...Και Ιουλιέτα

 «...Αυτό είναι ο έρωτας. Nα προλαβαίνεις τα λόγια...»

Ερωτεύτηκα το κείμενο του Άκη Δήμου πριν από δεκατέσσερα χρόνια και έκτοτε δεν έπαψε ποτέ να με συγκινεί. Εντυπωσιάζει, καταρχάς, το γεγονός ότι ένας άντρας συναντάει με τόση κατανόηση τη γυναικεία ψυχή.

Η Ιουλιέτα επέζησε. Ενήλικη πια έχει μάθει να ζει μακριά από τον εραστή της. Τελείως μόνη. Ταλαιπωρημένη, απογοητευμένη, βαθιά ερωτευμένη με έναν άνδρα που δεν θα έχει ποτέ ξανά. Αναπολεί την εφηβεία της σαν το απομεινάρι της πιο ένδοξης ερωτικής ιστορίας που γράφτηκε ποτέ. Μιλά σε ένα φανταστικό επισκέπτη για τη ζωή της, τη λησμονημένη τρυφερότητα, τα σκονισμένα χάδια, τα πουπουλένια και τα αλήτικα φιλιά.

...Τι με κοιτάτε; το ξέρω ότι μεγάλωσα. Ο χρόνος δε με φοβίζει...

Ελεγεία του έρωτα με φόντο ένα ψηφιακά κατασκευασμένο τρισδιάστατο περιβάλλον, που μετασχηματίζει τη θεατρική πράξη σε ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό και προκλητικό ταξίδι. Ένα κουστούμι υπέροχο, σκηνικά και μικροαντικείμενα ντελικάτα. Η ερμηνεία κάποιες φορές προκάλεσε συγκίνηση.  

«Μόνο οι γενναίοι αγαπούν, Να το θυμάστε».