Είδαμε τους The Sound Explosion στο Fuzz!

Το σαββατόβραδο μας βρήκε να περιμένουμε με ανυπομονησία την εμφάνιση των The Sound Explosion στη σκηνή. Η δεκαετής απουσίας τους από τα συναυλιακά δρώμενα ήταν ένα γεγονός που ενέτεινε την προσμονή. Στο χώρο ο κύριος όγκος του κοινού αποτελούνταν από ανθρώπους που έχουν βιώσει τη χρυσή εποχή της μπάντας. Δεν έλειψαν και οι νεαρότερες φάτσες, σαφώς οδηγούμενες απο το μύθο του συγκροτήματος.

Και όχι άδικα. Οι «εξπλόζιον», όπως συχνα ανέφερε ο τραγουδιστής, μας έχουν δώσει διαμάντια 60ς γκάραζ- σερφ μουσικής, σε μια καρίερα που πολλά ελληνικά συγκροτήματα θα ζήλευαν.

Τη βραδιά άνοιξαν οι «The Mongrelettes». Το γυναικείο φύλο της μπάντας υπερισχύει έναντι του ανδρικού (ένα αγόρι). Δεμένοι και απόλυτα συνδεδεμένοι με το ύφος που εκπροσωπούν παρουσιάστηκαν με ομοιόμορφα ντυσίματα και άψογο στυλ. Μουσικά μας εντυπωσίασε η μπροστάρισσα τους. Κραυγές με πάθος, ωραία χροιά και σκηνική παρουσία με δύναμη και τον απαιτούμενο τσαμπουκά. Οι συνθέσεις τους κινούνται σε ρηχά νερά ακόμα, ενώ η πιο ποπ σερφ μεριά των κομματιών τους ταιριάζει. Σίγουρα μια μπάντα που στην πορεία θα ασχοληθούμε εκτενέστερα μαζι της.

Γύρω στις 10 και 30 η ώρα είχε φτάσει. Χωρίς πολλά λόγια τα μέλη του συγκροτήματος πήραν τις θέσεις τους. Ένα σύντομο «καλησπέρα» και οι πρώτες νότες ακούστηκαν. Το επομενο διάλειμμα ήρθε μετά απο ένα τέταρτο που τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο με καταιγιστικούς ρυθμούς και χωρίς ούτε ενα δευτερόλεπτο παύσης.

 Ξεχωρίσαμε τη νεανική φωνή που, παρά το «ώριμο» της ηλικίας του, διατηρούσε ο κιθαρίστας και ηγέτης της μπάντας. Μας παρέσυρε με την απίστευτη ζωντάνια, το χαμόγελο και την ενέργεια του. Και ενώ μεταξύ μας βάζαμε στοιχήματα για το πόσο θα αντέξουν να παίζουν σε αυτους τους ρυθμούς, δεν υπήρξε κανένα άλλο διάλειμμα ακόμα και όταν μια χορδή απο την κιθάρα του έσπασε.

Όλες επιτυχίες ήταν μέσα στο πρόγραμμα που παρουσίασαν. Οι κιθάρες ούρλιαζαν, η μεγαλειώδης φαρφίσα ξεχώριζε και εκεί κάπου πάνω στο 2 ωρο που πιστέψαμε ότι ήρθε το τέλος, μας ανακοίνωσαν ότι θα τους συνοδεύσει στη φαρφίσα ενα παλαιότερο μέλος της μπάντας. Απο εκείνη την στιγμή τα πράγματα πήραν μια απρόσμενη άγρια ροπή, καθώς ο εν λόγω πληκτράς ξεσήκωσε με την ενέργεια του όλο το μέρος. Ακολούθησε ενα καταιγιστικό μισάωρο που στο τέλος του φανήκαμε εμείς περισσότερο κουρασμένοι, λόγω χορού, απο τους ίδιους που αν και γερόλυκοι στάθηκαν επι σκηνής για 2μισή ώρες... Το παραπάνω τα λέει όλα.

Όταν αγαπάς και παθιάζεσαι για μουσική, το ροκ εν ρόλ δεν σου αφήνει περιθώρια ανάπαυσης.