Είδαμε: «Χρυσος Δράκος» του Roland Schimmelpfennig στο Θέατρο Χώρος

«Χρυσός Δράκος» θα μπορούσε να λέγεται οποιοδήποτε «ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικο» εστιατόριο σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πόλη. Το έργο του Roland Schimmelpfennig σε σκηνοθεσία Γιώργου Ματζιάρη, επιστρέφει ανανεωμένο στο Θέατρο Χώρος και χωρίς να αφήνει στιγμή ήσυχο τον θεατή, καταφέρνει να κάνει σαφή τα σημεία που θέλει να θίξει στα 75 λεπτά της παράστασης.

Υπόθεση του έργου

Πέντε ηθοποιοί παραμένουν συνεχώς επί σκηνής, χωρίς ιδιαίτερα σκηνικά παρά μόνο με μια αλά Dogville θεώρηση του χώρου. Παίζουν 17 διαφορετικούς ρόλους μέσα σε λίγα τετραγωνικά, με άψογο συντονισμό ήδη από την πρεμιέρα και παραδίδουν μικρά μαθήματα κινητικού και μιμητικού θεάτρου, την ώρα που ο λόγος, αν και καταιγιστικός, χρησιμοποιεί κυριολεκτικά τις παύσεις (να πάτε να δείτε τι εννοώ) και τελικά προσφέρει απλόχερα το νόημα στους θεατές. 

Η πεντάδα μας, λοιπόν, ως αλλοι ασιάτες μάγειροι, εργάζεται στο προαναφερθέν «ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικο» εστιατόριο. Άλλωστε... όλους αυτούς τους ξένους σε ένα τσουβάλι δεν τους βάζουμε; «Ποια Κίνα και ποιο Βιετνάμ τώρα;»

Καθώς το έργο εκτυλίσσεται, οι παραγγελίες πέφτουν βροχή και ένας πονόδοντος, ειδικά αν είσαι «καινούργιος» δεν αποτελεί δικαιολογία για να μην δουλεύεις. Δεν μπορείς, όμως, ούτε να πονάς, ούτε να πας σε οδοντίατρο αν είσαι μετανάστης. Το πονεμένο δόντι θα πρέπει να βγει και να... «ταξιδέψει», όπως θα ταξιδέψει όπως και ο «καινούργιος» που αδυνατεί να πάει σε γιατρό για λόγους που ξέρουν καλά όσοι δεν έχουν λεφτά και χαρτιά.

Παράλληλα, μαθαίνουμε τις περιπέτειες των ανθρώπων στο διπλανό και το από πάνω σπίτι στο ίδιο κτίριο με το εστιατόριο, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, «ο θάνατος σου η ζωή μου».

Μικρές κινηματογραφικές σκηνές εξελλίσονται μπροστά μας και τα  πέντε πρόσωπα μεταμορφώνονται, επί σκηνής, σε δεκαεπτά διαφορετικούς ανθρώπους μιας σύγχρονης κοινωνίας.

Εδώ, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι έχω δει με τα μάτια μου αυτά τα στενά μαγαζιά των 5 τετραγωνικών με τους ασιάτες μάγειρες να δουλεύουν σε ρυθμούς εξοντωτικούς και στην πρώτη ευκαιρία να χάνονται στα κινητά τους. Επίσης, η παράσταση μου θύμισε το βιβλίο «Γόμορα» του Ρομπέρτο Σαβιάνο όπου περιγράφει τα κοντέινερ με τους νεκρούς αζήτητους Κινέζους στη Νάπολι, τα χαρτιά των οποίων μεταβιβάζονταν στη νέα φουρνιά που κατέφτανε στην Ιταλία.

Καθηλωτικό το κείμενο, μπορεί να κουμπώσει σε οποιονδήποτε άνθρωπο φεύγει από τη χώρα του για μια καλύτερη ζωή και είτε τον κλείνουν σε ένα υπόγειο σε ρόλο «σκεύους ηδονής», μόνο και μόνο για να υπάρχει, είτε πιάνει μια δουλειά «μαύρη», που και πάλι «υπάρχει» αλλά στην ουσία «δεν υπάρχει» για την υπόλοιπη κοινωνία.

Ο Σίμμελπφένιχ μιλάει για τις τύχες τόσο των προσφύγων και των μεταναστών, όσο και για τη θέση της γυναίκας σε έναν αδηφάγο πατριαρχικό κόσμο. Μιλάει για τη βία και την μη-ορατότητα, μιλάει για το νόστο της πατρίδας και την ευαισθησία των ελάχιστων. Το χιούμορ δεν λείπει, οι επαναλήψεις λειτουργούν σαρωτικά ενώ κείμενο, σκηνοθεσία και ηθοποιία δημιουργούν συνεχώς εξαιρετικές «εικόνες» και «σκηνικά» στο μυαλό του θεατή. Συγκινητική η ανθρώπινη κραυγή: «Μακάρι να μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος από αυτόν που είμαι. Κάποιος τελείως διαφορετικός».

Οι συντελεστές

Ο Γιώργος Ματζιάρης παίζει «με το δόντι ενός ανθρώπου» στα χέρια του αλλά και σκηνοθετεί τον Δημήτρη Μηλιώτη που «δεν μπορεί να θρέψει τρεις», τη Θάλεια Σταματέλου που μένει ένα άδειο σαρκίο, την Αρετή Τίλη που «πολυβολεί» τις συνταγές και τον Στρατή Χατζησταματίου που γίνεται ένα τριζόνι που όλοι το εκμεταλλεύονται, σε μια εμφανώς δουλεμένη παράσταση.

Οι ηθοποιοί στο έργο αυτό πρέπει να κριθούν ως σύνολο, καθώς λειτουργούν αλληλένδετα,  δεμένοι θαρρείς στο ίδιο κατάρτι. Αν στην πρεμιέρα καταφέρνουν αυτό το αποτέλεσμα, το έργο θα απογειωθεί όταν δέσει λίγο ακόμα χρονικά κατά 5-7 λεπτά. Ενδιαφέρουσα η οπτική της ηθοποιίας των αντρικών ρόλων από τις δύο γυναίκες και τούμπαλιν.

Τα φώτα είναι ευρηματικά καθώς προσδιορίζουν το χώρο, ενώ ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στην πρωτότυπη μουσική του Λευτέρη Βενιάδη που ταιριάζει άψογα στο έργο.

Να το δω;

Να το δεις γιατί ο Ματζιάρης έχει στήσει με την ομάδα του ένα πολιτικό έργο που με πικρό χιούμορ σου αναλύει σκληρές έννοιες, χωρίς να σε δυσκολεύει!

Που;

Θέατρο Χώρος | Πραβίου 6-8, Βοτανικός |  21 03426736

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15 | Διάρκεια 75΄