Είδαμε τη μουσικοθεατρική παράσταση "Σε Θέλω" στο θέατρο Σταθμός.

Ανάμεσα στη Λου Σαλομέ που έδωσε πολλές "σοφιστικέ χυλόπιτες" και τη Φρίντα Κάλο που εξομολογείται «αχ και να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω να διόρθωνα κάποια πράγματα και πάλι τον ίδιο άντρα θα ερωτευόμουνα», όλες αυτές οι σπουδαίες γυναίκες θα σε κάνουν να μονολογήσεις: «Θέλω να ερωτευτώ».

Τα πορτρέτα τους παρίστανται σαν ιμπρεσιονιστικά κάδρα. Η αφήγηση, μελωδικά, γράφει μόνο τις εντυπώσεις της καθεμιάς προσωπικότητας – αλλά και της γυναικείας μεγαλοφυΐας συνάμα - αφήνοντας πολλά κενά σε σχέση με το σύνολο της προσωπικότητας τους. Κενά που σε προκαλούν να ψάξεις να μάθεις περισσότερα για αυτές.

Η παρουσία της Κίτσου υπέροχα συνυφασμένη με τους ρόλους που ερμηνεύει. Η Ευσταθία τραγουδάει, αφηγείται και γράφει τα κείμενα της παράστασης. Η μουσική - και τα τραγούδια - περνάει από διαφορετικές εποχές και στυλ· από ένα μελαγχολικό βαλs μέχρι ένα ελαφρό τραγούδι του μεσοπολέμου· από τη γαλλική  ποπ του 60 μέχρι τα τραγούδια της Ευσταθίας, ώστε να ολοκληρωθεί ένας καμβάς που αποπνέει συγκίνηση, δράμα και χιούμορ.

Θα ξαναέβλεπα την παράσταση. Μάλλον με λίγο κονιάκ. Σε ένα χώρο όπου θα μπορούσα να τραγουδήσω «Θέλω να σε ερωτευτώ..».