Είδαμε τη «Νεκρή φύση σε χαντάκι» στο Studio Μαυρομιχάλη

4.30 π.μ., ξημερώματα Κυριακής, ένας νεαρός άντρας χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και προσκρούει σ’ ένα δέντρο. Ο αερόσακος ανοίγει, εκείνος σώζεται. Καθώς βγαίνει από το αμάξι του, ανακαλύπτει το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας. Πόσο χειρότερα μπορεί να πάει αυτό το βράδυ; Κι όμως – διότι αυτή την κοπέλα την είχε δει πριν λίγες ώρες στο κλαμπ που είχε βγει να διασκεδάσει. Ενημερώνει την αστυνομία. Το αστυνομικό ανακοινωθέν: η κοπέλα «πέθανε από το πολύ ξύλο».

Η Ελίζα Ορλάντο είναι μια κοπέλα που σπουδάζει, προέρχεται από μια αξιοπρεπή οικογένεια, γράφει ποίηση. Έχει όμως και αγόρι, ξενυχτά κάθε Σάββατο, βγαίνει για ψώνια με τη μητέρα της. Όπως έκανε κι εκείνο το Σάββατο. Μια κοπέλα που φαινομενικά δεν έχει εχθρούς. Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται. Πόσο μάλλον η ευτυχία – διόλου τυχαία το τραγούδι έναρξης αλλά και του τέλους της παράστασης.

«Η βία δεν είναι προβλέψιμη», γράφει ο Παραβιντίνο. Κι είναι αλήθεια – συχνά η βία ακολουθεί περίεργες διαδρομές που δε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Ίσως εκεί κρύβεται η απάντηση σε όλες τις γυναικοκτονίες. Δεν υπάρχουν μοτίβα, δεν υπάρχουν κανόνες για το τι να κάνεις ή το τι να αποφύγεις. Ακόμη κι αν δεν είσαι επιρρεπής στους κινδύνους, αρκεί που είσαι γυναίκα κι αυτό μπορεί ενίοτε να σε σκοτώσει.

Η παράσταση που σκηνοθετεί ο Φώτης Μακρής είναι δουλειά συνόλου. Ως σκηνοθέτης επιλέγει μια κινηματογραφική σκηνοθετική ματιά, που διατηρεί το ρυθμό του έργου καθ’ όλη τη διάρκειά του. Σε αυτό το έργο βέβαια ο ρόλος των ηθοποιών. Κι ο ίδιος αλλά και οι υπόλοιποι ηθοποιοί παραδίδουν στο κοινό καλοδουλεμένους χαρακτήρες, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή έως το τέλος. Στα συν της παράστασης ο τρόπος που αξιοποιείται η μουσική -λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος στην ιστορία, σα να είναι οι σκέψεις των ηρώων. Όπως επίσης κι ο λειτουργικός σχεδιασμός της σκηνής – στο έργο αυτό υπάρχουν εναλλαγές χώρων. Ακόμη και με ελάχιστα μέσα ο θεατής μεταφέρεται στον εκάστοτε χώρο που εκτυλίσσονται οι σκηνές.

Ένα σύγχρονο έργο που εγείρει προβληματισμούς ακόμη και μετά τη θέαση της παράστασης. Μια παράσταση που συγκινεί ακόμη και μετά το πέρας της.