Είδαμε: "Γιοι και κόρες" του Γ. Καλαβριανού // Μια χειροποίητη -γλυκύτατη- παράσταση για την ιστορική μνήμη

Ποια είναι τα συστατικά της ιστορικής μνήμης; Τι συνθέτει το παρελθόν; Πόσο σημαντικές μπορεί να είναι αλλοτινές ιστορίες απλών ανθρώπων; Άτομα αφανή, που δεν βρήκαν θέση στην καταγεγραμμένη ιστορία, απέκτησαν, ωστόσο, ξεχωριστή  πυγμή στις ενθυμήσεις των δικών τους. Σε αυτούς τους “διακριτικούς” ήρωες και στις γλυκόπικρες ιστορίες τους οφείλεται εν πολλοίς η εξέλιξη της εθνικής ζωής, σημαδεμένης κυρίως από την αφετηρία της, το εμβληματικό γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής.

Ήταν μια δουλειά που, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, πριν δεκατέσσερα χρόνια, προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Θέτοντας στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις περιπέτειές του, κατάφερε να συγκινήσει για την αυθεντικότητα των χαρακτήρων της, καθώς αποτέλεσε προϊόν αυθόρμητου, πηγαίου λόγου (οι ιστορίες που ακούγονται είναι αληθινές, με πρωταγωνιστές υπαρκτούς). Όπως και τότε, έτσι και τώρα στην επανασύστασή της ο Γιάννης Καλαβριανός, στηριζόμενος σε μαρτυρίες ηλικιωμένων, παραθέτει ντοκουμέντα με γεγονότα στα οποία πρωταγωνιστούν, φέροντάς τα στην επιφάνεια κυρίως ως αναδιηγήσεις των απογόνων τους. Μια και κοινή ήταν η ερώτηση για την αφετηρία του ταξιδιού της ενδοσκόπησης, «Ποια μοναδική ιστορία θα ξεχωρίζατε από όλη σας τη ζωή;».  Από την καταγραφή των εκατοντάδων μαγνητοσκοπημένων συνεντεύξεων επιλέχθηκαν αφηγήσεις που βρίσκονται σε συνάφεια με καταγεγραμμένα ιστορικά γεγονότα. Με άλλα λόγια η ατομική μαρτυρία-μνήμη αποδεικνύεται παραλλαγή του κοινού συλλογικού βιώματος. Δώδεκα ιστορίες, διανθισμένες με χιούμορ, σκιαγραφούν πτυχές της ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας, ξεκινώντας από την απώλεια της Μικρασίας και φτάνοντας μέχρι την πανδημία (προσθήκη στη νέα εκδοχή της παράστασης). Στιγμές ξεχωριστές, λύπης, χαράς, ανάμεικτες, με απώλειες, κατακτήσεις, νίκες και ήττες. Ένας “ανεπίσημος” τρόπος αφήγησης της “επίσημης” ιστορίας, που δεν πλαισιώνεται από σημαντικά, πομπώδη γεγονότα, αλλά από νοσταλγικές, προσωποκεντρικές αναμνήσεις, οι οποίες αναδεικνύουν τον άνθρωπο που αγωνίζεται, με τα καλά και τα κακά του καμώματα. Έχουμε, λοιπόν,  ήρωες προσηνείς, πιο οικείους, πιο ατόφιους από εκείνους των σελίδων της Ιστορίας. Εξάλλου, από αρχαιοτάτων χρόνων, άλλοι είναι εκείνοι που γράφουν την Ιστορία και άλλων τελικά το όνομα μένει σε αυτή. Θα μπορούσαμε να δούμε το εγχείρημα και ως μια προσπάθεια αποκατάστασης αυτής της “αδικίας”.

Δεν είναι βέβαια όλες οι ιστορίες της ίδιας δυναμικής, ορισμένες είναι περισσότερο επιφανειακές, ενώ η πλάστιγγα γέρνει στην εποχή του Εμφυλίου. Χτίζεται, ωστόσο, ένας διακριτικός σπονδυλωτός κορμός αφηγήσεων, που υποστηρίζεται θαυμάσια από την  ομάδα των νέων ηθοποιών (Μαρία Κωνσταντά, Γιάννης Μαστρογιάννης, Ζωή Μυλωνά, Δήμητρα Ονουφριάδου, Βασίλης Τσαλίκης). Όλοι τους ανταποκρίνονται εξαιρετικά σε ένα σύνολο δεξιοτήτων, όπως η μουσική, το τραγούδι, ο χορός και βέβαια η ερμηνεία. Ευφάνταστο το τεράστιο σκηνικό (Μαρία Καραθάνου) με τις εκατοντάδες αντίκες, αναμοχλεύει βιώματα και μνήμες.

Σύνολο: ένα αβίαστο ταξίδι στον χρόνο, στα συναισθήματα, στις επιθυμίες -ατελέσφορες και μη-, με μια λέξη στην ζωή. Μια παράσταση χειροποίητη, διασκεδαστική, με τρυφερότητα, συγκίνηση και νοσταλγία, από την οποία βγαίνεις με ένα πλατύ χαμόγελο.

Ταυτότητα παράστασης & εισιτήρια : ΕΔΩ