Είδαμε την παράσταση «Μπουμπουλίνας 18» στην Πειραιώς 260

Το 1968 εν μέσω δικτατορίας η Κίττυ Αρσένη θα γράψει την μαρτυρία της από την κράτηση της στο διαβόητο κτίριο της Γενικής Ασφάλειας επί της οδού Μπουμπουλίνας. Πρόκειται για ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι, καθώς αφηγείται βασανιστήρια, ταπεινώσεις και κάθε είδους εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η Σοφία Καραγιάννη εν έτει 2025 επιλέγει να ανεβάσει αυτή την ιστορική μαρτυρία. Το βάρος της αφήγησης σηκώνει η Αμαλία Αρσένη (σ.σ. ανιψιά της Κίττυς Αρσένη). Η ηθοποιός ενδύεται πολλούς ρόλους, πολλά «υφάσματα» - άλλοτε είναι η Κίττυ ηθοποιός, άλλοτε η Κίττυ η κομμουνίστρια, άλλοτε ένας αρχιβασανιστής, άλλοτε κάποιος φρουρός στο κρατητήριο της Μπουμπουλίνας, άλλοτε κάποιος συγκρατούμενος. Η αφήγηση ρέει κι εκείνη «γεννά» τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας. Μέσα από αφηγηματικά στιγμιότυπα η Αρσένη ξετυλίγει το κουβάρι της επταετίας και του παραλογισμού αυτής, παραδίδοντας μια πολυεπίπεδη ερμηνεία που καταφέρνει να μείνει ανένταχτη. Γιατί το μεγάλο στοίχημα είναι το χθες να συνομιλήσει με το σήμερα.

Και το κείμενο αυτό το καταφέρνει, κυρίως χάρη στην ευρηματικότητα της σκηνοθέτιδας. Ο μεγάλος καθρέφτης καμαρινιού που αλλάζει σε τζάμι ανακρίσεων, τα κοστούμια που ενδύεται η ηθοποιός για να δηλώσει την ταυτότητά της κάθε φορά, ακόμη κι η αλλαγή στη φωνή – όλα αυτά είναι το θέατρο. Λείπει το σαφές χωρικό και χρονικό πλαίσιο. Κι αυτό είναι το μεγάλο ατού, αυτή η ακροβασία ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, τη φαντασία και την πραγματικότητα, που θυμίζει κάτι από τη πιραντελλική τέχνη. Σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλλουν κι οι φωτισμοί της Βασιλικής Γώγου κι η σκοτεινή μουσική του Μάνου Αντωνιάδη.

Κι όμως παρά την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ο θεατής νιώθει στο τέλος την ελπίδα, βλέπει το φως μέσα από τα κελιά 18, 12, 14 στα οποία περιδιαβαίνει η ηρωίδα τον καιρό της φυλάκισής της. Τι ευτύχημα ήταν το ανέβασμα αυτό! Ένα μάθημα ιστορίας μα περισσότερο μια θεατρική πράξη με όλη τη σημασία της έννοιας.

Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ.