Charlie <3 for Ever!
2016-11-01
Ο σκυλάκος μας, ο Τσάρλυ, ήταν ένα πανέξυπνο, παιχνιδιάρικο, τρυφερό πλάσμα που μας συντρόφευε κάθε λεπτό της καθημερηνότητάς μας. Ήταν μέλος της οικογένειάς μας επτά ολόκληρα χρόνια!
Μοιραστήκαμε μαζί του τόσα... Χαρές, έγνοιες, στενοχώριες, βόλτες, λιχουδιές, παιχνίδια.
Και ήρθε μια στιγμή που χάσαμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας όταν η ακτινογραφία έδειξε καρκίνο στο λαιμό με μετάσταση στον πνεύμονα και φυσικά μη αναστρέψιμο!
Αυτά τα "γιατί" που δεν μπορείς να απαντήσεις! Γιατί σ' αυτό το πλασματάκι; Γιατί τόσο νωρίς; Τι δεν κάναμε σωστά;
Οι 2-3 τελευταίες μέρες που πήραμε την απόφαση ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου! Τον έβλεπα στο χαλάκι του και τα δάκρυα κυλούσαν μόνα τους!
Ήθελα να το καθυστερήσω μήπως και γίνει κάτι μαγικό και πάει καλύτερα, αλλά ήξερα τι έπρεπε να γίνει για να μην πονάει πια. Με το ζόρι πηγαίναμε βόλτα μισό τετράγωνο μια φορά την ημέρα, υπέφερε και δεν είχε πια δύναμη!
Διαλέξαμε να είμαστε μαζί του σε όλη τη διαδικασία - είναι απίστευτα δύσκολο! Ήθελα να του κρατάω το χέρι και να με μυρίζει ώστε να μη φοβάται πολύ...
Τα βλέμματά μας ήταν αγκιστρωμένα πάνω του μέχρις ότου... έμεινε το δικό μου βλέμμα να κοιτάζει χωρίς ανταπόκριση!!! Απελπισία, πόνος και θλίψη. Έφυγα με τον Τσάρλυ μου αγκαλιά, τυλιγμένο στην αγαπημένη του κουβέρτα.
Τον έθαψα στο σπίτι του ξαδέρφου μου που έχει κήπο. Δεν ήθελα στο βουνό να είναι μόνος του στο πουθενά. Τώρα, 5 μήνες μετά, πηγαίνω, επισκέπτομαι τον τάφο του και νιώθω την παρουσία του κι ότι του λείπουμε κι εμείς. Είναι περίεργο πως ακόμα έχω την έγνοια του όταν είμαι εκτός σπιτιού, νομίζω ότι πρέπει να γυρίσω να τον βγάλω βόλτα.
Δεν ξεριζώνεται έτσι εύκολα από την καρδιά και από το μυαλό μια ανιδιοτελής σχέση τόσων χρόνων!
