Ο Θείος Άρης είδε Σκιαδαρέσες στην Τεχνόπολη και σκίζει τα πτυχία του

Ένα μανιφέστο νεότητας, ζωής και φαντασίας ήταν οι Σκιαδαρέσες στην Τεχνόπολη. Αυτό το… βαρύγδουπο έχει καρφωθεί στο μυαλό μου από χτες το βράδυ. Αλλά ισχύει 100%. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. 5.000 άτομα τραγουδούσαν, γελούσαν, χόρευαν, στο πάρτι που έστησαν αυτές οι δύο υπέροχες τύπισσες («ισόβιες μουνάρες») μαζί με την μπάντα τους.

Έχω ένα άγχος, όσο μεγαλώνω, να μην με προδώσει η μουσική. Και οι Σκιαδαρέσες μέσα στο αφοπλιστικό ξεδίπλωμα του μουσικού τους χαρίσματος μου έδωσαν μια κλωτσιά στον κώλο σαν να μου λέγανε «μην φοβάσαι ρε, εδώ είμαστε, γράφουμε μουσική».

Είμαι από τους «τυχερούς» που τις έχω πρωτοακούσει από το ξεκίνημά τους αλλά δεν της είχα δει ποτέ live. Και η εμπειρία ήταν απολαυστική. Ακομπλεξάριστες και ταυτόχρονα γλυκά αγχωμένες με όλο αυτό που συνέβαινε, με τις χαρακτηριστικές άψογες διφωνίες τους, τους πανέξυπνους στίχους και τις σύντομες πρόζες τους, κατάφερναν να επικοινωνούν αβίαστα και ζεστά με το κοινό.

Και τι κοινό! Τι όμορφα χαμόγελα, τι ζευγαράκια, τι παρέες ακόμη και οικογένειες με μωράκια! Υπέροχος κόσμος που εκφράζεται μέσα από τους παιχνιδιάρικους, κυνικούς, ζωντανούς στίχους της Όλγας και της Νίκης, που εμπνέεται από την αλήθεια τους, δέχεται το χιούμορ, το πικρό χιούμορ, που δέχεται να ακούει «κακές» λέξεις χωρίς να φρικάρει.

Τώρα επειδή εγώ είμαι κοινωνιολόγος, οφείλω να αναλύσω. Οι Σκιαδαρέσες, στο δικό μου μυαλό, μπορούν και εκφράζουν διαφορετικές γενιές γυναικών που βρίσκονται πέρα από ένα φεμινισμό που κατάντησε στερεοτυπικός. Είναι απελευθερωμένες στην πράξη, δεν φοβούνται να μιλήσουν για γκόμενους, δεν φοβούνται τη γλώσσα τους, το σώμα τους και βασικά… δεν φοβούνται τους φόβους τους.

Μπορεί κάποιος να πει ότι «έλα μωρέ για γκόμενους μιλάνε». Η ελευθερία του να μιλάς για την ερωτική σου ζωή, να αναγνωρίζεις και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου και να μην «κλειδώνεις» μέσα σου ανάγκες και επιθυμίες είχε φιμωθεί από αυτό που ονομάζουμε πατριαρχία. Άρα αυτά τα δύο κορίτσια κάνουν κάτι φαινομενικά απλό αλλά βαθιά ανθρώπινο που -όπως είδα με τα μάτια μου- εκφράζει πολύ κόσμο.

Τέλος πάντων, αν το διάβαζαν οι Σκιαδαρέσες ίσως και να με κορόιδευαν, με αυτό το δικό τους χιούμορ.

Γυρνάω στα συναυλιακά! Ακόμα και ο τρόπος που πλαισιώνονται από τον Φάνη Ζαχόπουλο, τον Χάρη Παρασκευά και τον Αλέξη Στενάκη είναι διαφορετικός από τα συνηθισμένα. Οι ενορχηστρώσεις ποικίλουν, άλλοτε αρκεί μια κιθάρα, άλλοτε ακούγονται σαν μουσικοί του δρόμου, με κέφι και μπρίο. Η κάσα των ντραμς δίνει ρυθμό, πού και πού εμφανίζεται ένα βιολί, ένα κλαρίνο ή μια φυσαρμόνικα.  Στη σκηνή ανέβηκε για λίγο μια χορεύτρια – αθλήτρια ρυθμικής με την κορδέλα της αλλά και μια χορωδία στην αρχή και στο encore. Μικρές κεφάτες παρεμβάσεις. Η Νίκη και η Όλγα αεικίνητες (καλά οκ… 28 χρονών είναι) και αυθεντικές έκαναν όλο αυτό να μοιάζει με αυτοσχέδιο πάρτι.

Το τι έγινε στο τραγούδι του Μαλάκα, στον Άρη, στην Ισόβια Μουνάρα, στη Θάλασσα και σε πολλά ακόμη από τα 30 τραγούδια της βραδιάς ήταν απερίγραπτο. Υπάρχει και κάτι ακόμα εξαιρετικό. Έχουν ταυτότητα: η μουσική και οι στίχοι τους ενώ είναι οικείοι δεν σε οδηγούν να τις συγκρίνεις. Οι επιρροές τους είναι εκεί αλλά δεν μας τις τρίβουν στη μούρη καθώς οι δίδυμες Σκιαδαρέσες έχουν φτιάξει ήδη ένα δικό τους σύμπαν και το υποστηρίζουν με μια δική τους τίμια ποιότητα. Το ταλέντο τους δεν αμφισβητείται, ούτε το ζηλευτό ΙQ και ΕQ τους, οπότε έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθούν.

Τον Σεπτέμβριο ετοιμάζουν μια συναυλία στο Θέατρο Βράχων. Συστήνω ανεπιφύλακτα να το βάλετε στο πρόγραμμά σας καθώς οι Σκιαδαρέσες έχουν κάτι να πουν, το λένε ακομπλεξάριστα, σέβονται τη δουλειά τους, το κοινό τους (τους εαυτούς τους πρωτίστως), δεν αναπαράγουν αλλά παράγουν μουσική. Προκαλούν συναισθήματα, μοιράζουν χαμόγελα και αγάπη αλλά τις γουστάρω πολύ και για τα μικρά σκοτάδια τους όταν τραγουδάνε «και σαν τη Μήδεια ίσως μια μέρα…».

Photo Credits: Bαγγελης Λευθερης