Ο Θείος Άρης είδε live την εξαιρετική Βασιλική Μιχαλοπούλου στο Σταυρό του Νότου

Στις 12 Δεκεμβρίου, στον Σταυρό του Νότου, είχα τη χαρά να παρακολουθήσω ζωντανά τη Βασιλική Μιχαλοπούλου σε ένα υπέροχο live. Η Βασιλική ήταν απολαυστική, ευχάριστα επικοινωνιακή με το κοινό, με χαμόγελο και κίνηση.

Η playlist –πλούσια, γενναιόδωρη, με σαφή προσωπικότητα– λειτούργησε ωραία. Τα δικά της «Περιμένω», «Ενδεχόμενα», το «Πάμε Ξανά», το «Διαβατήριο» και το «Μόνο Εσένα Έχω», «Όλα θα τα Μπορώ» συνέπλευσαν με δυνατές διασκευές άλλων τραγουδιών. Άλλωστε η καλλιτέχνις διαθέτει μια φωνή που μπορεί να τραγουδήσει πολλά και διαφορετικά είδη και να τα υποστηρίξει με συναίσθημα, ένταση αλλά και χιούμορ.

Έτσι, εύκολα μας ταξίδεψε στο μουσικό της σύμπαν. Από το «You Know I’m No Good» μέχρι το «Μισιρλού» κι από το «Στην Αγορά του Αλ Χαλίλι» στο «Βενζινάδικο». Την απολαύσαμε και σε λαϊκά ακούσματα όπως το «Μάλιστα Κύριε» και το «Τρεις το Πρωί» αλλά και σε πιο ροκ γραμμές όπως το «Δεν Θέλω να Μιλάς»  και το «Σιγά μην Κλάψω». Σε κάποια από αυτά η ενορχήστρωση ήταν λίγο πειραγμένη ενώ σε άλλα ακούγαμε κάτι πιο κοντά στο «ορίτζιναλ». Είναι σημαντικό το γεγονός ότι η Βασιλική επιλέγει και τραγούδια που κουβαλούν ιστορία και μάλιστα το κάνει με εντυπωσιακή ευελιξία. Δεν μιμήθηκε,δεν «φόρεσε» ξένες φωνές. Πήρε τα τραγούδια και τα πέρασε από το δικό της φίλτρο, με σεβασμό αλλά και θάρρος. Αυτή η μεγάλη γκάμα δείχνει όχι μόνο τεχνική επάρκεια, αλλά και ουσιαστική μουσική αντίληψη: ξέρει τι λέει, γιατί το λέει και πώς να το πει.

Επανέρχομαι στα δικά της τραγούδια (σε μουσική και στίχους του Γιώργου Καψάσκη) τα οποία στέκονται απολύτως ισότιμα δίπλα στις διασκευές. Κινούνται στο φάσμα εκείνου του «έξυπνου» μουσικού σύμπαντος που κάποτε έχτισαν η Νικολακοπούλου, ο Κραουνάκης και η Πρωτοψάλτη: τραγούδια με λόγο, θεατρικότητα, συναίσθημα που δεν φοβάται να εκφραστεί. Δεν είναι τυχαίο που ακούγονται οικεία από την πρώτη στιγμή, σαν να τα ξέρεις ήδη.

Η φωνή της δεν εγκλωβίζεται σε ύφος, δεν περιορίζεται σε ένα χρώμα. Μπορεί να γίνει τρυφερή, αιχμηρή, παιχνιδιάρικη ή εσωτερική, χωρίς να χάνει την ταυτότητά της. Και πάνω απ’ όλα, δεν σε κρατά σε απόσταση. Αντίθετα, σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα, σαν να τραγουδάει για σένα, σαν να σου μιλάει προσωπικά.

Ίσως αυτό είναι και το πιο όμορφο στοιχείο της παρουσίας της: η ορμή της νιότης που μετατρέπεται σε τραγούδι και χορό πάνω στη σκηνή, όχι ως επίδειξη, αλλά ως ανάγκη έκφρασης. Είναι ωραίο να βλέπεις έναν άνθρωπο που χαίρεται αυτό που κάνει και το μοιράζεται απλόχερα.

Εκείνο το βράδυ στον Σταυρό του Νότου, η Βασιλική Μιχαλοπούλου δεν τραγούδησε απλώς καλά. Έστησε ένα πάρτι όπου ήθελες να μείνεις. Και να ξαναπάς.

Η μπάντα που έπαιξε… τα πάντα ήταν οι: Γιώργος Καστανός στο σαξόφωνο, Κωνσταντίνος Σαπούνης στην τρομπέτα, Χρήστος Χλιούρας στα τύμπανα, Αλέξης Νασάτι στο μπάσο και Τάσος Γιαννούτσος στην κιθάρα.

Bonus Tip από Θείο Αρη: Το parking στο σταθμό του Μετρό είναι σωτήριο.

Οι φωτογραφίες είναι του Βαγγέλη Λευθέρη.