Είδαμε: «Photograph 51» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά

Η μεγαλύτερη ανακάλυψη του 20ου αιώνα στη Βιολογία έγινε από μία Εβραία Αγγλίδα το 1953 στο εργαστήριο Γενετικής του King’s College στο Λονδίνο. Το όνομα της; Rosalind Franklin. Γεννημένη το 1926 η Franklin διέπρεψε ως κρυσταλλογράφος πρωτεϊνών με αποτέλεσμα ο Maurice Wilkins, διευθυντής του εργαστηρίου Γενετικής, να της απευθύνει πρόσκληση συνεργασίας. Εκείνη δέχεται κι επιστρέφει από το Παρίσι. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως η ίδια πίστευε. Από τον πρώτο κιόλας καιρό η Franklin πέφτει θύμα του μισογυνισμού του Wilkins. Μη μπορώντας να αποφύγει τη συνεργασία επιλέγει την απομόνωση. Δουλεύει σκληρά για να αποδείξει στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό της ότι μπορεί να κατακτήσει όλες τις κορυφές από τις Άλπεις μέχρι του μυστικού της ζωής. Και το καταφέρνει. Η ιστορική πλέον φωτογραφία που η ίδια τράβηξε στο ανήλιαγο εργαστήριο της με τη βοήθεια του διδακτορικού φοιτητή Raymond Gosling θα πέσει στα χέρια του Wilkins και κατόπιν στα χέρια των Watson & Crick. Σε μια περίοδο που ερευνητικές ομάδες προσπαθούν μανιωδώς να δώσουν απάντηση στη δομή του μυστικού της ζωής ή αλλιώς του DNA η Franklin με επιμονή κι αφοσίωση καταφέρνει το ακατόρθωτο, να συλλέξει επαρκές φωτογραφικό υλικό και να διατυπώσει ένα μοντέλο. Στέλνει τα αποτελέσματα της σε ένα περιοδικό κι ο επιμελητής προωθεί τη δουλειά της στους Watson & Crick, επειδή είναι φίλοι του. Όλα βαίνουν καλώς εναντίον της. Η ίδια όμως το αγνοεί.

Η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά ήταν λιτή και άκρως λειτουργική. Σε ένα λευκό σκηνικό δύο τροχήλατα γραφεία με τα απαιτούμενα εργαστηριακά όργανα βλέπουμε τη Rosalind Franklin να παλεύει να κατακτήσει τη θέση της μέσα σε ένα μισογυνίστικο εργασιακό περιβάλλον. Η ερμηνεία της Λένας Δροσάκη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της επιτυχίας του εγχειρήματος. Πλάθει μια ηρωίδα βαθιά ανθρώπινη – η Franklin είναι πάνω από όλα γυναίκα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δεκαετία του 50. Στο δύσκολο εγχείρημά της έχει όμως εξαιρετικούς συναδέλφους αρωγούς. Οι ερμηνείες των τεσσάρων αντρών ηθοποιών φωτίζουν τις πτυχές της σπουδαίας αυτής προσωπικότητας.

Η παράσταση δεν είναι μια ακόμη βιογραφία -είναι πολλά περισσότερα, θέτοντας προβληματισμούς για τη θέση της γυναίκας σήμερα. 70 χρόνια μετά και όσες συμπεριφορές φέρεται να βίωσε η Franklin ως γυναίκα εργαζόμενη είναι οικείες σε πολλές σύγχρονες εργαζόμενες. Το απόστημα της πατριαρχίας καλά κρατεί. Κι ίσως μέσα από τη θεατρική αγωγή να δίνεται μια αφορμή για διάλογο και αναστοχασμό πάνω σε ζητήματα εργασιακής καταπίεσης κι έμφυλης βίας. Ιδανική πρόταση και για μαθητές, κυρίως για όσους έχουν επιλέξει τον τομέα σπουδών υγείας.

Γιατί τη ζωή τη ζεις είτε ακολουθώντας τις επιλογές που έκανες είτε ξοδεύοντας χρόνο μετανιώνοντας για αυτές!

Όλες οι πληροφορίες για την παράσταση εδώ