Αφιέρωμα στη Σίλεια Δασκοπούλου 1936-2006

«Πολλοί φίλοι νομίζουν ότι μου κάνουν κοπλιμέντο λέγοντας ότι είμαι μία από τις καλύτερες Ελληνίδες ζωγράφους. Άλλοι πάλι, λένε ότι είμαι η πνευματωδέστερη ζωγράφος και ξέρω ότι εννοούν η πιο πνευματώδης από τις γυναίκες, γιατί, από όλους τους ζωγράφους μαζί, είναι πασίγνωστο ότι ο πνευματωδέστερος είναι ο Τσαρούχης. Θα προτιμούσα να μας έβλεπαν όλους μαζί, άντρες και γυναίκες και ας μην ήμουν απ’ τους καλύτερους, αλλά απλώς καλή και ας μην ήμουν η πνευματωδέστερη, αλλά απλώς πνευματώδης. Είμαι εναντίον των γυναικείων συλλόγων για τον ίδιο λόγο. Δεν άκουσα ποτέ για σύλλογο ανδρών χημικών η αντρών καλλιτεχνών. Έτσι, όταν η Μπουλγουρά με ρώτησε αν θέλω να γραφτώ στο καλλιτεχνικό σωματείο Ελληνίδων, με προσποιητή κατάπληξη της απάντησα: “Μα δεν έχω τίποτα εναντίον των αντρών!” και σκάσαμε και οι δύο στα γέλια.»
Σ.Δ. 1978

Αυτή ήταν η Σίλεια Δασκοπούλου (1936-2006). 18 χρόνια μετά την τελευταία της αναδρομική στην αίθουσα τέχνης Νέες Μορφές, η γκαλερί CAN εστιάζει στο σημαντικότατο έργο της και σε συνδυασμό με τη Μπιενάλε της Αθήνας ΑΝΤΙ στην οποία εκτίθενται 18 ακόμη έργα, ολοκληρώνει ένα μεγάλο αφιέρωμα γύρω από τη τολμηρή και πρωτοποριακή αυτή ζωγράφο με στόχο την επανεκτίμηση του έργου της. Σαν γυναίκα που ζωγραφίζει γυναίκες, καθαρά, επίκαιρα και μοναχικά, το αφιέρωμα στη Σίλεια παρουσιάζει δύο ακόμα καλλιτέχνιδες το έργο των οποίων πραγματεύεται την ανθρώπινη και κυρίως τη γυναικεία φύση: τη Βαρβάρα Λιακουνάκου (γ.1978) από την Ελλάδα και τη Augusta Atla van Fogh (γ.1979) από τη Δανία.