Αμάραντα |bijoux de kant
«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει»...
Βλέποντας την παράσταση θυμήθηκα ένα τραγούδι. Να γαλουχεί ελληνόπουλα. Μια ρουμελιώτικη Ελλάδα και μια μεταεπαναστατική αύρα. Στον καμβά των συναισθημάτων που ανακινεί το έργο του Μάτεσι.
Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου. Μιας σκούρας κωμωδίας που συντίθεται από ζωντανούς, πεθαμένους και αρπαχτικούς χαρακτήρες. Στα παρασκήνια ενός τσίρκου με λυσσασμένους θιασώτες. Πολύ βία και ακόμη περισσότερο αίμα. Σαν να ξεπηδά από τα ιστορικά βαθύ και από τους δαίμονες και τους αγγέλους του ελληνικού γένους. Ανάμεσα τους η Αντώνα πεθαίνει πολλές φορές και για διαφορετικούς λόγους και επανέρχεται. Λίγο πριν κλείσει η αυλαία ένας απεγνωσμένος ήρωας προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του για να βγει στη σκηνή μπροστά στον σφαγμένο. Η Αντώνα θα επιστρέψει για τελευταία φορά. Δίχως περιβολή. Γυμνή. Για να βρεθεί στην ίδια εμβρυακή θέση από την οποία προήλθε.
Όταν. Η Ελλάδα και ο λαός της συνεχίζουν να κακοποιούν και να κακοποιούνται. Ωσάν να μη πεθαίνουν ποτέ.
