Ο Θείος Άρης ενθουσιάστηκε με το Baby Reindeer στο Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης

Ρούντολφ το Ελαφάκι; Όχι καρδούλες μου. Το Baby Reindeer είναι ενα “Misery” την εποχή των social media.

Παρακολούθησα το Baby Reindeer στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκη και βγήκα από την αίθουσα με εκείνη τη σιωπή που ακολουθεί κάτι βαθιά ανησυχητικό. Ένα έργο-μονόλογος, ένα σχεδόν ψυχολογικό θρίλερ, ένα «τρομακτικό» stand up βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία απόλυτα σχετικό με την εποχή των social media. Ο Διονύσης Πιφέας, μόνος στη σκηνή, καταφέρνει να μετατρέψει την προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου που παγιδεύεται σε μια σχέση εμμονής, σε συλλογικό φόβο. Τον φόβο της (υπερ)έκθεσης, της απώλειας του ελέγχου, της ψηφιακής ευαλωτότητας αλλά και αυτής της ίδιας της ύπαρξης.

Ο Richard Gadd, ένας νεαρός stand up κωμικός που ψάχνει, όπως όλοι, την επιτυχία και την αναγνώριση, εργάζεται σαν σερβιτόρος. Η ευγένεια «θα τον φάει». Στη ζωή του εισβάλλει η Μάρθα, η οποία σταδιακά θα κάνει κόλαση την καθημερινότητά του.

Το σκηνικό της Άννας Ζούλια παραπέμπει σε χώρο stand up comedy, ένα μικρόφωνο, μια οθόνη, μερικά φώτα, χρυσά κρόσσια και μωβ δάπεδο με ένα σκαμπό. Αν και το έργο ξεκινά ελαφρώς γκροτέσκα, όσο προχωρά η αφήγηση το χιούμορ σβήνει και τη θέση του παίρνει μια σκοτεινή εξομολόγηση. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί έξυπνα τον ήχο και την εικόνα: ηχογραφημένα μηνύματα, εικονίδια ανθρώπων, μίμηση των άλλων ρόλων από τον καλό ηθοποιό, «συνομιλία» με τον ηχολήπτη. Η μαύρη οθόνη δεν είναι διακοσμητική, είναι το παράθυρο στον εικονικό τρόμο, ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που ζει πια μέσα στα pixels της.

Νιώθεις ότι η παράσταση όσο ξετυλίγεται ρουφάει τον Διονύση Πιφέα στη δίνη της τρέλας. Αεικίνητος, με ρυθμό, με διαρκή ένταση στο σώμα και στο βλέμμα, χτίζει έναν χαρακτήρα που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ενοχή και την αυτολύπηση, στο θύμα και στον θύτη. Οι κινήσεις του κάθε τόσο εγκλωβίζονται σε μια εμμονική χορογραφία, μια χορευτική Μέρα της Μαρμότας. Δεν υπάρχει στιγμή χαλάρωσης, μόνο μια διαρκής, σχεδόν υπνωτιστική παρουσία της φωνής της Μάρθας που ανήκει στην Ευαγγελία Καρακατσάνη και σε κρατά καρφωμένο στη θέση σου.

Το έργο μιλά για την παρενόχληση, τη μοναξιά, τη ρευστότητα των φύλων, αλλά και για τη γραφειοκρατική ψυχρότητα της αστυνομίας, που αδυνατεί να διαχειριστεί ό,τι δεν χωράει στα παραδοσιακά της σχήματα. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μια μελέτη πάνω στον φόβο: τον φόβο που σε τυλίγει όταν η ψηφιακή σου ταυτότητα βιάζεται μαζί με τη φυσική σου. Η σύγχυση των δύο δεν είναι μελλοντική απειλή, είναι ήδη εδώ.

Η προσέγγιση του έργου είναι ευφυής και ευαίσθητη, χωρίς διδακτισμό. Δεν αναζητά ενόχους, αλλά καταγράφει τη θολή περιοχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς, εκεί όπου η ανάγκη για προσοχή μετατρέπεται σε εμμονή. Και ο θεατής, ακούσια, βλέπει και τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν τον καθρέφτη.

Το Baby Reindeer δεν είναι μια ακόμη μεταφορά επιτυχημένης σειράς στη σκηνή. Είναι ένα ζωντανό, επικίνδυνο θέατρο εξομολόγησης, με προσεγμένη σκηνοθεσία από τον Μάκη Παπαδημητρίου που αποτελεί εγγύηση ότι δεν θα δεις κάτι πρόχειρο.  

Να το δω Θείε;

Εννοείται. Και μετά για ποτό στην Πλατεία Βραζιλίας αλλά όχι στα post-hipster. Καλύτερα στο Flaneur.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία - Μετάφραση: Μάκης Παπαδημητρίου

Ερμηνεία: Διονύσης Πιφέας

Κίνηση – Βοηθός σκηνοθέτη: Σεσίλ Μικρούτσικου

Σκηνικό – κοστούμια: Άννα Ζούλια

Φώτα: Ιωάννα Αθανασίου, Τάσος Παλαιορούτας

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Τις φωνές τους χάρισαν οι: Ευαγγελία Καρακατσάνη ως Μάρθα, Στρατής Χατζησταματίου ως Μπάρμαν, Σεσίλ Μικρούτσικου ως Τέρι, Κωνσταντίνα Μικρούτσικου ως μητέρα, Στεργιος Μικρούτσικος ως Ντάρεν, Αλεξάνδρα Μικρούτσικου ως Μπίτι, Κώστας Μάρης ως πατέρας και Τόνια Μαράκη ως φωνή τηλεφωνητή.

Θέατρο Ιλίσια Βολανάκη, Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια
Διάρκεια 75 λεπτά
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.