Είδαμε την «Αντιγόνη» της Λένας Κιτσοπούλου στη Στέγη

Όσο όλα γύρω μου γυαλίζουν, τόσο εγώ αργοπεθαίνω...

Τέσσερις παγκόσμιοι πρωταθλητές του σκι έχουν κληθεί ως κύριοι ομιλητές σε μια διάλεξη σχετικά με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Φορώντας τον απαραίτητο εξοπλισμό -στολές και πέδιλα του σκι- εισέρχονται θορυβωδώς στην αίθουσα, έτοιμοι για την πρόκληση να συζητήσουν για ένα θέμα που φαινομενικά ουδεμία σχέση έχει με το αντικείμενο ενασχόλησής τους. Κατά τη διάρκεια της διάλεξης οι σκιέρ προσπαθούν μέσω των προσωπικών τους εμπειριών να εξηγήσουν με τρόπο απλοποιημένο τα νοήματα του αρχαίου έργου και να ηθογραφήσουν τους χαρακτήρες, ώσπου στο τέλος ταυτίζονται και οι ίδιοι με αυτούς.

Δεν πρόκειται για την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, αλλά για μια παράσταση που το έργο του αρχαίου τραγωδού αποτέλεσε το έναυσμα για τη σύνθεσή της. Η Λένα Κιτσοπούλου, έχοντας ως υπόβαθρο τη σοφόκλεια τραγωδία, δανείζεται στοιχεία από πρόσωπα και συμπεριφορές, φτιάχνοντας νέους χαρακτήρες μιας κωμικοτραγικής πραγματικότητας. Ήρωες της τραγωδίας του σύγχρονου κόσμου. Ανθρώπους αδύναμους, φοβισμένους, μοναχικούς που μέσα από τους προβληματισμούς τους εκφράζει την προσωπική της διαμαρτυρία για την προβληματική -σε όλα τα επίπεδα- εποχή που ζούμε.

Το ξεγύμνωμα της αλήθειας γίνεται με γλώσσα ωμή και ενίοτε χυδαία και προκλητική. Η αληθοφανής, ψεύτικη όμως, απεικόνιση της κοινωνίας και των ανθυγιεινών συμπεριφορών που την κατακλύζουν παρουσιάζεται με σκηνές που προκαλούν άλλοτε το μειδίαμα και άλλοτε την απέχθεια και την αποστροφή. 

Είναι από τις παραστάσεις που προσωπικά δεν μπορώ να ξεχάσω, ανατρέχω συνεχώς στις μικρές κρυμμένες αλήθειες της. Καθώς το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο ενδιαφέρον της δεν είναι στα λόγια και τις πράξεις που σαν θεατή λαμβάνεις, αλλά στις σκέψεις πίσω από όλα αυτά, που δυστυχώς δεν βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας...

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