Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες

Όταν ήμουν παιδί, μεγαλώνοντας στο μικρό νησί της Ύδρας, ήταν στιγμές που νιώθοντας εγκλωβισμένος στην γκρι και μονότονη ζωή μου, περίμενα τη στιγμή που θα είχα την ευκαιρία να φύγω μακριά, να τρέξω, να χαθώ ανάμεσα σε αγνώστους και σε μέρη γεμάτα χρώμα και ατελείωτη γιορτή.

Ήταν φορές, που βλέποντας τα βαπόρια να περνάνε από το λιμάνι και στη συνέχεια να χάνονται στο άπειρο, ήθελα να σκαρφαλώσω στο κατάστρωμα κρυφά, να έβλεπα τις άγκυρες να λύνουν, να το έσκαγα από όλους και να επέστρεφα πίσω μετά από χρόνια σοφός και τιμημένος.

Μα ήμουνα πολύ μικρός, και ο φόβος της στιγμής, ήταν εκείνος που με κράτησε ξωπίσω να κοιτάζω τα πλοία, τα αεροπλάνα από ψηλά και να ονειρεύομαι πως κάποια μέρα ίσως κατάφερνα να φύγω μακριά και να ανακάλυπτα τον κόσμο που μου έκρυβαν…

Μεγάλος πια, μπήκα σε πολλά βαπόρια και σε ακόμα περισσότερα αεροπλάνα. Και πάντα, ακόμα και αν δεν κατάφερνα να το διαβάσω, είχα συντροφιά ένα βιβλίο…

Ετοιμάζοντας και πάλι βαλίτσες για ένα ακόμα επαγγελματικό ταξίδι, και γνωρίζοντας ότι ο χρόνος μου για διάβασμα θα ήταν περιορισμένος, αποφάσισα να πάρω μαζί μου κάτι σχετικά γνώριμο, αγαπημένο και «σύντομο».

Και «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», στην καινούρια του εκδοχή ως ένα υπέροχο παραμύθι για μικρά και μεγάλα παιδιά από τον Αντώνη Παπαθεοδούλου και τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, ήξερα από νωρίς ότι θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Όχι μόνο γιατί μου θύμιζε τα μοναχικά παιδικά μου χρόνια και τα ταξίδια που έκανα με το μυαλό μου, όχι μόνο γιατί είχα λατρέψει το βιβλίο από την πένα του Ιούλιου Βερν, αλλά και γιατί σε αυτό το ταξίδι θα μπορούσα να κάνω και εγώ ένα σύντομο «γύρο του κόσμου», αφού θα έβλεπα πάνω από μια πόλεις και ας έμενα αποκλειστικά και μόνο στα γεωγραφικά σύνορα της μιας.

Και αυτό γιατί στην πόλη του Λας Βέγκας δεν υπάρχει λογική, υπάρχουν όμως πολλά μα πάρα πολλά χρήματα που μπορούν να αντικαταστήσουν τη λογική με τεράστια οικοδομήματα και μπορούν να φέρουν στα σύνορα του από τον πύργο του Άιφελ, τις πυραμίδες, τη Ρώμη έως και ολόκληρα τα κανάλια της Βενετίας.

Στην περίπτωση όμως του κυρίου Φογκ, του ήρωα του παραμυθιού που κρατούσα στα χέρια μου, «πλούσιος δεν είναι όποιος έχει πολλές λίρες και πολλούς υπηρέτες, αλλά όποιος έχει ταξιδέψει πολύ και έχει ζήσει πολλές εμπειρίες...»

Τέτοιος «πλούσιος» θα ήθελα να γίνω και εγώ λοιπόν, και με συντροφιά την πιο όμορφη παρέα, το αγαπημένο αυτό παραμύθι, άρχισα στον ελεύθερο χρόνο μου να «ξεναγώ» τους ήρωες  και τους δημιουργούς του (τον Αντώνη Παπαθεοδούλου στο κείμενο και την Ίρις Σαμαρτζή στην εικονογράφηση) στις δικές μου αγαπημένες γωνιές σε αυτήν την πόλη.

