AnthropoGeography | VAGELIS POULIS

Τα αστικά τοπία του Βαγγέλη Πουλή είναι βαμμένα στο γαλακτερό ασήμι της σελήνης, στα κιτρινωπά φώτα της νύχτας, στα πράσινα και στα χάλκινα των αντανακλάσεων. Οι μορφές του μοιάζουν να προέρχονται από μια πινακοθήκη κινηματογραφικών ηρώων, είναι άλλοτε βυθισμένες στις λίμνες της ανυπαρξίας και άλλοτε στον αφρό μιας στιγμιαίας αυτοσυνειδησίας. Ολα τα βλέμματα συνθέτουν το σύμπαν μιας παράλληλης πολιτείας, σαν να είναι κάτοικοι των «Αόρατων Πόλεων» του Καλβίνο ή σαν να βγαίνουν υπνωτισμένοι από τα αθέατα μονοπάτια ενός μυστικού κήπου. Υπάρχει αίσθημα μυστηρίου που τυλίγει με γάζες την ερμηνεία όσων αγγίζει το βλέμμα.

Ο Βαγγέλης Πουλής, όπως λέει ο Νίκος Βατόπουλος, μοιάζει με εκείνους τους ιχνηλάτες των αστικών εμπειριών, που αποζητούν τον θρυμματισμό του προφανούς. Οι φωτογραφίες του αφηγούνται, έχουν τη δύναμη των συνειρμών που μπορεί να πηγάζουν από μουσικές που δεν ακούγονται και από κτίρια που φανταζόμαστε. Είναι φωτογραφίες με την υγρασία των μητροπόλεων, σκηνές από τα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, από γκράφικ νόβελ του αμερικανικού Μεσοπολέμου, από καφενεία των Βαλκανίων και από γέφυρες των πόλεων που ζουν ανάμεσα σε ποτάμια και διώρυγες. Είναι ένας κόσμος στην κόψη μιας ψευδαίσθησης.