Φίμωτρο | Ένα ποίημα της Ουρανίας Νικολετοπούλου

Η Ουρανία Νικολετοπούλου μοιράζεται μαζί μας το ποίημα «Φίμωτρο» μ' ένα δάκρυ διαμάντι στην άκρη των ματιών της.

'Αφησα το καλοκαίρι μ’ένα χαμογέλιο.

Υποδέχτηκα το Φθινόπωρο με ένα φίμωτρο.

Μου έκοψε το πρόσωπο στη μέση.

΄Αφησε τα μάτια μοναχά τους να κοιτάζουν σαν χαμένα.

Έναν κόσμο που ο νους κλωτσάει να επεξεργαστεί.

Κι η καρδιά φοβάται να δεχτεί.

Το άλλο σώμα αμήχανο.

Η αναπνοή άπνοη, μισή.

Το στόμα ασφυκτιά άχρωμο, κι ιδρώνει.

Οι λέξεις μισοαρθρώνονται,  το γέλιο λούφαξε.

Συναγερμός στην καρδιά, σινιάλα απόγνωσης στην ψυχή.

Χωρίστηκαν τ’αδιαχώριστα.

Επιβλήθηκαν τ’ αδιανόητα.

Θέλω πίσω την ομορφιά, την αναπνοή μου, τα κόκκινα χείλια μου,

Το γέλιο μου, τα φιλιά, τα χέρια μου ν’αγκαλιάζουν, τους πόθους μου να εκπληρώνονται, να βλέπω όνειρα κι όχι εφιάλτες, να ενωθώ με όλα μου τα κομμάτια, να γίνω πάλι εγώ….

Τα δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου, η φωτιά για να κάψω τα φίμωτρα δεν άναψε ακόμη…..

Συγγνώμη ΖΩΗ!