Διαβάσαμε τον «Μπλε Ήλιο» του Διονύση Μαρίνου | Εκδ. Μεταίχμιο

Είναι αλήθεια τελικά πως όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή; Πόσα χαμένα χρόνια μπορούν να αναδυθούν από το ψυχικό βάθος του ανθρώπου σε μια στιγμή αδυναμίας; Πώς είναι να νιώθεις ότι η ζωή σου γκρεμίζεται; Τελικά οι άνθρωποι προτιμούν την αλήθεια από την ψευδαίσθηση; Πόσο αντέχουν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα;

Ίσως αυτή η ιστορία να μη δίνει κάποια σίγουρη ή τελεσίδικη απάντηση σε αυτά τα αιώνια ερωτήματα. Σε αυτά τα ερωτήματα που αφορούν τα πάθη και τις επιθυμίες των ανθρώπων, τις προβολές και τις αυταπάτες τους. Όμως, η πλοκή αυτού του βιβλίου, πραγματοποιεί μια ενδοσκοπική ανασκαφή στα μύχια της καρδιάς. Θέτει ερωτήσεις παρά αναζητά απαντήσεις. Προβληματίζει αλλά δεν τοποθετείται. Και ίσως να είναι και αυτό η επιτυχία της λυρικής γραφής του Μαρίνου που μας χαρίζει ένα υπέροχο αφήγημα αναφορικά με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Υπάρχουν δύο ζευγάρια. Από τη μία, η Μαριάννα και ο Γεράσιμος που έχουν δύο παιδιά, μια σταθερή και ασφαλή καθημερινότητα. Αυτή η καθημερινότητα, ωστόσο υπονομεύει την ευτυχία της Μαριάννας. Είναι κάτι που δεν την ευχαριστεί αλλά δεν κάνει και τίποτα για να την αλλάξει. Από την άλλη, ο Ιάσωνας και η Κλαίρη, δεν έχουν παιδιά, αλλά ζουν μια παρόμοια καθημερινότητα που δεν τους γεμίζει και δεν τους κάνει πραγματικά χαρούμενους. Όλα αλλάζουν, όταν ο Γεράσιμος νοσηλεύεται ξαφνικά μετά από εγκεφαλικό και οι πιθανότητες να επανέλθει είναι λιγοστές.

Ο Ιάσωνας, είναι συγγραφέας και αναζητά την υπόθεση του επόμενου βιβλίου του. Συμπτωματικά, βρίσκεται μπλεγμένος με τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι ο άνθρωπος που μεταφέρει τον Γεράσιμο στο νοσοκομείο και έτσι, γνωρίζει τη Μαριάννα, μια γυναίκα αρκετά μεγαλύτερη του. Τι γίνεται, λοιπόν, όταν οι ζωές μπερδεύονται και οι πόθοι χειραγωγούν τις αισθήσεις; Θα μπορούσαν η Μαριάννα και ο Ιάσωνας να συνυπάρξουν ή είναι πια πολύ αργά να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή; Πού αρχίζει η ειλικρίνεια και σταματάει η εκτίμηση; Αλήθεια, τι σημαίνει «αγάπη» τελικά και τι "προδοσία";