Ξεκινώντας από το ξενοδοχείο Wynn, που ήταν η δική μας βάση και ο χώρος των επαγγελματικών μας υποχρεώσεων, στάθηκα σε ένα κυριολεκτικά φτιαγμένο από λουλούδια αερόστατο, γιατί ήμουν σίγουρος ότι το ανήσυχο πνεύμα του πρωταγωνιστή κυρίου Φογκ θα το εκτιμούσε δεόντως. Συνέχισα ανάμεσα στους στολισμένους με λουλούδια διαδρόμους, στις τεράστιες σάλες με θεματική διακόσμηση από πολιτισμούς της κάθε ηπείρου, στους καταρράκτες σε μία από τις εισόδους του ξενοδοχείου, στη μικρή λιμνούλα με τις ροζ  τριανταφυλλιές, στην μικρή γέφυρα που ένωνε το Wynn με το Palazzo και από εκεί στο Venetian.

Και αν ποτέ μου έλεγαν ότι θα μπορούσα να βρεθώ στα κανάλια της Βενετίας, όντας στην πραγματικότητα στη μέση μιας ερήμου, σίγουρα δεν θα το πίστευα μέχρι να βρεθώ κάτω από τη στέγη του ξενοδοχείου Venetian και να ακούσω από κοντά τους γονδολιέρηδες να τραγουδούν γνωστά κομμάτια όπερας στην Ιταλική γλώσσα, κάνοντας τους πιο ρομαντικούς από εμάς να μπούμε για λίγο μέσα στο  «παραμύθι»…

Και νομίζω ότι εδώ είναι ένα ρομαντικό σημείο που θα άρεσε πολύ στους δύο από τους πρωταγωνιστές του παραμυθιού που κρατούσα στα χέρια μου, του Φιλέα Φογκ και της όμορφης Αούντα, που μέσα από την ξεχωριστή περιπέτεια τους και το πραγματικά μεγάλο ταξίδι τους, απέδειξαν στον εαυτό τους και στους αναγνώστες της ιστορίας τους, ότι η πραγματική αγάπη είναι επίσης ένα από τα πράγματα που μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε «πλούσιοι».

Και αυτή η «ρομαντική» σκέψη ομολογώ ότι ταίριαζε απόλυτα με το σκηνικό που είχα μπροστά μου.

Αφού κάθισα αρκετή ώρα σε ένα παγκάκι δίπλα στο κανάλι, ήταν η ώρα να φύγουμε από εδώ, συνεχίζοντας τη δική μας «περιπέτεια» και βγαίνοντας έξω στο καυτό κλίμα του Λας Βέγκας ξανά, που είναι τόσο ζεστό και αποπνικτικό κάποιες φορές, που πραγματικά προς στιγμή ήθελα να βουτήξω στο κανάλι που ήταν αραγμένες οι καλογυαλισμένες  γόνδολες…

Το Caesars, ήταν το επόμενο ξενοδοχείο, και το τελευταίο της δικής μου διαδρομής. Εδώ, κάπου ανάμεσα στη Φοντάνα ντι Τρέβι και το Κολοσσαίο, ξενάγησα τους φίλους πρωταγωνιστές του βιβλίου στις ομορφιές της Ρώμης, πίσω στο χρόνο, σε ένα περίεργο πάντρεμα όπου καταστήματα πολυτελείας ήταν χτισμένα δίπλα σε ρωμαϊκά αγάλματα και τεράστια ενυδρεία ήταν τοποθετημένα απέναντι από αρχαίους ναούς.

