Magic through the screen vol.2: από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο

Το σινεμά ήταν βουβό, αφού δεν μπορούσε να συγχρονιστεί η μηχανή προβολής του Celluloid με τον ήχο και έτσι έμεινε έως το 1927, όταν προβλήθηκε η πρώτη ομιλούσα ταινία το "The Jazz Singer” με πρωταγωνιστή τον Al Jolson. 

Ακολούθησαν πολλές ταινίες οι οποίες ξαναβγήκαν πολλά χρόνια αργότερα μετά από διαδικασία remake, όπως το γνωστό «έπος» "Ben Hur” που το 1959 ξαναγυρίστηκε ολοκληρωμένο με φωνή. Για την ιστορία πάντως η πρώτη ήταν το 1925 και κυκλοφόρησε το 1987 το τιμητικό soundtrack για την επανέκδοση της βουβής ταινίας που έγραψε ο Carl Davis, θα θέλαμε να τονίσουμε ότι και οι δύο, η πρώτη και η δεύτερη, θεωρούνται αριστουργηματικές και σημείο αναφοράς για το καλό ποιοτικά σινεμά αν λάβουμε υπόψιν μας ότι η δεύτερη κρατούσε την πρωτιά των βραβείων Oscar (12 Oscar), μέχρι τον Τιτανικό που την έριξε από την κορυφή. 

Θα ήθελα να τονίσω την αίσθηση παρηγοριάς και ανακούφισης των ανθρώπων που έζησαν τις δύο αυτές περιόδους, του βωβού και του ομιλώντα κινηματογράφου. Η μετάβαση από την προσπάθεια του ηθοποιού του βωβού κινηματογράφου να πείσει με τις κινήσεις του τον ρόλο που ενσάρκωσε στο να προσθέτει επιπλέον η ομιλία του (“The Artist”, 2011), που καταγράφει τις επιπτώσεις των μεγάλων αστέρων του βουβού κινηματογράφου και πόσο σοκαριστικό ήταν για τους θεατές να ακούσουν όταν τόσα χρόνια θαύμαζαν μόνο δια τις κινήσεις τους ηθοποιούς που θαύμαζαν. 

Παραμένει όμως ένα στοιχείο που ενώνει το παλιό βουβό κινηματογράφο με τον ομιλούντα κινηματογράφο εώς και τις ημέρες μας και αυτό δεν είναι παρά μόνο η θαυμάσια αρμονία της μουσικής επένδυσης της κάθε ταινίας που συνοδεύει όλες τις συγκλονιστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου. Έτσι, η κατηγορία στα δισκάδικα με την ονομασία soundtrack παραμένει η μουσική που αφήνει την φαντασία του κάθε ακροατή απείρως αχαλίνωτη.

Γράφτηκε από τον Όμηρο, από το Breakfast At Neptune, Coni-OnAir.