Ο Θείος Άρης κατέβηκε Ομόνοια για το «Ιερά Οδός 343»

Το Μπάγκειον ως site specific είναι καταπληκτικό με τις ιδιαιτερότητές του. Δεν ξέρεις αν είναι επιτηδευμένα απεριποίητο,  ή απλά είναι ξεχασμένο απ’ολους. Λίγο πολύ σαν τους «τρελούς» των πόλεων.

Το Μπάγκειον φιλοξενεί το έργο «Ιερά Οδός 343» βασισμένο στο βιβλίο της Μαρίας Φαφαλιού, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παχουνδάκη. κάνεις. Το «κάποτε» της πόλης που μυρίζει σκόνη, αποκτά ψυχή για περίπου μια ώρα. Εκεί, μέσα σ’ αυτό το σαλόνι-σκηνή, σκηνοθετεί με απλότητα, αφήνει χώρο στο συναίσθημα, χωρίς υπερβολές. Η Έβη Χρήστου έχει στήσει ένα απλό σκηνικό, με όσα χρειάζονται και αφήνει την Χριστίνα Λυκοτσέτα να κινηθεί στο όριο του χαλιού που απλώνεται στο πάτωμα, όσο ο Φίλιππος Δραγούμης τη συνοδεύει με τα πλήκτρα του και ενίοτε την θεατρική του παρουσία.

Η Ιερά Οδός 343 έχει κάτι που σε ταρακουνάει. Σου δίνει τα απαραίτητα ιστορικά στοιχεία  για την ευεργεσία του Ζώρζη Δρομοκαϊτη και συνεχίζει με μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο. Λόγια και πράξεις τρελών, ψυχικά ασθενών. Κύματα· άλλοτε γλυκά, άλλοτε αγριεμένα. Άνθρωποι που δεν τους έφτανε η ψυχική ασθένεια, κουβαλούσαν και το στίγμα των λογικών που κοιτάνε αλλού όταν κάτι δεν χωράει στα κουτάκια τους.

Η Λυκοτσέτα είναι εξαιρετική, με θεατρικότητα, μαλακές κινήσεις, κουβαλά μέσα της τις φωνές όλων των εγκλείστων των ανθρώπων. Ο Δραγούμης δίπλα της, με μια μουσική που μου θύμιζε τους πειραματισμούς του Δήμου Μούτση, μοιάζει να βγαίνει από κάποιο συνθεσάιζερ των 70s, ουσιαστικός και όχι διακοσμητικός.

Στο έργο πλανάται μια ερώτηση: Τους θέλουμε; Μπορούμε να συμβιώσουμε με ψυχικά ασθενείς; Είναι αυτή η στιγμή που, αν είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να απαντήσουμε χωρίς να πονέσει η απάντηση. Η συμβίωση δεν είναι εύκολη. Η αποδοχή, η κοινωνικοποίηση. Επίσης, όπως οι ιστορίες της Φαφαλιού αφορούν διαφορετικές περιπτώσεις, έτσι και οι ψυχικά ασθενείς δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται.

Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, ίσως με την πιο συγκινητική ιστορία, δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ ανθρώπους που έδωσαν τη δική τους μάχη με κάποια ψυχική ασθένεια, ανθρώπους που τους μίλησα, τους συναναστράφηκα, γυναίκες και άνδρες, νεαρούς και μεγαλύτερους σε ηλικία. Γιατί ούτε η «ψυχή» κάνει διακρίσεις, αν είναι να ματώσει, θα ματώσει.

Δείτε το. Είναι θέατρο ψυχωφέλιμο!  

Κάθε Κυριακή 19:15

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