Είδαμε: "Kontakthof" της Pina Bausch // Ένα πολύτιμο δώρο από το Εθνικό Θέατρο

 Το Kontakthof  -πρεμιέρα στις 9 Δεκεμβρίου 1978 στο Βούπερταλ- αποτελεί σταθμό της αρχικής περιόδου της σπουδαίας χορογράφου Pina Bausch. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1988 στο Ηρώδειο.

Η τωρινή σκηνική αναβίωση τελεί υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση των Josephine Ann Endicott, μέλους της αρχικής διανομής του 1978 και επί χρόνια βοηθού της Bausch και του Δάφνι Κόκκινου, μέλους του Tanztheater Wuppertal και επίσης βοηθού της Bausch από το 1993, σε συνεργασία με την Anne Martin, ομοίως μέλος της αρχικής διανομής και τον Scott Jennings, διευθυντές προβών του Pina Bausch Foundation. Την ιστορική αυτή αναβίωση, που είναι αλήθεια ότι η αναγγελία της μας είχε κρατήσει σε επιφύλαξη κατά την ανακοίνωση του προγράμματος του Εθνικού από τη νέα καλλιτεχνική διεύθυνση τον περασμένο Μάιο και μάλιστα ως θέαμα της Κεντρικής Σκηνής, χειροκροτήσαμε από καρδιάς με θέρμη, παρακολουθώντας την να “αναγεννιέται” αυτή τη φορά από ελληνικό θίασο. Αν και λείπει μια βασική ιστορία, δεν απουσιάζει η κεντρική ιδέα, καθώς γίνεται σαφές ότι η χορογραφημένη συνύπαρξη των 23 ερμηνευτών σχετίζεται με την επαφή στις ανθρώπινες σχέσεις: τον πόθο, την επιδίωξη, τη δυναμική της γλώσσας του σώματος, το φλερτ, το ρίσκο, την τρυφερότητα, τον φόβο, την απογοήτευση, την απόγνωση, τη μοναξιά. Πρόκειται για μια παράσταση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εποχής, με έντονα τα στοιχεία καμπαρέ, με ρυθμούς τάνγκο, swing, τσάρλεστον, rock and roll, βαλς, η οποία αφηγείται ταυτόσημες ιστορίες επιθυμίας ένωσης των σωμάτων. Αν θα έπρεπε να οριστεί μια κοινή θεματική όσων εξελίσσονται αυτή θα μπορούσε να τιτλοφορείται  “συνάντηση”, όπου παρακολουθούμε στάδιά της, την επιδίωξη, την προετοιμασία, την επίτευξη, ή και την αποτυχία της. Η επιθυμία για σμίξιμο είναι ευδιάκριτη, είτε πρωταγωνιστούν τα δύο φύλα, είτε ομάδες ατόμων. Ο στόχος σε κάθε περίπτωση είναι η λαχτάρα της συνύπαρξης, που μέσα από τις περιπέτειές της φέρει την ζωή, γίνεται η ίδια ζωή. Συναισθήματα έντονα, που προκαλούν γέλιο, κλάμα, με έναν λόγο βασικές πτυχές του ανθρώπινου βίου, με τις καλές και κακές του στιγμές, αφήνοντας τελικά ελεύθερο τον θεατή να βυθιστεί μέσω μιας ενορχηστρωμένης βιωματικής τελετής, άρτιας κινησιολογικά εμπειρίας, με εικόνες εξαίσια συντονισμένες σε προσωπικούς του συνειρμούς. Οι χορογραφημένες στιγμές αποδίδουν αλλά και δημιουργούν δονήσεις, μιλώντας βαθιά στην ψυχή του καθενός. Σαγηνευτική είναι λόγου χάρη η σκηνή με τους δύο νέους, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, που καθισμένοι στα δύο άκρα της σκηνής πασχίζουν να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους, έχοντας να ξεπεράσουν ποικίλα εμπόδια, πέρα από την απόσταση, τον ηθικό δισταγμό, τη νεανική ατολμία, την έλλειψη εμπειρίας. Σαν απόσπασμα που ξεπηδά από ποιητική ανθολογία και ας μένει τελικά ατελέσφορος ο πόθος. Αλλά και εκείνο το στιγμιότυπο της ταυτόχρονης εξιστόρησης ερωτικών περιπετειών από το σύνολο των ερμηνευτών, λειτουργώντας σαν λυτρωτική βαβέλ που απελευθερώνει, αναδεικνύοντας την τρικυμία της αγάπης, τον αγώνα και την αγωνία για την πραγμάτωσή της. Τα αμπιγιέ κοστούμια και το λιτό σκηνικό, που παραπέμπει σε χορευτική σάλα αλλοτινής εποχής, τα γερμανικά τραγούδια του μεσοπολέμου (ίσως η μετάφρασή τους με υπότιτλους βοηθούσε στη μεγαλύτερη αλληλουχία μουσικής και δρώμενου), όλα λειτουργούν έξοχα στη δημιουργία ατμόσφαιρας και στον συνυποδηλωτικό χαρακτήρα της παράστασης.

Σύνολο: Μπορεί να μην ήταν τα λόγια, αλλά η γλώσσα του σώματος, ο αέναος αυτός τρόπος επικοινωνίας, ο οποίος δεν γνωρίζει όρια και περιορισμούς, που αφηγήθηκε τόσο ζωντανά και συνάμα παραστατικά μιια ευαίσθητη, αλλά και σε στιγμές μαινόμενη πορεία αναζήτησης της επαφής. Σπάνια παράσταση, υψηλότατης αισθητικής, έξοχη στιγμή, λυρική, που λειτουργεί ως δώρο ψυχικής ανάτασης για τον θεατή.

Ταυτότητα της παράστασης: εδώ   Εισιτήρια: ΕΔΩ