Είδαμε: «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, πρεμιέρα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου / Ας ανοίξουν οι ουρανοί...

Ασφαλώς στη θεατρική πραγμάτευση χωρούν όλα, καταγγελτικοί συμβολισμοί, ιστορίες πληθυσμιακών ομάδων, κρίσεις ποικίλων μορφών. Η θεατρική σκηνή, ορθώς, είναι ένας από τους κατεξοχήν χώρους για να εκφραστούν όλα τα -κακώς κυρίως- κείμενα της κάθε εποχής, που ιδιαιτέρως σήμερα αφθονούν. Κάπου, όμως, ανάμεσα σε όλα αυτά, πρέπει να αναζητήσουμε και εκείνο το νόημα του θεάτρου, ίσως το πιο ατόφιο, αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στις αγνές του πηγές: τον μύθο και τη φαντασία. Ένα ακριβώς τέτοιο παράδειγμα ήταν η πρεμιέρα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, με τον Γιάννη Χουβαρδά να σκηνοθετεί την Άλλη πλευρά της Καταιγίδας, μια πρωτότυπη σύνθεση, όπου η σαιξπηρική Καταιγίδα -Τρικυμία ειδάλλως-  συναντά το Χόλυγουντ της Χρυσής Εποχής.

Η κύκνεια σαιξπηρική Καταιγίδα μεταφέρεται σε σύγχρονο περιβάλλον, ένα κινηματογραφικό στούντιο, και εκεί αναπλάθεται και εμπλέκεται με το τελευταίο -ανολοκλήρωτο- έργο του κινηματογραφιστή Όρσον Ουέλς, Η άλλη πλευρά του ανέμου. Δύο μύθοι από διαφορετικούς αλλά παράλληλους κόσμους, του θεάτρου και του σινεμά, συνενώνονται. Δύο τελευταίες δημιουργίες -μάλλον όχι τυχαία επιλογή- παίρνουν μια νέα υπόσταση: ο Πρόσπερο μετατρέπεται σε Όρσον Ουέλς, το έρημο νησί που θα καταφύγει μετά την προδοσία του αδερφού του παίρνει τη μορφή ενός εγκαταλελειμμένου χώρου γυρισμάτων της Sycorax  -όνομα της μητέρας του σαιξπηρικού ήρωα Καλιμπάν-, η προδοσία που θα ορίσει το τέλος της καριέρας του σχετίζεται με παρέμβαση στο φιλμ του, η εκδίκησή του θα έρθει μέσα από «μαγικά τεχνάσματα», εν προκειμένω κινηματογραφικά εφέ, ενώ όλοι οι ήρωες που παρελαύνουν επί σκηνής είναι σπουδαίες κινηματογραφικές μορφές, καθώς και συνεργάτες του σκηνοθέτη, κάνοντάς μας να υποκλιθούμε σε αυτόν τον ονειρώδη συνειρμό που ταυτίζει τόσο επιτυχώς και ταυτόχρονα με φαντασία χώρους, εν προκειμένω θέατρο και σινέμα -live σκηνική δράση και δια οθόνης στην παράσταση-, δημιουργίες διαφορετικών αιώνων. Ενώπιόν μας, λοιπόν, σε μια σύντομη αναδρομή-καταγραφή των κινηματογραφικών ειδών εποχής (νουάρ, μιούζικαλ, κομεντί, τρόμου κ.ά.) τα μυθικά πρόσωπα που συναντάμε είναι πολλά: ο Φρεντ Αστέρ (Φερντινάντο), η Τζίντζερ Ρότζερς (Μιράντα), ο Πίτερ Λόρε (Κάλιμπαν), ο Χοντρός (Στέφανο) και ο Λιγνός (Τρινκούλο), ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (Αντόνιο), η Ρίτα Χέιγουορθ (ως Γκονζάλα -κινηματογραφικό σύμβολο που λειτουργεί ανεξάρτητα από το σαιξπηρικό κείμενο), ο Γκάρι Γκρέιβερ, πιστός οπερατέρ του Ουέλς (Άριελ) κ.ά.

Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη απλώνεται σε ολόκληρη την τεράστια σκηνή του χώρου Δ της Πειραιώς 260 -πρακτικά αυτό δυσκολεύει κάπως την παρακολούθηση από τους θεατές των μπροστινών ιδίως καθισμάτων, ειδικά σε σκηνές ταυτόχρονης, πέραν του ενός χώρου, δράσης-, ο χώρος μετατρέπεται σε ένα μεγάλο στούντιο, με φώτα, κάμερες και ο θεατής μεταφέρεται αβίαστα στον γοητευτικό κόσμο του backstage. Ασφαλώς οι συνειρμοί που πρέπει να κάνει κάποιος για να βρει τους κοινούς τόπους των δύο κόσμων, του Σαίξπηρ και του Ουέλς, είναι πολλοί, προϋποθέτουν καλή γνώση για τον καθένα από αυτούς -δύσκολο εγχείρημα για έναν μέσο θεατή- και στην κάπως μεγάλη πορεία της παράστασης (150 περίπου λεπτά) μπορεί κάπου να χαθεί, κάπως να κουραστεί. Ωστόσο, αφήνοντας αυτό κατά μέρος, η μαγική, σχεδόν μυσταγωγική, ατμόσφαιρα δεν αργεί -εξαρχής σχεδόν- να δημιουργήσει το αληθοφανές σε μια δουλειά που συνολικά αποτυπώνεται ως υψηλότατων -σκηνοθετικών, ερμηνευτικών, τεχνικών- προδιαγραφών, στην οποία πρέπει να συντονιστούν πολλά και -εκ του αποτελέσματος- τα πάντα, ως την τελευταία λεπτομέρεια, λειτουργούν με αξιοθαύμαστη εντέλεια, ενώνοντας διαφορετικά σύμπαντα, δημιουργώντας ένα συμπαγές μείγμα, που πέρα από το φαντασμαγορικό και το φαντασιακό εμπεριέχει και βαθύτερα νοήματα, τη σημασία της τέχνης, την αγωνία αλλά και τον αγώνα του καλλιτέχνη να διατηρηθεί μέσα σε αυτή, -ενδεχομένως- έναν προσωπικό “απολογισμό” του Γιάννη Χουβαρδά ή/και μια προσωπική ανάγκη του να εκφράσει αυτό το καλλιτεχνικό “άγχος”, δίνοντας το βήμα στο τέλος των όσων μαγικών και εξωλογικών έχουν προηγηθεί στον γηραιό Γιάννη Βογιατζή για να εκφράσει τη δική του διαδρομή στον κόσμο της τέχνης, “φωνάζοντας” άρρητα γλυκόπικρες αλήθειες (και αφήνοντάς μας ένα χαμόγελο για εκείνο το αγόρι που τον επανέφερε…). Εύσημα αξίζουν σε όλους τους ηθοποιούς για το ακριβές του θεάματος:  Αλέξανδρος Μυλωνάς (Όρσον Γουέλς-Πρόσπερο), Έκτορας Λυγίζος (Γκάρι Γκρέιβερ-Άριελ), Δημήτρης Πιατάς (Πίτερ Λόρε-Κάλιμπαν), Άλκηστις Πουλοπούλου (Ρίτα Χέιγουορθ-Γκονζάλα), Ελένη Μπούκλη (Τζίντζερ Ρότζερς-Μιράντα), Αντώνης Μυριαγκός (Τζέιμς Κάγκνεϊ-Σεμπαστιάνο), Δημήτρης Παπανικολάου (Βίνσεντ Πράις-Αλόνσο), Δημήτρης Πασσάς (Φρεντ Αστέρ-Φερντινάντο), Χάρης Φραγκούλης (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ-Αντόνιο), Άρης Μπαλής (Σταν Λόρεν-Τρινκούλο), Πυγμαλίων Δαδακαρίδης (Όλιβερ Χάρντι-Στέφανο). Σημαντική και η συμβολή των τόσο ταιριαστών κοστουμιών της Ιωάννας Τσάμη, της -διακριτικής κατά κύριο λόγο- μουσικής του Θοδωρή Οικονόμου, των βίντεο του Παντελή Μάκκα, των φωτισμών του Σίμου Σαρκετζή.

Αν σε ένα φεστιβάλ κύρους πρέπει πρωτίστως να υπάρχει χώρος για νέες ιδέες, συνθέσεις, συλλήψεις, καμωμένες χωρίς ευτέλεια ή εκπτώσεις, η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα, που πέρα από πετυχημένη έναρξη μένει να αποδειχθεί και ως μια από τις καλύτερές του στιγμές.

ταυτότητα παράστασης - εισιτήρια:

https://aefestival.gr/festival_events/i-alli-pleyra-tis-kataigidas/