Είδαμε: "Μέχρι να σβήσουν τ' άστρα", σε σκηνοθεσία Β. Θεοδωρόπουλου // Συμπαθητικό αποτέλεσμα με αδύναμη βάση

Ακολουθώντας την πετυχημένη συνταγή των τελευταίων χρόνων ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί εκ νέου ένα σύγχρονο, ξένου συγγραφέα, κείμενο, που πρωτοπαρουσιάζεται στην εγχώρια σκηνή. Μια διαφοροποίηση είναι ότι αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά με μια ισχυρή δυάδα πρωταγωνιστών, αλλά η φετινή επιλογή σχετίζεται με ένα κείμενο πολλών χαρακτήρων, περιστατικών και προεκτάσεών τους. Το τελευταίο θεατρικό έργο της Αγγλίδας Beth Steel ανέβηκε πέρσι από το National Theatre της Αγγλίας, ενώ από το καλοκαίρι παρουσιάζεται και στο West End της Νέας Υόρκης. Η ιστορία εξελίσσεται στην αγγλική επαρχία της θατσερικής εποχής. Επίκεντρό της είναι ένας γάμος, που αρχίζει με τα στιγμιότυπα προετοιμασίας του και η ολοκλήρωσή του θα έχει βγάλει στην επιφάνεια ανομολόγητες επιθυμίες, ψέματα, ρατσιστικά στερεότυπα, την αγωνία και τον αγώνα μιας ομάδας ανθρώπων να ξεφύγουν από τη μοίρα τους και να καταφέρουν κάτι καλύτερο. Τσεχωφική αύρα, αλλά και πνεύμα Οικογενειακής Γιορτής  του Βίντερμπεργκ πλανιούνται. Η οικογένεια σύσσωμη ετοιμάζεται για τον γάμο της μικρότερης εκ των τριών αδελφών. Γαμπρός είναι ο Μάρεκ, ένας Πολωνός μετανάστης, o οποίος, αν και δεν έχει ενσωματωθεί στην τοπική κοινωνία, καθώς είναι ο "ξένος", κατάφερε να δημιουργήσει δική του επιχείρηση. Στην παρέα βρίσκεται και η θεία Κάρολ, αυτοσαρκαστική, πειραχτήρι, άκρως διασκεδαστική. Στο γαμήλιο τραπέζι που ακολουθεί θα συμβούν πολλά και καθοριστικά, τα οποία θα φέρουν την ανατροπή, τη σύγκρουση, αλλά και την ελπίδα στο τέλος.

Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς το πώς εξελίσσονται οι χαρακτήρες, από πού ξεκινούν και πού καταλήγουν, έτσι όπως το κείμενο ξεδιπλώνεται, διαπερνώντας ποικίλα θέματα (κάποια θίγονται επιφανειακά ή έχουν κλισέ περιεχόμενο), αλλά και αναδεικνύοντας την ευρύτητα και την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων, από το χιούμορ ως την ειρωνία, τη -φαινομενική- ηρεμία και τη χαρά, ως την ένταση και τη βιαιοπραγία. Πρέπει, ωστόσο, να επισημάνουμε ότι οι όποιες αρετές του κειμένου αργούν να φανούν -και η σκηνοθετική προσέγγιση, τουλάχιστον στην αρχή, δεν βοήθησε για το αντίθετο-. Για μια τουλάχιστον ώρα παρακολουθούμε έναν λόγο χωρίς δυναμική, δίχως να υποδηλώνει κάτι ή να υποκρύπτει, άνευ μηνυμάτων και ουσίας.Έχουμε μια φλύαρη ιστορία, στην οποία περιμένουμε κάτι να συμβεί, μια κορύφωση, που αργεί να έρθει και αυτό σε πλαίσια θεατρικής οικονομίας είναι παράγοντας σημαντικός για τη συνολική αίσθηση.

Εμφανή είναι και τα χαρακτηριστικά της γυναικείας γραφής: συναισθηματικός λόγος, σε ένα κείμενο ισόποσων χαρακτήρων προβάλλονται περισσότερο και “υπερτερούν” οι γυναίκες, υπάρχει η ενδιάθετη “αγωνία” για την αποκατάστασή τους, οι ανδρικοί χαρακτήρες δρουν περισσότερο συμπληρωματικά, υπό τη σκιά των γυναικείων, ενώ δίνεται ένα τέλος με ποιητικές πινελιές -στην περίπτωσή μας λειτουργεί κάπως αλλόκοτα σε σχέση με ό,τι άκρως ρεαλιστικό έχει προηγηθεί-.  

Πολύ καλές όλες οι ερμηνείες (Χάρης Γρηγορόπουλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Μαρία Κατσιαδάκη, Σύρμω Κεκέ, Υακίνθη Κωνσταντοπούλου, Δαυίδ Μαλτέζε, Μαντώ Μιχαλιού, Ελίνα Ρίζου, Χρίστος Στυλιανού, Κώστας Φλωκατούλας) αποδίδουν με επιτυχία κυρίως τη συναισθηματική μετάπλαση των ηρώων του κειμένου, τις εξάρσεις τους και το ευμετάβολο της ζωής τους (εμφανής εδώ η συνδρομή της μετάφρασης των Σωτηριάδου - Γαλέου. Εντός κλίματος τα κοστούμια του Πάρι Μέξη και το λειτουργικό σκηνικό που πρότεινε.

Σύνολο: ένα σύγχρονο, πρωτοπαρουσιαζόμενο κείμενο, το οποίο, αν και αργεί να εξελιχθεί και να καταστεί ενδιαφέρον, θίγει πολλά ζητήματα, που, τόσο η σκηνοθεσία, όσο και οι ερμηνείες τα ανέδειξαν, καταλήγοντας σε ένα συμπαθητικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, οι προσδοκίες μας ήταν υψηλότερες.

Ταυτότητα της παράστασης και εισιτήρια: εδώ