Μια συζήτηση με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη

Συναντήσαμε τη Γιασεμί Κηλαηδόνη στο θέατρο Μεταξουργείο, λίγο πριν την παράσταση «Ελευθερία στη Βρέμη». Είναι παιδί δύο πολύ γνωστών καλλιτεχνών, που της έλεγαν πάντα να κάνει κάτι που αγαπάει, ό,τι κι αν είναι αυτό. Και φαίνεται ότι η Γιασεμί το θέατρο το αγαπάει πολύ. Δεκαπέντε χρόνια τώρα δοκιμάζεται σε ρόλους δύσκολους και απαιτητικούς. Εξελίσσεται συνεχώς και έχει καταφέρει να χαράξει μια δική της πορεία και να αποκτήσει ένα δικό της κοινό που την εμπιστεύεται και την ακολουθεί.

Θα μας πεις λίγα λόγια για την παράσταση «Ελευθερία στη Βρέμη» και για το ρόλο σου ως Γκέσε;

         Είναι ένα έργο του Ράινερ Φασμπίντερ γραμμένο το 1971. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Βρέμη του 1814 και αναφέρεται στην προσπάθεια μιας γυναίκας να ξεφύγει από τις δομές εξουσίας που της επιβάλλει η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζει. Εκτός από το φεμινιστικό θέμα, θίγεται και το ζήτημα της ελευθερίας και της ανθρώπινης καταπίεσης, που υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Βλέπουμε δηλαδή πώς μέσα σε κάθε είδους σχέση, μπαίνει το παιχνίδι της εξουσίας και οι ρόλοι του εξουσιαστή και του εξουσιαζόμενου.

         Η ηρωίδα που υποδύομαι, η Γκέσε Γκότφριντ, διεκδικεί την ελευθερία της, μέσα από τους φόνους που διαπράττει. Η πορεία της έχει μια παράδοξα λογική εξέλιξη, μέσα στο απόλυτα παράλογο. Στη βία που δέχεται απαντά με βία και σταδιακά αποτινάσσει την καταπίεση που υφίσταται από τους άλλους.

         Φυσικά ο Φασμπίντερ δεν προτείνει τη βία ως τρόπο απελευθέρωσης. Το νόημα του έργου είναι αλληγορικό: πάντα κάτι «σκοτώνεις» για να πας ένα βήμα παραπέρα.

 Τι θα ήθελες να αποκομίσει ο κόσμος από το συγκεκριμένο έργο;

         Θα ήθελα ο κόσμος να ακούσει το κείμενο, να ακούσει την ιστορία που θα αφηγηθώ. Από κει και πέρα ο κάθε θεατής θα εισπράξει αυτό που έχει ανάγκη την συγκεκριμένη στιγμή. Άλλος θα συμπαθήσει τη Γκέσε, άλλος θα την αντιπαθήσει, άλλος θα συγκινηθεί από τη μουσική και άλλος θα προσέξει περισσότερο τα κοστούμια.. Ο βασικός όμως στόχος, είναι να παρουσιαστεί μια ωραία και ολοκληρωμένη δουλειά.

Επηρεάζεσαι από τους ρόλους που υποδύεσαι κάθε φορά;

         Επηρεάζομαι, αλλά δεν ταυτίζομαι. Συμφωνώ με τα λόγια της μητέρας μου, που είχε πει σε μια συνέντευξή της ότι αντιμετωπίζει κάποια πράγματα της καθημερινότητας,  μέσα από τα μάτια του ρόλου. Υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά όταν τελειώνει η παράσταση σταματάω να σκέφτομαι, να μιλάω και να περπατάω, όπως ο ρόλος.

Τι προετοιμασία κάνεις πριν βγεις στην σκηνή; Έχεις καθόλου άγχος;

          Κάνω ένα πολύ καλό σωματικό και φωνητικό ζέσταμα, ηρεμώ και  συγκεντρώνομαι.  Όχι, δεν έχω άγχος. Θα έλεγα ότι έχω ένα ευχάριστο άγχος για το πώς θα λειτουργήσει το κείμενο και πώς θα επικοινωνήσω με το κοινό.

