλοξένησε μοναδικές συναυλίες και είχα την τύχη να παρακολουθήσω τις 2 από αυτές.

Η «Εναρκτήρια Συναυλία – Περιδιαβαίνοντας τον κόσμο» έγινε στην «αυλή» της οικίας του Δημήτρη Κρεμαστινού ως φόρος τιμής στον πολιτικό και επιστήμονα που είχε όραμα ένα τέτοιου είδους φεστιβάλ στη Χάλκη. Η Γωγώ Ξαγαρά στην άρπα και ο Νίκος Νικόπουλος στο φλάουτο δημιούργησαν μια ζεστή ατμόσφαιρα που άγγιξε τις ψυχές μας.

Οι μουσικοί φιλικότατοι. Ειδικά την κα Ξαγαρά μικροί-μεγάλοι την «τρελάναμε» στις ερωτήσεις για την άρπα. Καθώς άκουγα τη μουσική, το φως ήταν αναμμένο πίσω από τις γρίλιες του παραθύρου στο μπαλκόνι. Έκανα εικόνα την ψυχούλα του Δημήτρη Κρεμαστινού να χαμογελάει «βλέποντας» αυτή την όμορφη γιορτή. Οι στιγμές αυτές είναι μοναδικές, δεν επιστρέφουν και ίσως δεν εξηγούνται σε ένα άρθρο.

Η δεύτερη βραδιά, υπό την έκλειψη της πανσελήνου, στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, ήταν αφιερωμένη στην κιθάρα. Ο Δημήτρης Σουκαράς εμφανίστηκε με τρεις κιθάρες μια κλασική, μία ακουστική και μία ηλεκτρική και ερμήνευσε έργα από Bach και Brouwer, έως Dyens, Satie και σύγχρονους δημιουργούς καθώς και συνθέσεις του Θεοδωράκη.

Ένας ακόμα λόγος που βρέθηκα στη Χάλκη ήταν η παρέα. Οι άνθρωποι της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, οι μουσικοί με τα όργανά τους να περιδιαβαίνουν το νησί, να κάνουν πρόβες πίσω από λευκές κουρτίνες και οι ήχοι τους να αντηχούν σε όλο το λιμάνι. Οι δημοσιογράφοι που πήγαμε μαζί για να καταγράψουμε όλα αυτά τα όμορφα και μοναδικά. Και βέβαια, ο «Δήμαρχος της καρδιάς μας» Άγγελος Φραγκάκης. Μπορεί να τον είδαμε λίγο λόγω των υποχρεώσεών του στη ΔΕΘ, ωστόσο καταφέρνει πάντα να μας συγκινεί με την αγάπη, το μεράκι και την έμπνευση για τον μικρό του τόπο.

Υπάρχει μια σκηνή στο επικό «La Grande Bellezza» του Sorentino που ο Jep μονολογεί «μα τι όμορφοι άνθρωποι που είστε». Έτσι και εγώ, είναι φορές που σε αυτά τα χειροποίητα-boutique φεστιβάλ, μονολογώ ακριβώς αυτό για όλους όσους οργανώνουν, συμμετέχουν, βοηθούν, γράφουν, επιμελούνται, φροντίζουν ή μαγειρεύουν.

Τρίτος λόγος το χόμπι μου, το τρέξιμο. Πέρυσι, ο Δήμαρχος μας είχε πάει μέχρι το μοναστήρι του νησιού, τον Άγιο Ιωάννη. Μας ξενάγησε στην φαινομενικά άγονη -αλλά τόσο «πράσινη» σε βιωσιμότητα- Χάλκη και μας διηγήθηκε μικρά-μικρά από τον όμορφο αυτόν τόπο με ιστορία και μέλλον. Φέτος, σαν άλλο προσκύνημα έτρεξα μόνος μέχρι το μοναστήρι και επέστρεψα διανύοντας 16 μαγικά χιλιόμετρα με φοβερή ανηφοριά στην αρχή και μια πιο χαλαρή επιστροφή, ενώ ο ήλιος έπεφτε και η Πανσέληνος ανέτειλε στον ορίζοντα κοκκινωπή.

Ακόμα ένας λόγος; Οι ντόπιοι που ζουν και εργάζονται στο νησί. Ο φούρνος του Δημήτρη (ο πιο φεύγα φούρνος στα Δωδεκάνησα), οι ταβέρνες της Μαρίας, του Βαλάντη, του Μπάμπη, η «Μαύρη Θάλασσα», το ξενοδοχείο Αρετάνασσα. Οι καλημέρες και οι καλησπέρες με όλους και όλες.

Ξύπναγα καθημερινά στις 6.30 να ρουφήξω τις εικόνες από το μπαλκόνι, να τις κρατήσω μέσα μου. Αυτό το αχνό μπλε-μωβ του ξημερώματος, με τον αέρα ή χωρίς. Μοιάζει με  μεγάλο θέατρο η Χάλκη, που δεν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη «σκηνή». Ένας θαλασσοκόρακας, το πλοίο της γραμμής που μοιάζει θηριώδες μπαίνοντας στο κομψοτέχνημα-Χάλκη, το καθημερινό πλοιαράκι με τους επισκέπτες, ένα στρώμα θαλάσσης που το πήρε ο αέρας (δεν το έφτασα ποτέ – φημες λένε πως έφτασε στη Ρόδο). Ίσως ένα φιλί, μια αγκαλιά, σώματα που αφήνονται στον ήλιο. Θα μου πείτε… «γιατί αλλού δεν γίνονται αυτά;» Ναι φυσικά! Μα εγώ αυτά τα έζησα εκεί. Και η Χάλκη τρυπώνει μικρούλα όπως είναι στην καρδιά μου και όταν πέφτω ψυχολογικά την θυμάμαι και ξανοίγω.

Για την ιστορία, την τρίτη βραδιά που πλέον είχαμε φύγει η υψίφωνος Βάσια Ζαχαροπούλου και ο βαρύτονος Σπύρο Κλείσσας  ερμήνευσαν τραγούδια από ταινίες συνοδεία του Κουιντέτου Ξύλινων Πνευστών της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

Η προτελευταία βραδιά στα σκαλιά του Αγίου Νικολάου αποτέλεσε μια γέφυρα πολιτισμού: μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης και της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Σόφιας, παρουσίασαν έργα Mozart, Rossini, Goleminov και Σκαλκώτα ενώ την τελευταία ημέρα του Φεστιβάλ, στο λιμάνι της Χάλκης, η Camerata Junior μαζί με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, παρουσίασαν τη Σουίτα του «Ζορμπά» και έναν κύκλο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη. Με τη Μπέττυ Χαρλαύτη και τον Παναγιώτη Πετράκη στο τραγούδι, τον Τάσο Νάνο στο μπουζούκι και την Σεβαστή Χατζηστρατή στο πιάνο γέμισαν γνώριμους ελληνικούς ήχους το νησί.

Την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ έχει ο μαέστρος και μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, ο εξαιρετικός Νίκος Χαλιάσας.

Μην ακούτε το hype. Υπάρχουν ακόμα όμορφα μέρη στην Ελλάδα που παραμένουν φιλόξενα, καθαρά και απαιτούν το σεβασμό μας για να αποκαλυφθούν. Εις το επανιδείν λοιπόν.

Φωτο Εξωφύλλου και κολάζ του Θείου Άρη | Φώτο καλλιτεχνών: Κέρτεσι του Φεστιβάλ