«Οι ζωγραφιές: Χορός σε έξι κινήσεις» του Γιάγκου Ανδρεάδη

Tο Βooze υποδέχεται την ατομική έκθεση ζωγραφικής του Γιάγκου Ανδρεάδη με τίτλο «Οι ζωγραφιές: Χορός σε έξι κινήσεις». Οι ζωγραφιές είναι κρυμμένες βαθιά κάτω από τα λόγια. Κοντά στη μουσική που ξυπνά όταν κατά λάθος πάρουμε τον σωστό δρόμο προς το φως. Από το παράθυρο της οδού Σίνα 60, μπαίνουν οι φωνές των παιδιών που μαζεύονται στο προαύλιο του Γαλλικού Ινστιτούτου. Πρωί. Σε αφήνω στο κρεβάτι και σχεδιάζω με ένα μικρό κόκκινο μαρκαδόρο. Το πιο άγριο όνειρο που είχα δει, τολμά να βγει στο φως. Στην ράχη ενός φλιτζανιού, κινέζικες μορφές περιμένουν το αναπότρεπτο. Ένα πράσινο ηλεκτρικό ρεύμα τις διαπερνά. Φόβος.  Ένα παιδί μετρά την απουσία της Μάνας στον καθρέφτη. Καμποτίνοι ρητορεύουν στη σκηνή. Χαφιέδες καραδοκούν σε σκοτεινούς δρόμους. Η μάνα μου γλυκύτατη θρηνεί ώσπου το πρόσωπό της σπάει συντρίμμια. Από κάτω με κεραυνοβολεί  η μάσκα της γοργόνας που θα με σπαράξει. Το ίδιο βράδυ πιάνω τα κραγιόνια. 

Χρώματα. Κόκκινο αναζητά το άλλο κόκκινο, απαλό γαλάζιο συναντά το σκοτεινό μαβί. Σχήματα. Τρίγωνο, τετράγωνο, κύβος και κόλουρος κώνος συναντούν τον κύκλο και την σφαίρα εκεί όπου λάμπει στο μάγουλο σου το φως, κατεβαίνοντας  στο σαγόνι και μετά στον λαιμό. Στα τρίσβαθα κρυμμένος ένας χορός και κανένας – ξαφνικά το χέρι χορεύει, το πινέλο χορεύει και  κανένας δεν είναι να μας διδάξει, κανείς μας δεν ξέρει τι είναι χορός. Κλείνω τα μάτια. Παρακαλώ να κοιμηθώ, να γίνω κανονικός. σοβαρός άνθρωπος, αλλά το ένα σχήμα ξυπνάει το άλλο σχήμα, ατέλειωτη αλυσίδα από χρώματα/σχήματα, που κάποιος άλλος επιμένει να ζωγραφίζει χωρίς να με λυπηθεί.   

Μήνες μετά. Οι δυο μας στη Μυτιλήνη. Δεν έχουμε ακόμη δει τον Θεόφιλο στην Βαρειά. Και όμως ξέρω. Αυτό τον κόκκινο βράχο στην στροφή του δρόμου τον έχει σίγουρα ζωγραφίσει ο Θεόφιλος. Στο μικρό δωματιάκι ζωγραφίζω με τέμπερες τα λιόδεντρα στον ελαιώνα μπροστά στο μουσείο. Τα φύλλα, αλλιώτικά από τα πραγματικά, μεθυσμένα από το φως. Πέρασμα από το σκοτάδι στο φως. Αυτός ο χορός. Σκοτάδι και φως. Τότε και τώρα, σε έξι κινήσεις. 

Κίνηση πρώτη: Φωτισμός δωματίου ή νυκτερινού δρόμου: Προσωπεία μορφάζουν, χαφιέδες με καμπαρντίνες πολιορκούν, πληγωμένα κορμιά. Χρώματα από αλλού. 

Κίνηση δεύτερη: Το μέσα και το έξω Αιγαίο αψηφά τα σκοτάδια. Τόσο πραγματικό που γίνεται μεταφυσικό. Συλλαβίζουμε μία άλλη γλώσσα κύμα το κύμα. Το λουλάκι και χοντροκόκκινο βάφουν όνειρα. Ο κόσμος όπως θα ήταν αν. 

Κίνηση τρίτη: Αντικαρκινικό Μεταξά. Η Μένη μόνη με τον ήλιο που δύει. Μόνη  στη νύχτα. Ο θάνατος κόκκινη  σταλαγματιά κυλά από το σωληνάκι του καθετήρα. Ένας σκύλος γαβγίζει τον θεό.                   

Κίνηση τέταρτη: Εδώ τα παγώνια πετούν. Πάνω από δέντρα πανύψηλα παγώνια μαλώνουν  με τα σύννεφα. Μάνα μου Ινδία. Οι χώρες που δεν πήγαμε σε μια σταλαγματιά νερό. 

Κίνηση πέμπτη: Αναστενάρια. Η μια γενιά μετά την άλλη μιλάμε με τα αναμμένα κάρβουνα. Ο αρχιαναστενάρης Γιαβάσης χορεύοντας γύρω από την τρύπα που άνοιξε ο Οδυσσέας με το σπαθί στον Άδη για να πιουν το αίμα της θυσίας οι ψυχές. Το παραπάνω που μπορείς όταν, όπως μας ζητά ο Ηράκλειτος θα γίνεις ό,τι είσαι.

Κίνηση έκτη: Μαθήματα πυροβασίας στο Μάτι. Εκατό αποτυχόντες και εμείς μετεξεταστέοι. Λευκές μορφές έρχονται το βράδυ και μας ρωτούν.

Εγκαίνια: Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019 και ώρα 20:00