Διαβάσαμε: «Ακούω Φωνές» της Λουκίας Δέρβη| Εκδόσεις Μεταίχμιο

Σπάνια επιδιώκω στις παρουσιάσεις να βάζω πολύ προσωπικές τοποθετήσεις και ψήγματα ή να μιλάω στο α’ ενικό αλλά κατά κάποιον τρόπο η κάθε παρουσίαση αποτελεί μια έκφραση που δομείται φυσικά βάσει της εκάστοτε ιδιοσυγκρασίας και γνώσης. Όσο κυλάει λοιπόν ο χρόνος τόσο πιο έκδηλη μου γίνεται πια η απομυθοποίηση των καλλιτεχνών αλλά και τόσο πιο κοντά έρχομαι στη ματιά τους, σε μια ματιά ξεχωριστή.

Έτσι και αυτήν τη φορά, η σύνδεσή μου, άλλες φορές άμεση και άλλες έμμεση με τα διηγήματα της Λουκίας Δέρβη ήταν ξεκάθαρη. Μπορώ να πω ότι παλιότερα τα διηγήματα δεν ήταν το αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος αλλά τέτοιες και ανάλογες απόπειρες με έκαναν να τα εκτιμήσω παραπάνω και να ανυπομονώ να διαβάσω καινούριες ιστορίες.

Σε αυτήν τη διηγηματική συλλογή οι ήρωες είναι καθημερινοί. Είναι αυτή η ματιά που ανέφερα παραπάνω. Είναι λες και η συγγραφέας βγήκε στον δρόμο και παρατήρησε τα βλέμματα, τις χειραψίες και τις διαδρομές των ανθρώπων ή συνέλεξε δικές της αναφορές ή φαντάστηκε κόσμους μέσα από τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού της παρατηρώντας τον κόσμο.

Το «Ακούω Φωνές» περιλαμβάνει πολλές φωνές. Φωνές μοναχικές, νοσταλγικές, ερωτικές, φιλικές, θυμωμένες, στενάχωρες και χαρούμενες. Οι ήρωες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι ξεχωριστοί και παράλληλα κουκίδες στον πελώριο κόσμο της ανθρωπότητας. Άνθρωποι που ερωτεύονται, προδίδουν, προδίδονται, συνδέονται, δε συνδέονται, άνθρωποι που ζουν και άνθρωποι που νιώθουν λες και έχουν πεθάνει.

Οι ατομικές νίκες και ήττες ίσως αποτελούν και τις εσωτερικές αναταράξεις της σύγχρονης Ελλάδας που έχει ταλανιστεί από την κρίση και την πανδημία. Επομένως, παρόλο που ιστορίες αφορούν διαχρονικά ανθρώπινα ζητήματα, παράλληλα τοποθετούνται σε συγκεκριμένες συνθήκες, αφού είναι συχνά και οι αναφορές σε στοιχεία της σύγχρονης καθημερινότητας όπως τα social media, το Netflix, το lockdown κτλ. Απόλαυσα αυτό ψυχογράφημα της Δέρβη και περιμένω την επόμενη δουλειά της!

Προμηθευτείτε το βιβλίο εδώ.