Πόσο σε επηρέασε το γεγονός ότι είσαι κόρη δύο πολύ γνωστών και καταξιωμένων καλλιτεχνών στην απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;

         Το σκέφτηκα πολύ πριν το αποφασίσω, γιατί ήξερα τις ομορφιές, αλλά και τις δυσκολίες του θεάτρου από μέσα. Οι γονείς μου ποτέ δεν με πίεσαν, ούτε με απέτρεψαν να το κάνω. Όταν τελικά τους το ανακοίνωσα χάρηκαν πολύ, αν και στην αρχή δεν το πίστεψαν! Είναι μεγάλη ευθύνη όταν αποφασίζεις να κάνεις την ίδια δουλειά με τους γονείς σου. Έχεις να αντιμετωπίσεις την σύγκριση που γίνεται, αλλά και να συνεχίσεις να κάνεις μια οικογενειακή παράδοση, όσο καλύτερα μπορείς. Ο μπαμπάς μου, μου έλεγε πάντα «εσύ κάνε τη δουλειά σου». Είναι το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο πράγμα, αλλά αν το κάνεις δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.

Πώς είναι να παίζεις μαζί με τη μαμά σου;

         Δεν είναι εύκολο. Έχουμε παίξει μαζί στην «Φθινοπωρινή Σονάτα» και στο «Γυάλινο Κόσμο». Η «Φθινοπωρινή Σονάτα», επειδή πραγματεύεται την σχέση μάνας- κόρης, μας βοήθησε να λύσουμε κάποια δικά μας θέματα. Το πιο δύσκολο είναι από την πλευρά της μάνας προς το παιδί, γιατί η μάνα έχει μια διαρκή αγωνία για το παιδί της, αν θα γίνει καλός άνθρωπος, αν θα προοδεύσει… Την αγωνία αυτή, τα πρώτα χρόνια μου τη μετέφερε και εγώ επειδή δεν μπορούσα να την κοντρολάρω, ερχόμασταν σε σύγκρουση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι στην συγκεκριμένη παράσταση είχα ένα μονόλογο και η μαμά μου, με την πλάτη της γυρισμένη κοινό, με κοιτούσε και έλεγε τα λόγια μου βουβά, από τον φόβο της μήπως τα ξεχάσω!

Ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει στο θέατρο, παρά την κρίση;

          Ναι συνεχίζει να πηγαίνει, αλλά σε λιγότερες παραστάσεις και επιλέγει πιο δύσκολα το τι θα δει. Κατά τη διάρκεια της παράστασης κοινό και θεατές, γινόμαστε μια κοινότητα, μια ομάδα και οι άνθρωποι έρχονται στο θέατρο, αποζητώντας να νιώσουν αυτήν την αίσθηση του συνόλου.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

         Έχω ξεκινήσει πρόβες για τις «Τρωάδες» που θα ανέβουν το καλοκαίρι από το Εθνικό Θέατρο. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με το Εθνικό και η πρώτη φορά που θα παίξω στην Επίδαυρο και για αυτό νιώθω πολύ μεγάλη χαρά και αγωνία.

Τι σου αρέσει να κάνεις στην Αθήνα;

         Μου αρέσει πολύ να περπατάω, γιατί με βοηθάω να σκεφτώ και να αποσυμφοριστώ. Είμαι τυχερή γιατί μένω στο κέντρο, στα Άνω Πετράλωνα, που είναι μια υπέροχη γειτονιά και από εκεί πάω συχνά για βόλτα στο Θησείο, στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου και στην Πύκνα.

Τι ζώδιο είσαι Γιασεμί;

         Είμαι Σκορπιός με ωροσκόπο Αιγόκερω και έχω γεννηθεί 31 Οκτωβρίου, τη μέρα που γιορτάζεται το Halloween!


Κείμενο / συνέντευξη: Τζένη Δρούγκα, Γεωργία Παρασκευά.