Ο θείος Άρης είδε Coldplay και βγήκε ο κοινωνιολόγος από μέσα του

Ναι, ήμασταν όλοι στους Coldplay και γελάμε με όσους γκρινιάζουν. Ένα «παγκόσμιο» συγκρότημα στα καλύτερα του ήρθε επιτέλους στην Ελλάδα. Ούτε στα 75 τους, ούτε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.

Αυτό πρέπει να μετρήσει και να αποτελέσει μπούσουλα για τους διοργανωτές ώστε να φέρουν και άλλα μεγάλα συγκροτήματα. Βέβαια... η αλήθεια είναι ότι έχουμε δει πολλά και αξιόλογα μεγάλα συγκροτήματα ή τραγουδιστές/τριες στην ακμή τους. 

Στα πολύ θετικά ήταν η απρόσκοπτη είσοδος και έξοδος από το στάδιο. Όλος αυτός ο κόσμος δεν «δαμάζεται» εύκολα και γι' αυτό θεωρώ ότι η οργάνωση ήταν υποδειγματική. 

Το ίδιο και το στήσιμο της γιορτής που παρακολουθήσαμε με όχημα τη μουσική. Προσέξτε τι γράφω... «με όχημα τη μουσική».

Μπαλόνια που εμένα με παρέπεμπαν στα γουρούνια των Pink Floyd, γήινες αποστάσεις από το κοινό στο εξωγήινο σκηνικό που έστησαν οι Coldplay. Οικολογικά μηνύματα παντού, αν και προσωπικά όλα αυτά τα ακούω βερεσέ. Ειλικρινά δεν θεωρώ ότι το παγούρι μου θα σώσει τον κόσμο και πείτε με απαισιόδοξο. Επίσης, όλα αυτά τα έχουν πει, όπως έγραψα ήδη, οι Pink Floyd αλλά και o Bowie και οι U2. Μεγαλώνω μου φαίνεται...

Στο κοινό, ετερόκλητος κόσμος, αλλά χαρούμενος. Ωραίο πράγμα οι συναυλίες. Πιο όμορφη στιγμή από την αρένα όπου βρισκόμουν, ήταν το «κύμα» που έκαναν στις κερκίδες, ενώ και αργότερα όλο αυτό με τα wristbands που άλλαζαν χρώματα ήταν μαγικό!

Σε όλα αυτά να προσθέσω τα χρωματιστά χαρτάκια, τις φλόγες, την αλληλεπίδραση με το κοινό (του Martin και μόνο), τα βεγγαλικά, τα φώτα και τον τρομερό ήχο! Όλα μαγικά και τέλεια, σαν μουσική Disneyland μαζί με κάποιες μαριονέτες επί σκηνής και κάποιες μόνιμες αναφορές σε εξωγήινους. Όπως το είπα, μια μουσική Disneyland!

Το setlist είχε όλα τα τραγούδια που θέλαμε να ακούσουμε, τόσο οι φανατίλες όσο και οι πιο βασικοί. Δεν είχε το "Green Eyes" το οποίο εμένα μου αρέσει πολύ, αλλά ούτε και κάποιο καινούργιο τραγούδι όπως έλεγαν οι φήμες.

Αν έρθουν ξανά, θα είμαι εκεί!

Ακολουθεί κοινωνιολογική ανάλυση

Οι Coldplay αποτελούν ένα meta-pop συγκρότημα. Απόλυτα ευθυγραμμισμένοι με την εποχή μας, προσφέρουν απλόχερα συγκεκριμένα μηνύματα: αγάπη και οικολογία.

Σε έναν κόσμο με 52 συγκρούσεις, όπως οι ίδιοι μας ενημέρωσαν, αναμφίβολα η αγάπη είναι αναγκαία. Σε έναν κόσμο που πνίγεται από την κλιματική κρίση, η οικολογία είναι η απάντηση. 

Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι το μήνυμα δεν υπάρχει στα τραγούδια - που ακροβατούν όπως λέει και μια φίλη μου ανάμεσα σε πολλά είδη. Το κάθε μήνυμα είτε προβάλλεται σε οθόνες, είτε βγαίνει από τα χείλη του Martin στο μεσοδιάστημα των τραγουδιών.

Τίμια, τα τραγούδια τους είναι γλυκανάλατα, έχουν πολύ ωραίες μελωδίες, έχουν έναν κάποιο χαρακτήρα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι το κοινό αποτελούσαν πολλά εφηβόπουλα. Θαυμάσια ευκαιρία για να ξεκινήσει κανείς την «καριέρα» του στις συναυλίες. Όπως εγώ λέω ότι ήμουν στους Metallica στη Νέα Σμύρνη!

