Διαβάσαμε: «Moby - Κι έτσι διαλύθηκαν όλα» | Εκδόσεις Οξύ

Μπορώ να πω ότι δεν είμαι ο πιο πιστός οπαδός του Moby! Yπάρχουν δουλειές του που μου αρέσουν πολύ και άλλες όχι τόσο. Συγκεκριμένα, προτιμώ την πρώιμη περίοδο του αλλά έχω μείνει έκθαμβος και από την ομορφιά των ambient session. Μπορώ όμως να πω πως από όταν διάβασα το πρώτο του αυτοβιογραφικό βιβλίο, μου κέντρισε το ενδιαφέρον η συγκροτημένη του σκέψη και o εθισμός του για δημιουργία.

Έτσι, δεν έχασα καιρό και διάβασα ακόμα μια προσεγμένη έκδοση από το Οξύ. Όχι απλά ενδυναμώθηκε η θετική μου γνώμη για τον Moby αλλά παρακολούθησα και με ιδιαίτερη προσήλωση όλα τα στάδια της πορείας ενός ιδιαίτερου καλλιτέχνη. Αυτήν τη φορά, ο ήρωας νομοτελειακά οδηγείται σιγά σιγά στην παρακμή ή έστω στην αναμενόμενη πτώση, έπειτα από τη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, που έγινε, αναμφίβολα, με το Play.

Παρακολουθούμε αναδρομικά τη διπλή ζωή του Moby. Η μία αφορά την παιδική και εφηβική του ηλικία και η δεύτερη το τώρα. Οι αναδρομές προσδίδουν έναν νοσταλγικό και συγκινητικό χαρακτήρα στην οικειότητα που δημιουργείται ανάμεσα στον αναγνώστη και τον καλλιτέχνη. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, συμμετέχουμε σθεναρά σε κάθε πτυχή ενός ανθρώπου που θέλει να παράγει έργο και να πλησιάζει τη δική του αλήθεια. Αυτό πραγματοποιείται μέσα από πολλές περιπέτειες. Συγκεκριμένα, ο ήρωας τράβα τη δική του Οδύσσεια, επιβιώνει μέσα από πολλές αναμετρήσεις με εσωτερικούς δαίμονες, εξάρτηση, αλκοόλ, ναρκωτικά, για να καταλάβει ότι η επιτυχία και η αναγνώριση δε γεμίζουν κανέναν εσωτερικό κενό. Ταυτόχρονα, οι ατελείωτες βραδιές αχαλίνωτου σεξ βυθίζουν ακόμα περισσότερο τον χαρακτήρα στη μαύρη άβυσσο από όπου πιστεύει ότι δεν πρόκειται να βγει ποτέ.

Ωστόσο, αυτό που κάνει αυτό το βιβλίο ξεχωριστό είναι η ποικιλομορφία που το διακατέχει. Από τη μία, διαβάζουμε για τις αυτοκτονικές τάσεις ενός ανθρώπου που ενώ έχει τα πάντα, στην ουσία δεν έχει τίποτα. Από την άλλη, ακολουθούμε την επίτευξη των ονείρων και των πιο τρελών φαντασιώσεων ενός παιδιού που ξεκίνησε από χαμηλά. Τόσο χαμηλά που η μόνη του παρηγοριά ήταν τα ραγισμένα τραγούδια, για να φτάσει στις πιο ψηλές κορυφές της νέας Υόρκης και τις συναντήσεις με τα είδωλα του όπως ο David Bowie, o Lou Reed, οι New Order, η Donna Summer και πολλοί άλλοι.

Τέλος, μέσα σε όλα αυτά αφουγκραζόμαστε τις πολιτικές τοποθετήσεις ενός καλλιτέχνη, που εκφράζει πάντα την άποψή του, αρνούμενος την όποια κοινωνική επίπτωση. Επιπλέον, αγωνίζεται για έναν κόσμο πιο κοντά στη διατροφική επιλογή του βιγκανισμού ενώ ο λόγος του μπορεί ενίοτε άλλοτε να γίνει θερμός και συναισθηματικός και άλλοτε αιχμηρός και καταγγελτικός. Δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί, το ενδιαφέρον επίμετρο του Στέφανου Τσιτσόπουλου, που αξίζει ανάγνωσης και επαίνων.

Βρείτε το βιβλίο εδώ.