Διαβάσαμε: «Χωριστά Δωμάτια» του Πιερ Βιτόριο Τοντέλι | Εκδόσεις Πόλις

Με κάδρο την Ευρώπη της δεκαετίας του ’80, η οποία ταλανίζεται από τη «μάστιγα» του AIDS, το οποίο δεν κατονομάζεται επακριβώς, σχεδιάζεται το πορτρέτο ενός θυελλώδους νεανικού έρωτα μεταξύ του Λέο και του Τόμας. Για την ακρίβεια, ο Λέο στοχάζεται και αφηγείται ακόμη μια ιστορία αγάπης, που τον έχει μετατρέψει σε ένα άδειο κουφάρι. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του πρόωρου χαμού του αγαπημένου του Τόμας.

Έτσι, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να επαναπροσδιοριστεί και να ανακάμψει διαμορφώνοντας τις δικές του αντοχές και τους μηχανισμούς άμυνας που είναι απαραίτητοι σε έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους, παγίδες και μοναξιά. Είναι απαραίτητοι ειδικά σε έναν κόσμο που δε θυμίζει σε τίποτα την άγρια ευαισθησία και την ποιητικότητα της σχέσης του με τον Τόμας.

Ο Λέο μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος Ιταλός συγγραφέας αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν του. Άλλωστε πώς να ξεχάσει το πηγάδι από όπου ανασύρει το νερό της γραφής του και ολόκληρης της ύπαρξής του; Περιφέρεται σε μια Ευρώπη που αλλάζει, ανακαλώντας τις αναμνήσεις του από τη σχέση του με τον Τόμας. Οι δυο τους βίωσαν το άγγιγμα του παράφορου έρωτα που τους έκανε να νιώθουν ξέγνοιαστοι και ανέμελοι, σε μια άλλη εποχή.

Ο Λέο περιφέρεται από πόλη σε πόλη, με μία βαλίτσα από ρούχα αλλά και άλλη μία με ρούχα, με τη δισκογραφία των Smiths να τον συντροφεύει και να υπενθυμίζει ότι η μουσική είναι ένα πρόσκαιρο φάρμακο απέναντι στη μοναξιά και την απομάγευση του κόσμου. Το Μιλάνο, η Βαρκελώνη, το Μόναχο, το Λονδίνο, το Παρίσι και άλλα μέρη γίνονται η αφορμή για να ξαναζήσει ο Λέο τις εμπειρίες που έζησε με τον Τόμας και ζουν για πάντα μέσα του. Οι θρησκευτικές αναφορές διεκδικούν και αυτές τον δικό τους χώρο στον μακάβριο και αμείλικτο χορό του θανάτου.

Το μυθιστόρημα του Πιέρ Βιτόριο Τοντέλι είναι μια μελαγχολική αναπόληση, με ποιητικές αναφορές και εσωτερικές διακυμάνσεις, που κατά κάποιον τρόπο, θυμίζει ευτυχώς και δυστυχώς το σήμερα. Το «ευτυχώς» προκύπτει από την υπερδύναμη της αγάπης, η οποία με τη ζωτική της σημασία μπορεί να καταργήσει τον γήινο μανδύα του θανάτου και να αιωρηθεί με τα δικά της ρούχα σε ένα άχρονο σύμπαν. Το «δυστυχώς» προέρχεται από τις κοινωνικές αλλαγές του διεθνούς φάσματος, που συχνά φαίνεται σαν να μην έχουν διαδραματιστεί. Η απόρριψη της διαφορετικότητας αλλά και οι τύψεις που βιώνουν οι εύθραυστες ψυχές, που απλά θέλουν να αναπνεύσουν χωρίς να υπεραναλύσουν την ξεχωριστή τους ταυτότητα, ζουν και βασιλεύουν.

Στα «Χωριστά Δωμάτια», ο χρόνος καταργείται. Η ενατένιση της στιγμής περικλείει την αίσθηση της αιωνιότητας που μόνο ο έρωτας μπορεί να καλλιεργήσει. Δεν πρέπει να παραλειφθούν οι πολλές αυτοβιογραφικές ομοιότητες με τον συγγραφέα, αφού ο πρωταγωνιστής είναι επίσης συγγραφέας, με καταγωγή από το Κορέτζο ενώ δυστυχώς και ο Τοντέλι έχασε τη μάχη και έφυγε από AIDS δύο χρόνια μετά από την κυκλοφορία του μυθιστορήματος.