Και πάλι πίσω στη μουσική. Οι Jonny Buckland, Guy Berryman και Will Champion ήταν απλώς στη σκηνή, άψογοι μεν, άοσμοι δε. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι πέρα από τον μπασίστα που χάρισε μερικά χαμόγελα, η στάση τους ήταν μάλλον διεκπεραιωτική. Σαν να είναι όλα προβαρισμένα. Κανένα σόλο, καμιά παρουσίαση. Θα μπορούσαν να είναι οι session μουσικοί του Martin, ο οποίος κρατάει τα πάντα στα χέρια του.

Το έγραψα ξανά! Οι Coldplay αποτελούν ένα meta-pop συγκρότημα. Ξεκινήσαμε με μια άχαρη παρουσίαση όπου πάλι πήραμε το μάθημά μας για να είμαστε οικολόγοι, αντί να μπει δυνατά η μουσική χωρίς πολλά πολλά. Και η συναυλία τελείωσε χωρίς encore «όπως παλιά», που ο κόσμος απλά δεν κουνιόταν μέχρι να παίξει το συγκρότημα.

Το ότι το συγκρότημα λέει «καληνύχτα» μισή ώρα πριν το τέλος αλλά συνεχίζει να παίζει, δεν είναι encore. Αντιθέτως, όταν όντως τελείωσαν, άναψαν τα φώτα, πέσανε και οι τίτλοι τέλους στις οθόνες και καλό βράδυ. Δηλαδή wtf; Τίτλοι τέλους;

Τίμια σας το λέω. Δεν γκρινιάζω. Αναλύω πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σε κάτι τόσο «καθαρό», «ετοιματζίδικο», σε μια κουραστική κατάσταση να-μην-πειράξουμε-κανέναν, μην κάνουμε τίποτα έξω από το κουτί.

Στις δύο ώρες όλα είχαν τελειώσει.

Τι παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι. Κάναμε «κύμα» στις εξέδρες, χορέψαμε όμορφα, χοροπηδήσαμε όπου μας το ζήτησε το συγκρότημα και για κάποιο λόγο, αντί να αφεθούμε, να ξεχαστούμε, πιάνουμε τα κινητά για την απόλυτη καταγραφή όλων των τεκταινόμενων. 

Δεν με εντυπωσιάζει πια. Το κινητό αποτελεί δεύτερη φύση. Και εγώ έβγαλα φωτογραφία, αυτήν του εξωφύλλου του άρθρου για παράδειγμα. Το θέαμα, η συναυλία, έχει μετατραπεί σε μέτα-θέαμα που πρέπει να επικοινωνηθεί. Που πρέπει να κρατηθεί ως ενθύμιο με αμφίβολο ήχο και εικόνα. Για ποιον;

Ακόμα και όταν ο Martin ζήτησε για ένα και μόνο τραγούδι να κατεβάσουμε τα κινητά, να ζήσουμε τη στιγμή, δεν ήταν λίγοι όσοι τον αγνόησαν. Επίσης, κανείς δεν προσπαθεί να δει τον τραγουδιστή, έστω στα 20 μέτρα, αλλά χαζολογάει τις οθόνες. Η απόλυτη οθονοποίηση του γεγονότος έχει συντελεστεί.

Επίτηδες κράτησα το κινητό στην τσέπη, εκτός από τη στιγμή που έβγαλα 2-3 φωτογραφίες, επίτηδες δεν ανέβασα τίποτα στα social media. Απαιτώ η στιγμή να είναι δική μου σε μια θάλασσα κινητών τηλεφώνων. Απαιτώ να αγγίξω τη φίλη μου, να αστειευτώ με την παρέα μου, να κουνηθούμε στους ωραίους ρυθμούς των Coldplay. 

Δεν φταίνε οι Coldplay. Την ώρα που μιλούσαν (ο Martin δηλαδή) για αγάπη, ειρήνη, αποδοχή και οικολογία, η Ευρώπη ψήφιζε ακροδεξιά. Πόσο πιο συμβολική στιγμή; 

Αυτό τους το πιστώνω. Αν ο λόγος τους είναι πολιτικός και έστω και ένας άνθρωπος νιώθει αποδοχή χάρη στους Coldplay, είναι κέρδος. Φοβάμαι, απλά, ότι όλο αυτό είναι επιδερμικό.

Και ωραία ρε μεγάλε; Σου είπε κανείς ότι κάνουν πολιτική; Ναι μεγάλε! Η τέχνη πρέπει να ξυπνάει, η τέχνη πρέπει με την αφοπλιστική της απλότητα και ομορφιά να ταρακουνάει τον κόσμο.

«Όλοι είμαστε φτιαγμένοι από μουσική» έλεγε ένα μπλουζάκι τους. Πολύ Νιτσεϊκό αυτό. Οι Coldplay ως meta-pop συγκρότημα θα ταξιδέψει σε όλη τη Γη. Θα περάσει το απλοϊκά όμορφο μήνυμά τους ή απλά θα καταγραφεί σε κάποια κινητά και η γιορτή θα τελειώσει στις δύο ώρες;

Τι ζητάω ε; Fix Me...