Διαβάσαμε: «Άδειος Τόπος» του Γιάννη Νικολούδη | Εκδόσεις Πατάκη

Ο άδειος τόπος απλώνεται παντού. Ο ήρωας μόλις έχει αποφυλακιστεί και στον έξω κόσμο, που είχε ξεθωριάσει μέσα του, δεν υπάρχει κανείς να τον περιμένει. Είναι άδικη η ζωή και η κοινωνία σκληρή. Καταπιάνεται με τις αγροτικές καλλιέργειες και η εργατικότητα είναι η μόνη του αναγκαστική διέξοδος.

Ο κόσμος μετατρέπεται όμως όλο και περισσότερο σε ένα ανθρωποφάγο τέρας που καραδοκεί σε κάθε γωνία για να τον κρίνει και τον αφορίσει. Αυτόν και πολλούς ακόμα, που έχουν ένα κοινό. Η διαφορετικότητά τους γεμίζει τους υπολοίπους με ανασφάλεια και καχυποψία. Είναι διαφορετικοί κάποιοι γιατί κατάγονται από άλλοι χώρα ή γιατί έχουν εκτίσει ποινή φυλάκισης. Ο χαρακτήρας προέρχεται και από τα δύο αυτά γνωρίσματα και δεν μπορεί να πιστέψει ότι η καθημερινότητα μπορεί να γίνει τόσο άσχημη και ανυπόφορη.

Ο Γιάννης Νικολούδης περιπλέκει το κουβάρι της καθημερινότητας ανάμεσα σε εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, οι οποίοι είναι αλληλένδετοι και δεν αντέχουν οι μεν χωρίς του δε. Δηλαδή αν μέσα σου νιώθεις ένα κενό, αυτό απλώνεται και έξω, όπως και το αντίθετο. Όταν οι ενδόμυχες πάλες μπλέκονται με τους αγώνες της βιοπάλες και τα κόμπλεξ της κοινωνίας, τότε η πίστα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη.

Ο ήρωας πνίγεται από τους πολλούς δαίμονες. Η ομιλία του είναι βιαστική και αγχώδης. Οι τόποι είναι άδειοι, αφιλόξενοι και απάνθρωποι. Τα απέραντα χωράφια δε γεμίζουν μόνο από σπαρτά αλλά κυρίως από τις παθογένειες, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της υπαίθρου. Θα ήταν διαφορά τα πράγματα σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο;

Χρειάζεται πυγμή και σθένος, αντοχή και επιμονή, πιάσιμο από οποιαδήποτε ομορφιά, για να προχωρήσεις, όπως συμβαίνει στον ήρωα που ευτυχώς ανακαλεί κάποιες όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. Μέσω αυτών φορτίζεται με θετική ενέργεια και καλλιεργείται ο άδειος τόπος εντός και εκτός του. Θα καταφέρει να μην καταρρίψει μέσα του την αξία της ελευθερίας ή θα εύχεται να είχε παραμείνει εντός των τειχών, μακριά από όλους και όλα;