Είδαμε "Ατυχές πήδημα ή παλαβό πορνό" στο ΠΛΥΦΑ / Με δύναμη από το σινεμά!

Στην ταινία του Ρουμάνου Ζουντέ, στην οποία βασίζεται η θεατρική μεταφορά που παρακολουθήσαμε στο ΠΛΥΦΑ, η υπόθεση ξεκινά από ό,τι γλαφυρά περιγράφει ο τίτλος: μια ερασιτεχνική αυτοκινηματογράφηση της ερωτικής περίπτυξης ενός ζευγαριού, που γρήγορα όμως παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, καθώς το βίντεο  ανεβαίνει σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στο δεύτερο -εμβόλιμο- μέρος του φιλμ παρακολουθούμε τον περίπατο της ηρωίδας στους δρόμους του Βουκουρεστίου την εποχή της καραντίνας, στην ουσία όμως έχουμε έναν πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό της ρουμάνικης ιστορίας, που λειτουργεί γενικευμένα ως περίληψη του δυτικού πολιτισμού. Στο τρίτο και καταληκτικό μέρος η δράση μεταφέρεται στο προαύλιο ενός σχολείου. Εκεί έχει στηθεί ένα λαϊκό δικαστήριο αποτελούμενο από συναδέλφους της δασκάλας και γονείς, που αξιώνουν ως επιβεβλημένη τιμωρία την απομάκρυνσή της. Με την ιδιαίτερη αυτή ταινία - κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2021- ο Ζουντέ στηλιτεύει τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό, ως αποτέλεσμα ενός συστήματος που στηρίζεται στο συνονθύλευμα του χριστιανισμού, του καπιταλισμού και του κομμουνισμού, στην κατάχρηση εξουσίας, που οδήγησαν τη Ρουμανία στον θυμό και τη σύγχυση.

Το ενδιαφέρον υπερφορμαλιστικό σενάριο του Ζουντέ διασκευάστηκε με επιτυχία από την Κατερίνα Παπαναστασάτου, προσδίδοντάς του αρκετές πινελιές από την ελληνική πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθεί ένα ζωηρό κείμενο, που επιδιώκει να προσεγγίσει τα όρια ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο, το κατά πόσο αυτά αίρονται όταν οι κοινωνικοί ρόλοι υπαγορεύουν συγκεκριμένες συμπεριφορές. Η σκηνοθεσία γοργών ρυθμών του Σωτήρη Ρουμελιώτη ανέδειξε τη δουλειά της διασκευής, δημιουργώντας την αίσθηση του κουμφούζιου, έτσι όπως προκύπτει όταν η αυτοπροβολή και οι ενδόμυχες συντηρητικές καταβολές παραμερίζουν κάθε δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής, αναδεικνύοντας το επίπλαστο της προοδευτικότητας. Ενσωματωμένοι στη συνθήκη του δημόσιου κανιβαλισμού οι  Άγγελος Ανδριόπουλος, Ελένη Βαΐτσου, Ελένη Δαφνή, ο καταιγιστικός Σπύρος Σουρβίνος, με τη δική τους δυναμική -θα προτιμούσαμε με λίγο χαμηλότερους τόνους- συγκροτούν το άτυπο «λαϊκό» δικαστήριο. Μέσα από αλληλοεπιθέσεις, κωμικές ενίοτε εκρήξεις, έκφραση στερεότυπων, αναλύσεις και υποθέσεις σεξιστικού περιεχομένου, αλλαγή εκτιμήσεων και ανατροπές καταλήγουμε σε τρεις ολότελα διαφορετικές εκβάσεις της ιστορίας μας, που φέρουν και μια αλλιώτικη τύχη για την "κατηγορούμενη".

Μια φρέσκια, ωραία έκπληξη, η παράσταση αυτή στο ΠΛΥΦΑ, με νεανική πνοή, που παρά το θέμα της δεν προσφεύγει σε διδακτισμούς. Καλά οργανωμένη, με πίστη από τους συντελεστές της, είναι μια δουλειά με άποψη, που αξίζει να την εντοπίσει και να την προσέξει κανείς στον θεατρικό λαβύρινθο. 

Πληροφορίες για την παράσταση και εισιτήρια: ΕΔΩ