Οστέα Ξηρά Σφόδρα για 2η χρονιά
Η εικόνα της προφητείας του Ιεζεκιήλ με τα ξηρά οστά σε συνδυασμό με ένα κείμενο του Χρήστου Μαλεβίτση απετέλεσαν αφορμή για τη σκηνική σύνθεση «Οστέα Ξηρά Σφόδρα» που έστησε ο Περικλής Μουστάκης.
Η παράσταση αποτελείται από δύο μέρη- στο πρώτο ο Θανάσης Δόβρης θα γίνει ο ξεναγός στο όνειρο του Ιεζεκιήλ, όπου ο Θεός θα ξαναζωντανέψει ξηρά οστά, τα οποία θα αποκτήσουν σάρκα και πνεύμα. Στο δεύτερο μέρος ο Περικλής Μουστάκης αφηγείται την απώλεια ενός μικρού παιδιού στο πιο όμορφα ποιητικό, ελληνικής προέλευσης, κείμενο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό η παράσταση. Είναι όλες εκείνες οι σκηνές σιωπής, όπου μοναχά οι ανάσες των ηθοποιών ακούγονται. Όπως και στον κάτω κόσμο. Είναι όλα εκείνα που δεν ειπώθηκαν, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις απώλειες. Ποτέ δε φτάνει ο χρόνος για να ειπωθούν τα πάντα.
Μια μεταφυσική προσέγγιση στο ζήτημα του θανάτου, που βασανίζει από καταβολής κόσμου τους ανθρώπους. Σ' ένα σκηνικό με αφίσες που κραυγάζουν τη νεότητα και λουλούδια που παραπέμπουν σε νεκροταφείο έξι ηθοποιοί κι ένας μάγος εξυφαίνουν το νήμα της ζωής (ύβρη, νέμεση, άφεση-κάθαρση). Εξαιρετικό το σκηνογραφικό τρικ με τις πόρτες που ανοίγουν κι αρχίζει να βρέχει, θυμίζοντας κάτι από την τελική κρίση που διακηρύσσει η εκκλησία.Υπέροχα ταιριαστή στο κλειστοφοβικό περιβάλλον θανάτου κι η μουσική επιμέλεια της Ντίνας Σταματοπούλου.
Όπως αναφέρεται κάποια στιγμή στην παράσταση: «Γλυκιά γεύση έχει η ζωή, μα πικρή είναι η απόγευσή της». Ο θάνατος, παρά την όποια εξοικείωσή μας, θα αποτελεί εις το διηνεκές μυστήριο. Ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που κουβαλά ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση .
