Διαβάσαμε: «Αγώνες και Μεταμορφώσεις μιας Γυναίκας» του Εντουάρ Λουί | Εκδόσεις Αντίποδες

Για ακόμα μια φορά, ο Εντουάρ Λουί απελευθερώνει τον εαυτό του και απλώνεται στο χαρτί. Για ακόμα μια φορά, δημιουργεί αυτήν την καθηλωτική αίσθηση της ωμής ειλικρίνειας, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και ναυτία. Ίσως κάποιοι να «κατηγορούν» τους αυτοβιογραφικούς συγγραφείς. Αυτούς που αποτυπώνουν κάθε δευτερόλεπτο του περάσματός τους στον πλανήτη με πένα και χαρτί. Όμως, η τέχνη δεν υπάρχει, για να εξυπηρετεί τη ζωή;

Η φωνή της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα, πρέπει να ακουστεί, πρέπει να εκφραστεί, για να μεταφέρει ο καλλιτέχνης τον εσωτερικό του κόσμο και να καταφέρει να ζήσει πιο γαλήνια. Ο ίδιος ο συγγραφέας ισχυρίζεται το εξής : «Μου έχουν πει πως η λογοτεχνία δεν πρέπει ποτέ να μοιάζει με επίδειξη συναισθημάτων κι εγώ δε γράφω παρά μόνο για να κάνω να αναβλύσουν από μέσα μου συναισθήματα που το σώμα δεν ξέρει πώς να τα εκφράσει».

Με γνώμονα, λοιπόν, την ψυχική κάθαρση, ο Λουί πραγματοποιεί ένα ταξίδι στα πρώιμα του χρόνια μέχρι το σήμερα με συνοδοιπόρο τη μητέρα του, τον άνθρωπο που τον έφερε στη ζωή. Μας δίνει τα κιάλια του και παρατηρούμε άλλες φορές σιωπηλά και άλλες εναγωνίως, όμως πάντα με την ίδια ένταση, την εξέλιξη δύο ανθρώπων που επηρεάζουν αναπόφευκτα ο ένας τον άλλον.

Η αγάπη, η εξάρτηση, η εκμετάλλευση, η χειραγώγηση, η χειραφέτηση, το σθένος, είναι έννοιες που βρίσκονται διασκορπισμένες σε όλη την έκταση του βιβλίου. Μπορεί μια γυναίκα να είναι μητέρα, σύζυγος και να φροντίζει παράλληλα τον εαυτό της; Πόση δύναμη χρειάζεται για να σε αγαπάς; Στο όνομα της αυταξίας, είναι δυνατόν να απαγκιστρωθείς από τοξικές καταστάσεις και συμπεριφορές; Τι σημαίνει ανεξαρτησία;

Ο Λουί, που μεταξύ των άλλων, αγαπάει την Ελλάδα και περνά πλέον κάποιους μήνες στην Αθήνα, φαντάζομαι ότι έχει γερό στομάχι, για να ολοκληρώσει ακόμα ένα τέτοιο έργο. Ή μάλλον καλύτερα, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο γερό στομάχι έχει!