Παρόλα αυτά τα παράξενα, το μουστάκι του κυρίου Φογκ δεν κουνήθηκε στιγμή από αντίδραση, και έχοντας καταφέρει να κάνει ένα πιο εντυπωσιακό και γεμάτο περιπέτεια ταξίδι από το δικό μου, τίποτα δεν του φαινόταν παράξενο και τίποτα δεν ήταν αρκετό για να τον κάνει να ξεφύγει από το στόχο του. Γιατί ο κύριος Φογκ ήταν ένας άνθρωπος που κατάφερε να ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο σε μόλις 80 ημέρες, και ήταν τόσο μεγάλη η επιθυμία του για αυτό, που δεν δίστασε να στοιχηματίσει ολόκληρη τη μεγάλη του περιουσία και να ρισκάρει σχεδόν τα πάντα προκειμένου να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο. Ίσως γιατί οι «πλούσιοι» άνθρωποι στη ψυχή, οι άνθρωποι με σοφία και καλλιέργεια, δίνουν μεγάλη σημασία στο «ταξίδι» της ζωής και είναι η προσπάθεια πραγματοποίησης των ονείρων τους  ένας επιπλέον τρόπος για να γίνουν ακόμα πιο ώριμοι, πιο σοφοί, πιο ολοκληρωμένοι. Και πραγματικά αυτό το παραμύθι, αυτή η όμορφη ιστορία του Αντώνη Παπαθεοδούλου εμπνευσμένη από τα ταξίδια φαντασίας του αγαπημένου Ιούλιου Βερν, με έκανε ακόμα πιο έντονα να πιστέψω στη δύναμη της επιθυμίας, της θέλησης, της πίστης και της πραγματοποίησης των ονείρων μας.

Ειδικά σε μία περίοδο δυσκολιών, σε μια Ελλάδα που μπορεί να μην έχει το πλούτο του Λας Βέγκας αλλά έχει την ομορφιά, την ψυχή και τον πολιτισμό, το να μένεις σταθερός στα πιστεύω σου, στους στόχους και στα μεγάλα όνειρα σου, είναι ίσως ένα από τα λίγα εκείνα πράγματα που μπορούν να μας κάνουν πιο δυνατούς, πιο ώριμους, ίσως και νικητές αυτής της μάχης.

Γιατί όπως και στην ιστορία του παραμυθιού που κρατώ στα χέρια μου, οι δυσκολίες ήταν έντονες, τα απρόβλεπτα πολλά, οι απειλές μεγάλες, μα τίποτα δεν ήταν αρκετό να σπάσει το ηθικό και την πίστη του πρωταγωνιστή στο να συνεχίσει να προσπαθεί και να κυνηγά το όνειρο του.

Ο «Γύρος Του Κόσμου Σε 80 Μέρες», των εκδόσεων Παπαδόπουλος, δεν είναι απλά ένα παραμύθι που μου ξύπνησε μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, δεν είναι ένα βιβλίο που απλά ταξίδεψε μαζί μου στα φανταχτερά στέκια του Λας Βέγκας, είναι ένα βιβλίο που διαβάζοντας το,  μου ξύπνησε ξανά την επιθυμία μου για ταξίδια, για περιπέτεια, για προσπάθεια, για στόχους, για ηθική, για αγάπη, για ένα πιο όμορφο και ανθρώπινο αύριο.

Όταν ο κύριος Φογκ κατάφερε τελικά, σε πείσμα όλων, να  γυρίσει τον κόσμο σε 80 ημέρες, τα μέλη της λέσχης Ριφόρμ, που δεν πίστευαν στα μάτια τους αυτό το σπουδαίο κατόρθωμα, του έδωσαν συγχαρητήρια και έτρεξαν να του φέρουν τα χρήματα που είχε κερδίσει από το στοίχημα.

-Δεν τα χρειάζομαι, είπε ο Φιλέας Φογκ, νιώθω πλούσιος και μόνο που έχω την αγαπημένη μου.

-Εμένα; Ρώτησε η Αούντα.

-Ακριβώς, απάντησε ο κύριος Φογκ που πολύ του άρεσε η λέξη «ακριβώς»…

Γιατί πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλές λίρες και πολλούς υπηρέτες, αλλά αυτός που μεταξύ άλλων, έχει ταξιδέψει πολύ, έχει ζήσει πολλές εμπειρίες και έχει καταφέρει να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Και εύχομαι ολόψυχα σε όλους μας, όταν «μεγαλώσουμε», να γίνουμε και εμείς το ίδιο πλούσιοι…

Καλά μας ταξίδια.

«Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες» σε κείμενο του Αντώνη Παπαθεοδούλου και εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή,  κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος τις οποίες και ευχαριστώ για την άψογη συνεργασία και εμπιστοσύνη τους.